De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Job (17) is overleden
•
514 keer bekeken
• 
Job (17) is zondag overleden aan de gevolgen van een longontsteking. Dat heeft zijn moeder Annemarie Haverkamp bekendgemaakt op Twitter. Job, die in werkelijkheid Joran heette, speelde de hoofdrol in de artikelen die Haverkamp de afgelopen jaren voor Joop.nl schreef.
Door een chromosoomafwijking was Job verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Zijn bijzondere blik op de wereld bleek een onuitputtelijke inspiratiebron voor prachtige verhalen. Zo beschreef Haverkamp begin deze maand nog hoe Job vastbesloten was om coronapatiënten te helpen met behulp van tandenstokers.
"Hij vertelde het ook maar vast aan de caissière. Job bleef herhalen dat zijn toverstokjes iedereen gingen helpen. Toen we thuiskwamen, geloofde ik heilig in zijn oplossing. Er waren vreemdere ideeën voorbij gekomen tijdens deze pandemie."
Na zijn laatste verjaardag, in februari van dit jaar, schreef Haverkamp:
"Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby. Ik moet eraan denken als ik de slaapkamer binnenkom en Job opnieuw zo zie liggen. Het lijkt of hij nooit is weggeweest. We zijn verhuisd, er kwam een nieuw bed, maar toch heeft hij altijd daar gelegen."
"Job groeide uit zijn rompers, kreeg grotemensenluiers, bereikte dezelfde schoenmaat als ik en kwam eindelijk wat kilo’s aan, maar zijn plek in bed bleef elke zondagochtend dezelfde. We leerden hem praten, zeiden dat hij stil moest zijn, vroegen wat hij wilde, riepen ontelbaar vaak nee. We brachten hem naar het ziekenhuis, ijsbeerden door gangen, baden dat hij weer wakker werd, maakten hem aan het lachen, ruimden kots, wasten lakens, fietsten door de nacht, praatten met dokters, huilden van machteloosheid, stonden op speelgoed, maakten ruzie (en het daarna weer goed)."
"Soms droomden we van een ander leven, zetten hem in een vliegtuig, verkenden exotische stranden, voerden hem ijsjes, duwden zijn rolstoel voort over trottoirs en aceras en sideways en stoepen. Een enkele keer lieten we hem vallen, veel vaker raapten we hem op. Steeds opnieuw werd het zondagochtend en mocht hij bij ons in het grote bed. De tijd staat stil als ik hem zie liggen – altijd met één voet onder de dekens uit. Hij kreeg haar op zijn benen, maar niet op allebei. Natuurlijk niet op allebei. Weinig is normaal aan dit kind, dus bleef het ene onderbeen kaal."
"Deze week is hij 17 geworden. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij."