Jezus als levende boodschapper

Welkom, goed je te zien.

Hij zegt het zonder dat ik het begrijp, maar mijn bewustzijn bevat het meteen. Hij kent mij. Hij kent iedere gram, iedere seconde, kan door alles heen zien, houdt toch van me, ondanks alle leugens, grote en kleine, mijn boosheid en mijn kleinzieligheid. Hij heeft me mijn zoons horen uitschelden, heeft me dingen horen zeggen die ik zelf vergeten ben; een gewemel van kleine scènes treedt tussen ons op, het gaat zo snel als een film die afgedraaid wordt en blijft zitten als herkenning, zodat ik niets hoef uit te leggen: hij heeft alles gezien. Er is geen greintje twijfel in me. Die is uitgevaagd, verdwenen in gevoel. Alle mentale verdediging is geërodeerd. Ik registreer dat mijn op intellect gebaseerd verstand verdwenen is ten behoeve van een weten dat gewichtiger is.

Charlotte Rørth in De dag dat ik Jezus ontmoette (2017)

Het is weer kerstmis en net als de andere christelijke feestdagen, zullen deze dagen voor veel moderne mensen niet meer betekenen dan een gezellig of juist een vreselijk en verplicht samenzijn. Misschien heeft het wel vaag iets met liefde en vrede te maken, maar het zal niet veel veranderen aan ons leven. We gaan daarna gewoon weer verder met onze dagelijkse beslommeringen zoals we dat al jaren doen. Voor sommigen is Jezus een historisch figuur van meer dan 2000 jaar geleden, weer anderen denken dat hij helemaal niet heeft bestaan en louter een bedenksel is van de kerk, die het geloof heeft gebruikt om mensen bang te maken en te onderdrukken. Niet helemaal onterecht natuurlijk.

Maar. Maar misschien is er wel meer aan de hand en zou het zinvol kunnen zijn om die mogelijkheid te onderzoeken. Want als het mogelijk is om contact te hebben met de werkelijkheid aan de andere kant van wat wij normaal vinden, van het construct waaruit ons leven van controle en beheersing is opgebouwd en we zouden dat erkennen, dan zou dit net zo’n impact kunnen hebben op onze mens- en wereldvisie als bijvoorbeeld het bewijs dat er buitenaardse beschavingen bestaan met een vorm van intelligentie net als wij. Over dat laatste actuele onderwerp heeft de hoogleraar sterrenkunde aan de Harvard Universiteit Avi Loeb een boekje geschreven Buitenaards, waarin hij ervanuit gaat dat er in 2017 een onderdeel van een buitenaards ruimteschip ons zonnestelstel heeft gepasseerd. Hij beschrijft hoe hij een van de weinige wetenschappers is die deze mogelijkheid nog steeds onderzoekt. Omdat zijn collega-wetenschappers zijn afgehaakt, die vasthouden aan het voor hen bekende narratief en niet out of the box willen nadenken over deze mindblowing mogelijkheid.

Ik denk dat dit ook geldt voor de mogelijkheid dat Jezus niet enkel een historisch figuur is uit een ver verleden, maar dat Jezus een levende boodschapper is, vanuit die andere kant. De aard van deze ervaring, deze ontmoeting is als een blikseminslag, die de bekende structuur van ons leven volledig overhoop kan halen en veranderen. Precies de reden waarom de meeste mensen direct in de ontkenning en weerstand schieten. Wie wil dat nu, dat je leven en rationele controle onderuitgaat? Dat roept alleen maar grote angst op.

Charlotte Rørth is een Deense journaliste, een nuchtere en rationele Deense vrouw, die Jezus ontmoet als in een hologram. Zij ziet Jezus lopen in wat nu Israël heet en ze heeft de diepe ervaring als een blikseminslag dat hij haar ziet tot in ieder cel en haar liefheeft. Dat is de kern van haar ervaring. Ik ben blij dat je er bent. Een ervaring die zij deelt met een aantal christelijke mystici vroeger, maar ook in deze tijd. De vraag is natuurlijk, wat moeten we hiermee? Als onze hele mens- en wereldvisie is opgebouwd uit het dominantie kader van de materialistische wetenschap, dan kun je hierover toch alleen maar cynisch zijn of het afdoen als zweverig, niet bestaand, een verhaal om niet te geloven. Net als de collega-wetenschappers doen met het verhaal van Avi Loeb over buitenaardse beschavingen.

Ja, ook ik ben geraakt door Jezus, al was het een stuk minder heftig als de ervaring van Rørth. Als jongvolwassene was ik op zoek naar de zin van het leven en ging naast allerlei esoterische boeken, ook de Bijbel lezen. Ik werd diep geraakt door het evangelie van Johannes en ervoer daar de onvoorwaardelijke liefde in de figuur van Jezus. Het bracht me bij het besef dat ik meer ben dan alleen mijn aan de materiële aandachtslaag gebonden persoonlijkheid en er in de geestelijke aandachtslaag onvoorwaardelijke liefde aanwezig is. En dat dit onderdeel is van mij als mens. Door Jezus werd er een essentieel punt in mij geraakt, van waaruit het mogelijk is te groeien, autonoom mens te worden, die wel in de wereld is, maar niet van de wereld. Deze menswording gaat met vallen en opstaan door, doordat ik van binnenuit word schoongemaakt, geheeld van het vuil en de opgedane pijn in mijn leven. Mijn ervaring van onvoorwaardelijke liefde is daarin een katalysator.

Stel dat het waar is, dat het mogelijk is om Jezus te ontmoeten in het hier en nu. Dan zou dat simpelweg betekenen dat Jezus uit een andere aandachtslaag van tijd en ruimte komt dan die waarop onze structuur is opgebouwd, de materialistische structuur vanuit onze uiterlijke zintuigen. Als we dit zouden erkennen, betekent dat dat er meer is dan alleen die materialistische structuur, maar dat daarachter een geestelijke aandachtslaag aanwezig is waarin alles ieder moment aanwezig is. Je zou dat eeuwigheid kunnen noemen, je zou dat eeuwig leven kunnen noemen, waar hele volksstammen naar op zoek zijn. Zelfs het materialisme zoekt in de materie aan de hand van technologische ontwikkelingen de mogelijkheid tot een perfecte mens, die niet meer ziek kan worden en zelfs niet meer sterft. Dat heet transhumanisme. Het is een aardverschuiving als blijkt dat deze mogelijkheid van eeuwig leven rakelings dichtbij is, in onszelf, in de geestelijke aandachtslaag die in potentie voor ieder mens beschikbaar is.

Is een ontmoeting met Jezus buiten tijd en ruimte de enige mogelijkheid om contact te maken met die andere kant? Nee. Als ik het citaat leest boven dit artikel dan moet ik direct denken aan de zogenaamde bijna dood ervaringen die heel veel mensen hebben, mensen zoals jij en ik, mensen zoals mijn buurman, die daar een aantal jaren geleden over vertelde. Telkens komen bij zo’n ervaring met de andere kant dan onze overlevingsstructuur de volgende woorden terug; liefde, licht, bewustzijn.

Eigenlijk is zo’n ervaring met de andere kant, zo’n ontmoeting met Jezus, een ervaring met bewustzijn. En dan niet het bewustzijn van het materialisme, dat ontstaat vanuit onze hersenen en sterft als wij sterven, maar het bewustzijn dat er altijd was, al voor de oerknal, er altijd is en altijd zal zijn. Ook als wij sterven. Er zijn vele manieren om een ervaring te hebben met die andere, geestelijke aandachtslaag, ieder van ons kan zo’n ervaring hebben en velen hebben deze ook gehad. Vaak als wij als mens in crisis zijn, is onze muur, onze rationele beschermlaag dunner en kan er makkelijker zo’n ervaring ontstaan. There is a crack in everything, that’s where the light gets in, zong Leonard Cohen al.

Zou het dan niet bijzonder interessant zijn, zou het dan niet getuigen van wetenschappelijk denken en nieuwsgierigheid om deze ervaringen ook te onderzoeken? Wat is precies die geestelijke aandachtslaag en wat voor relatie, wat voor invloed heeft deze op onze materiële vormwereld? Het punt is dat zo’n ervaring met die andere kant niet rationeel is, niet te ontdekken is vanuit het verzamelen van data en feiten, niet kwantitatief is, maar kwalitatief. Niet abstract is, geen wiskundeformule, geen algoritme, maar persoonlijk, een levende ervaring die inslaat in iemands biografie. Een ervaring, een ontmoeting kun je niet vanuit materialistische wetmatigheden bewijzen. Het lijken twee werelden te zijn, die van het materialisme en het idealisme. Toch is het noodzakelijk dat deze twee bij elkaar komen, omdat in mijn visie veel van onze problemen zoals de klimaatcrisis veroorzaakt worden doordat we vastlopen in ons op materialistische en kapitalistische overtuigingen opgebouwde, eenzijdige narratief.

Het zou mooi zijn als het onderzoek in de materie en de geestelijke ervaringen van miljoenen mensen met de andere kant, bij elkaar komen en we komen tot een meer holistische mens- en wereldvisie. Dat zou ons als mens, de natuur, maar ook onze samenleving bijzonder goed doen. Het zou voor mij de hoop zijn in deze donkere dagen voor kerstmis.

Hij raakt me nog dieper vanbinnen dan enig andere man ooit. Zijn glimlach is niet zoals die van een man voor een vrouw in een echt liefhebbende verhandeling over het bereiken van orgasmes of over kinderen. Het is een glimlach die mij me bemind doet voelen met een ander soort liefde dan ik ken. Het is vriendelijkheid. Een rechtstreekse, eenvoudige acceptatie dat het goed is dat ik er ben.

Charlotte Rørth.