Jezelf spiegelen aan topsporters

In de eerste minuten van de Troonrede riep de Koning - en dus het kabinet onder leiding van premier Dick Schoof - de Nederlanders op zich te spiegelen aan topsporters. Wanneer we allemaal net zo hard ons best doen als Team NL afgelopen zomer op de Olympische Spelen in Parijs, overleven we de uitdagingen die op ons afkomen. De taalliefhebber in mij slikte even vanwege het gebruik van de afkorting ‘NL’ in de eerste alinea van de Troonrede, maar goed, voor hetzelfde geld moeten we ons volgende Prinsjesdag optrekken aan de door weer en wind opererende bezorgers van PostNL, dan ontkom je ook niet aan het noemen van de bedrijfsnaam.

Zijn eerste toespraak als minister-president in de Tweede Kamer, begin juli bij aanvang van het inmiddels beruchte debat over de regeringsverklaring, begon Schoof met een vergelijking tussen hemzelf en marathonloopster Sifan Hassan. Blijkbaar wil hij ons smalle strookje grond aan de Noordzee transformeren tot één groot modern stadspark waar je op zaterdagochtend omver wordt gelopen door hijgende, rood aangelopen types in sportkleding. Hoewel ik de Utrechtse parken mijd op zulke tijdstippen, heb ik persoonlijk een lange geschiedenis van mijzelf spiegelen aan topsporters, laat ik daar naar aanleiding van de Troonrede eens op reflecteren.

'Traag', zo kun je de brugklas-versie van mijzelf, die pas twintig jaar later zou horen dat hij de dromerige variant van ADHD heeft, het beste typeren. Een geluk bij een zeer groot ongeluk was het daarom dat ik op 1 mei 1994 rond vijf uur 's middags op de radio het nieuws hoorde van de dood van autocoureur Ayrton Senna. Ik weet nog waar ik was: op de achterbank van mijn vaders Toyota op de snelweg tussen Utrecht en Amsterdam. Senna's tragische crash, eerder die middag tijdens de Grote Prijs van Italië op het circuit in Imola, wekte mijn interesse in de snelheidssport der snelheidssporten: Formule 1. Kort daarna bekeek ik voor het eerst een Grand Prix.

Gegrepen werd ik door de strakke, hypergeconcentreerde blikken van de rijders in hun wagens, vlak voor de start als de vizieren van hun helmen nog openstonden. Romeinse gladiatoren waren dit, die vanmiddag op de bovenste trede van het podium konden eindigen of in een kist, heel wat anders dan de voetballers en tennissers die bij de minste of geringste kwetsuur met een van pijn vertrokken gezicht naar hun schouder of knie grepen, om na afloop een onbenullige blessure de schuld te kunnen geven van het verliezen van de wedstrijd. Vanaf dit moment waren Michael Schumacher, Damon Hill en de pakweg twintig andere coureurs mijn helden.

Onbewust begreep ik natuurlijk dat snelheid en concentratie precies de dingen waren die ik miste. Omdat Dickie Schoof het wil, schrijf ik hier volgende week meer over.