Jeroen Dijsselbloem, ook maar een mens ?

Eigenlijk ging het wat ongemerkt voorbij. Ineens was onze kersverse minister van financiën de kersverse voorzitter van de Eurogroep. Wij kenden hem amper, laat staan dat de Brussel beslissers hem kenden. En wat blijkt: Hoe korter je in Brussel rondloopt, hoe kleiner de kans dat je in de ellenlange wandelgangen op de tenen van collega’s hebt getrapt. De nieuwe politieke logica. En dus schoof de Nederlandse voorzitter van de Eurogroep aan bij Pauw & Witteman om zich eens goed te laten kennen.

Wat opviel was dat hij niks zei over het redden van de SNS bank. Alleen dat het “linke soep” was om er wel iets over te zeggen. Hij strooide met anekdotes over zijn Brusselse avonturen, maar wat eigenlijk het meest opviel was de rimpelloosheid van zijn optreden. Jeroen Dijsselbloem had voor zijn eerste grote televisietentamen duidelijk “goed geleerd.”

Gretig greep hij de momenten aan waarop hij zijn gevoel voor zelfspot kon tonen, zoals tijdens de fragmenten waarin buitenlanders zijn naam verkeerd uitspreken als ze het nieuws van zijn benoeming brachten. Gretig benutte hij de kansen waarop hij eerlijke antwoorden kon geven, zoals op de vraag hoe hij benaderd was voor zijn nieuwe functie. En met diezelfde gecontroleerde gretigheid hield Jeroen Dijsselbloem zijn kaken stijf op elkaar bij elke vraag over de SNS bank. Wel twinkelden steeds zijn ogen omdat hij wist dat –geen antwoord geven– het goede antwoord was. Ook toen Jeroen Pauw de oude journalistentruc uithaalde door het onderwerp eerst af te sluiten en vervolgens net te doen alsof hem nog een laatste vraag te binnen schoot, zag je de opluchting bij Dijsselbloem: Ook dit had hij geoefend. Toch zonde als het dan niet in het examen zit.

Jeroen Dijsselbloem reproduceerde ontspannen “het goede antwoord” op de vraag over zijn twee petten tijdens vergaderingen van de Eurogroep, hij reproduceerde het antwoord op vragen over de SNS, over zijn benoeming en over de Cameron’s anti-Eurospeech. En hij trad in details. Dat was ook goed voorbereid. Details maken je verhaal geloofwaardig. En dus vertelde Jeroen Dijsselbloem dat hij al een keer midden in de nacht onze premier heeft gebeld. En hij vertelde dat het klopt wat “ze” zeggen: ‘De premier neemt altijd op.’ Het zijn dit soort ingestudeerde frivoliteiten die Pauw en Witteman de journalistieke bloeddorst ontnemen. Want als de gast frivool doet toepen de heren er steevast overheen. Met een beetje mazzel mislukt het finaal zoals afgelopen donderdag. Witteman stotterde even nadat Dijsselbloem zijn nachtelijke telefoongesprek onthulde en vroeg toen: ‘Kon u aan de achtergrondgeluiden horen wat de premier aan het doen was op het moment dat u belde?’

Zo was Jeroen Dijsselbloem donderdagavond met gemak het slimste jongetje van de klas. Beter voorbereid op zijn mondelinge overhoring  dan zijn twee docenten bij elkaar. Hij had het interview tot in den treuren geoefend. Misschien speelde Frans Timmermans tijdens het oefeninterview wel Paul Witteman. En Lodewijk Asscher Jeroen Pauw? Zo doen ze dat toch bij de PvdA? Waarschijnlijk wisten ze dat Gerard Spong ook aan tafel zou zitten en is die in de voorbereiding gespeeld door Ronald Plasterk. Of door Lutz Jacobi, als ultieme poging om Dijsselbloem van zijn a propos te krijgen. Lutz speelt normaal gesproken namelijk alleen Mariëlle Tweebeek als er een PvdA-er wil oefenen voor Nieuwsuur.

Het gevolg was dat Jeroen Dijsselbloem, en dus de kijker, geen enkele keer verrast werd. En dus zal ook geen enkele kijker zich herinneren dat hij een hele slimme opmerking maakte over de rol van Europa. Net zoals niemand zich het slimste jongetje uit zijn middelbare schoolklas herinnert.

Bekijk de bewuste uitzending hier terug.

Lees hier het vorige artikel van Pieter Perry over ‘de SGP-vrouw’ Pieter Perry (copywriter bij CCCP) speurt elke week naar de ongeplande momenten van menselijkheid bij nieuwsgasten. Volgende week weer een nieuwe column.