Je zult maar een doodzieke kiezer zijn van één van de coalitiepartijen

Grenzen aan de welvaart zijn al bereikt en het meest zichtbaar geworden in de zorgsector

De wettelijke uitgangspunten van ons zorgstelsel, betaalbaarheid, toegankelijkheid en kwaliteit zijn aan ernstige erosie onderhevig. Niet alleen vanwege een tekort aan zorgprofessionals maar ook omdat de betaalbaarheid van ons zorgstelsel tegen grenzen aanloopt die niet zo maar door economische groeiverwachtingen kunnen worden verlegd. Dat geldt ook voor vele andere problemen in onze samenleving.

We zijn gewend dat de overheid bijna alle problemen moet kunnen oplossen en decennia is dat in Nederland ook het geval geweest. Armoede was niet nodig in onze voormalige verzorgingsstaat en iedere burger had recht op een fatsoenlijk huis en een bestaansminimum.

Ondanks de steeds verder oprukkende participatiesamenleving waarin de overheid er alleen nog is om een helpende hand te bieden aan de allerzwaksten in de samenleving, is het bewustzijn dat de burger primair zelf verantwoordelijk is voor zijn welzijn nog niet echt ingedaald. Dat is wel noodzakelijk als je als overheid geen verkeerde verwachtingen meer wilt wekken bij je burgers.

Laffe politici in het gehele politieke spectrum durven daar ook niet publiekelijk voor uit te komen. De voor de zorg wettelijk vastgelegde normen van betaalbaarheid, toegankelijkheid en kwaliteit gaan immers ongeschreven ook op voor het onderwijs en andere sectoren. Maar politici zwijgen daar liever over en willen het liefst hun kiezers nog in de waan laten dat het met alles wel goed zal komen als zij eenmaal aan de overheidsknoppen kunnen draaien.

Om de onhoudbaarheid van voornoemde drie uitgangspunten in de zorg  te verdoezelen kun je als overheid heel lang het instrument van stille verschraling inzetten. Dat wordt bijvoorbeeld gedaan onder de noemer “passende zorg”. Dat is de maskering voor slechtere kwaliteit voor de patiënt en betere betaalbaarheid voor de zorgverzekeraar. Daarbij moeten ook zorgprofessionals naar hun patiënten communiceren dat de kwaliteit net zo goed is of zelfs beter. Want “passende zorg” is door zorgprofessionals onder druk ontwikkeld met het financiële kapmes van de zorgverzekeraars op tafel.

De PVV laat in het hoofdlijnenakkoord goed zien hoe je op een geslepen manier kiezers tevreden kunt houden zonder daarbij aandacht te schenken aan de negatieve gevolgen op andere gebieden van de zorg voor diezelfde kiezers.

in het hoofdlijnenakkoord is wel geregeld dat met veel extra geld de eigen bijdrage aanzienlijk wordt verlaagd terwijl tegelijkertijd doodzieke patiënten hun voor hun leven belangrijke medicijnen niet kunnen krijgen omdat we te weinig betalen aan de leveranciers van die medicijnen. Je zult maar een doodzieke kiezer zijn van één van de vier coalitiepartijen.

Geld kun je maar één keer uitgeven. Soms leidt dat tot wel heel bizarre politieke keuzes.