Je weet niks

Even heel kort. Want ik wil met vakantie. Het liefst wil ik vrolijk met vakantie; in Oekraïne regende het bommen de afgelopen dagen, in Nederland is een regering geïnstalleerd waarvan Frans extreemrechts slechts durft te dromen, maar zondag werd hier, in Frankrijk, duidelijk dat een extreemrechtse golf in Europa geen onafwendbaar natuurverschijnsel hoeft te zijn. Het Rassemblement National werd, als we het prettig kinderlijk bekijken, niet eerste, niet tweede, maar derde. Derde, dat is voor mijn zoon van zeven – toch echt opgevoed met ‘als je maar je best doet’ – een absolute nederlaag. 

Vandaag denk ik graag even als een kind van zeven: wij hebben gewonnen. De inwoners van dit land die de Ander niet tot zondebok willen maken, ongeacht werkelijk bestaande en heus door velen van ons onderkende problemen, hebben gezegd: we doorzien jullie gelul. Jullie weten niet eens waar jullie vóór zijn, jullie zijn enkel tegen iets. De Ander. Jullie zijn alleen maar tegen de Ander, en wij begrijpen heel goed dat morgen iedereen de Ander kan zijn.

Het goede overwon, het kwade verloor – ik wil dat, een paar dagen maar, kunnen vieren. Ik wil eventjes net zo manicheïstisch mogen denken als extreemrechts. Nu begrijp ik best dat serieuze journalisten bij serieuze kranten onmiddellijk dingen dienen te zeggen als: het linkse front houdt geen stand, dit is slechts uitstel van executie… Een werkbare coalitie is ondenkbaar, het land staat meer dan ooit aan de rand van de afgrond… Zoiets verkoopt men in de krant vaak onder de chique kop ‘Analyse’. Maar die analyse is regelmatig, zo toonde de uitslag van deze parlementsverkiezing weer eens, weinig meer dan sterrenwichelarij, ingewanden lezen, koffiedik kijken, en daarnaast bedrijfsbelang: net zoals de populist panisch wordt van een land zonder paniek, vreest menig nieuwsjournalist de vrede.

Goed, ik ben zelf ook geen groot optimist, ik lijd dikwijls het meest aan het onheil dat ik vrees, maar mag ik nu heel eventjes, een paar dagen maar, met de jongeren die zondag niet alleen in Parijs maar zelfs in dit dorp in de straten dansten, domweg gelukkig zijn met het feit dat een extreemrechtse machtsovername voorlopig is afgewend?

Natuurlijk is ons in het leven weinig meer gegund dan een wapenstilstand zo nu en dan – maar wanneer je die treft, geniet er dan van. Zelfs al geloof je nauwelijks in een goede afloop. Je weet niks. Misschien wordt morgen alles anders. Fijne vakantie.