Jazzroes

Een feestelijker locatie dan dat van een schip kan ik mij nauwelijks voorstellen. Langzaam vulde de theaterzaal zich. Op het promenadedek van het SS Rotterdam draaide een DJ deze avond de groten der jazz en blues-aarde. In deze zaal croonde ooit de roemruchte stem van Frank Sinatra.                   

Een praktisch uitverkocht huis luisterde ademloos naar Sarah Vaughn, Ray Charles en Dave Brubeck. Onvergankelijke klanken die na het vinyl naadloos overgingen in het geweldige talent van live-musici met hun frontman Benjamin Herman. De muren van de zaal ademden de grandeur van vroeger tijden, hoogtijdagen van de jazz. Stijlvol gekleed publiek dat muziek en sfeer indronk. Een voelbare zindering door de zaal bij de dramatische tonen van ‘Strange fruit’.

Bij het verlaten van de zaal zette de muziek zich door in een diner-dansant en inmiddels was het schip gehuld in een spookachtig dikke mist die de wereldstad op z’n mooist toonde. Overal markeerde gekleurd licht het maritieme karakter van de stad, hier en daar onderbroken door warm knipogende huiskamers. Nevel, mist en schepen voerden mijn herinneringen terug naar de stranden van het eiland Islay bij Schotland. Het werd tijd voor een mooie whiskey, dus fietste ik over Katendrechtse dreven alwaar cafés die een ruim assortiment voeren.                

Met de ogen op een kiertje, een twintig jaar oude Ardbeg in de hand en de weersgesteldheid buiten kon men zich honderd jaar terug in de tijd wanen.                  

Het enige dat ontbrak was een mooie sigaar die het turf en zeezout van de whiskey zo prachtig kan begeleiden. Tegen middernacht, naar huis fietsend, werd de Erasmusbrug vrijwel geheel onttrokken aan het oog door flarden mist die speelden met de schijnwerpers. Er hing iets tastbaar in de lucht en na een kwartiertje begon het licht te sneeuwen. Thuis onmiddellijk de plaat- en cd-kast in en jazz klonk tot diep in de nacht. Het waanzinnige genie van de Monk, de energie van Art Blakely, Davis, Webster. Op zulke avonden lopen al mijn helden gebroederlijk door de huiskamer. Muziek als het leven zelf, tragisch en soms met onverwachte wending. We denderen richting onpeilbaar diep ravijn maar jazz is de reddende engel op de rand van de afgrond. Gevaarlijk oneindige avonden waar de aderen gulzig open staan. Al tijdens het drinken voelt men alleen maar de vloeibare energie en vermoeid de drank geen moment.                           

Nooit ontwaakte ik met een kater na jazz en whiskey. Muziek en roes vloeien dooreen, inspireren en enthousiasmeren. Ritmisch, melancholisch, opzwepend. Niet zoals klassieke muziek waar beelden tot leven komen, verhalend klinken als een imaginaire film. Het effect van jazz is abstracter. Gaat dieper. Vervoerd en beroert. Evenals blues raakt jazz mensen als een echte emotie, recht in het hart en/of hoofd. Onontkoombaar echt. De nacht bleef onbegrensd duren en het was nog lang onrustig op mijn pick-up.

De grote dichter Deelder vatte jazz in duizenden woorden maar eigenlijk is er geen muziek die meer voor zich spreekt dan jazz zelf.