Jack van Gelder waande zich al in een warm bad
Aboutaleb moest en zou de kant kiezen van Israël.
'Stevige taal' van Jack jegens Aboutaleb. Want zo luidde de kritiek dat het bizar is dat de enige kritiek op een burgemeester van een Nederlandse stad lijkt te zijn dat hij niet voldoende de kant van Israël kiest in wat velen een genocide noemen en dat hij de Israëlische vlag te snel naar beneden had gehaald.
Aboutaleb bleef er kalm onder en beargumenteerde heel beheerst zijn terechte beweegredenen en die van collegae waarom er in dezen onder andere geen kant werd gekozen. Maar zo werd Aboutaleb ad hoc partijdigheid in de schoenen geschoven. Aboutaleb moest en zou de kant kiezen van Israël.
Vreemd en noemenswaardig. Want het gaat hier helemaal niet om de vraag waarom Aboutaleb zich onder andere niet inzet voor Joodse Nederlanders, neen. Er werd hier aan de kaak gesteld waarom burgervader Aboutaleb niet de kant van Israël koos en dat dus weigerde.
Sinds wanneer is een burgemeester loyaliteit aan de staat Israël verplicht? Wij zijn hier in Nederland en men dient hier primair de Nederlandse staatsburgers te dienen en diens wet. En daar zet een burgemeester zich voor in.
En toen... Toen kwam Jack Gelder met de open deur van integratie aanzetten en om die open te trappen. Die doet het natuurlijk altijd goed, veronderstelde hij. Ook hier, integratie telt allereerst voor iedereen. Ook Joden zijn immigranten. Althans, onder drie criteria;
1) Joden die hier niet geboren zijn en die Israël boven Nederland verkiezen
2) Joden die hier wel geboren zijn en Israël boven Nederland verkiezen
3) Joden die in een parallelle samenleving leven
4) Joden die enkel bezig zijn met wat goed is voor Israël (doelend op met name organisaties). Zij die hier sociale onrust veroorzaken en onze politici lopen te lobbyen, anderen het zwijgen opleggen of erger en te indoctrineren. Deze dienen net als alle anderen te integreren en Nederland op één zetten.
Tot slot kaartte burgemeester Aboutaleb héél terecht aan waarom niet alle andere meer dan 300 burgemeesters in Nederland aan deze kritiek werden onderworpen - buiten Femke Halsema om.
We zien opnieuw de inconsistentie en wankelende aard van deze kritiek.
Het is wederom duidelijk hoe verschillend we naar bepaalde groepen kijken, hen behandelen en waarom Jack van Gelder hier zo happig op was.