Israëlische weerstand tegen Palestijnse staat is zelfdestructief

De weerstand van Israël tegen een Palestijnse staat is totaal misplaatst en zelfdestructief. Het tegenhouden van een Palestijnse staat zal op termijn zware consequenties hebben voor Israël en kan zelfs het einde van de joodse staat inluiden.

Als vandaag de algemene vergadering van de Verenigde Naties besluit om Palestina te erkennen als “non-member observer state” is dat voor iedereen geweldig nieuws. Allereerst voor de Palestijnen die jarenlang hebben moeten toekijken hoe hun land verder werd geannexeerd door Israël. Na ruim zes treurige decennia, waar ze vaak in barre omstandigheden hebben moeten zien te overleven, biedt een Palestijnse staat eindelijk uitzicht op een betere toekomst.

Ook voor Israël is een Palestijnse staat goed nieuws. Als de regering van Benjamin Netanyahu een Palestijnse staat erkent zal dat eindelijk Israëls bestaansrecht in de regio normaliseren. De Arabische landen hebben reeds in 2002 aangegeven de relatie met Israël te willen normaliseren als ze instemt met de oprichting van een Palestijnse staat in de bezette gebieden. Zeker met oog op de onzekere situatie in haar buurlanden (de burgeroorlog in Syrië en machtsstrijd in Egypte) is het uitermate belangrijk voor Israël om elke kans op vrede aan te grijpen.

Daarnaast is er nog een ander belangrijk argument waarom Israël haar steun zou moeten uitspreken voor een soevereine Palestijnse staat. Het is wellicht de laatste kans om de tweestatenoplossing te redden. Door de immense groei van illegale nederzettingen in bezet Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever wordt de kans met de dag kleiner dat er ooit nog een levensvatbare staat wordt gesticht. 

Gaza is reeds geïsoleerd van haar ‘broeders’ aan de Westelijke Jordaanoever. Maar door de alsmaar groeiende kolonisten-enclaves worden ook Oost-Jeruzalem en de Palestijnse steden steeds meer van elkaar gescheiden. Hoe langer de internationale gemeenschap deze kolonisatie accepteert, hoe kleiner de kans is dat de overgebleven Palestijnse gebieden ooit nog een geografisch-politiek geheel kunnen vormen.

Het gevolg van deze ontwikkeling is dat er nog meer één optie overblijft. Eén staat van de Middellandse Zee tot de Jordaan. Eén Israël-Palestina, waar zowel joden, moslims als christenen wonen. In deze staat zullen de moslims op termijn de meerderheid vormen. Aangezien de Geneefse Conventies erkennen dat vluchtelingen en hun nakomelingen het recht hebben terug te keren naar hun land van herkomst betekent dit ook dat ruim vier miljoen Palestijnen naar dit nieuwe land zullen trekken. Met een Knesset overheerst door Islamitische partijen zal het joodse karakter definitief verdwijnen.

De haviken in Israël weigeren echter dit inktzwarte toekomstbeeld te erkennen. Ze rekenen erop dat het Westen Israël net zolang zal blijven steunen totdat de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem zijn volgebouwd met nederzettingen. Ze houden er echter geen rekening mee dat Westerse regeringen dit beleid niet tot in de eeuwigheid zullen blijven steunen.

Waar de generaties van mijn ouders en grootouders vanuit historische perspectieven wellicht geneigd zijn Israël door dik en dun te steunen, proef ik onder mijn generatie een veel kritischer blik op de zaak. Toekomstige Westerse regeringen zullen dan ook onoverkomelijk steeds kritischer worden op onder andere de blokkade van Gaza en het nederzettingenbeleid. 

Door de aspiraties van de Palestijnen op een eigen staat bij voorbaat af te schieten brengt Israël haarzelf verder in isolement. De relaties met haar buurlanden verslechteren met de dag en nu ook vele Europese landen voor het plan van President Abbas stemmen brengt Israël op termijn ook de relaties met haar bondgenoten in gevaar. En dat zijn louter de korte termijn consequenties. Op lange termijn is er maar één optie om een joods en democratisch Israël te behouden: door vóór een Palestijnse staat te stemmen.