Israëlische kill zones in Gaza... wie had dat gedacht

Ah, daar hebben we ze weer. De morele hoogvliegers van de wereld. Het volk dat, als je sommige politici mag geloven, de belichaming is van perfectie: Israël. Het lichtend voorbeeld in de duisternis van het Midden-Oosten. Maar wie had gedacht dat juist die natie – je weet wel, de enige democratie in de regio – zo'n diepe duisternis in zichzelf zou herbergen? “We schieten ongewapende burgers dood.” Een uitspraak die net zo casual klinkt als “We nemen de koekjes bij de koffie.” Zeg maar: wie zou dit willen horen bij de koffie?

De ironie druipt er vanaf. Het zelfbenoemde bastion van beschaving en rechtsstaat waar soldaten doodleuk een competitie maken van moorden. Kill zones! Wat een PR-misser, zeg. Een beetje creatievere naam had er nog wel vanaf gekund. Maar nee, het moest kill zones zijn, alsof we in een matige Netflix-thriller zitten en niet in het echte leven, waar mensen levens hebben en dromen en – nou ja, hadden. Daar staan dan de stoere commandanten, die hun troepen aanmoedigen alsof het om een potje voetbal gaat. “Kom op jongens, nog eentje en we halen de finale!” Voor wie geen bal meer snapt van moraliteit: het gaat hier niet om doelen, maar om doden. Lekker bezig, mannen.

En nee, het is geen geïsoleerd incident. Dit is geen 'één keer een slechte dag op kantoor'. Dit is beleid. Bewust beleid. Door een regering die ondertussen overal aan de wereld uitlegt hoe zielig ze zelf zijn. Begrijp me niet verkeerd, slachtoffers verdienen empathie, maar wat zeg je tegen de nabestaanden van die ongewapende burgers? “Sorry hoor, uw kind stond net verkeerd in onze Kill zone. Moest-ie maar niet ademhalen.”

Laten we het beestje gewoon bij de naam noemen. Als je op systematische wijze een volk onderdrukt, hun land inpikt, hen berooft van hun toekomst en uiteindelijk hun levens – ja, dan kom je wel héél dicht bij het woord dat iedereen probeert te vermijden: genocide. Het is een groot woord, een zwaar woord, maar wat is het anders? Wat is het, als hele generaties worden uitgewist onder het mom van zelfverdediging? Als een regering doelbewust bevolkingsgroepen decimeert en er een wedstrijd van maakt?

En misschien moeten we het breder zien. Misschien zijn wij ook wel te lief. Te naïef. Ooit een beetje verontwaardigd over clusterbommen hier of een journalist die daar ineens onder mysterieuze omstandigheden verdween. Maar ja, business as usual, toch? En ondertussen applaudisseren we bij elk excuus dat vanuit Tel Aviv wordt gestuurd. “Het was een foutje. We zullen het nooit meer doen. Oeps, toch weer gedaan. Volgende keer écht niet meer!”

Dit is waar we staan. Als je dit soort verhalen hoort, moet je een keuze maken. Of je blijft stil, want hé, het is ingewikkeld en “je moet beide kanten horen.” Of je roept, schreeuwt, buldert: “Dít kan niet! Nergens. Nooit!” Maar wees voorbereid, want zodra je je mond open doet, staan ze klaar. De zelfverklaarde waakhonden van het recht die je antisemiet noemen voordat je Israël überhaupt hebt uitgesproken. Niet tegen de politiek zijn, niet tegen de militaire machine – nee, antisemiet. Want dat werkt altijd. Lekker makkelijk.

Maar laten we het niet laten gebeuren. Laten we stoppen met dat gespin. Het gaat niet om religie, afkomst, of geschiedenis. Het gaat om mensen. Mensen die gewoon willen leven. Zonder kill zones, zonder moordcompetities, zonder genocide. Want echt waar, dit kan niet meer. Het mag niet meer.