Israëlisch-Palestijns conflict is niet de schuld van joden of moslims, maar van extremisten
Het Israëlisch-Palestijns conflict: een oproep tot leiderschap tegen extremisme en onrecht
Het conflict tussen Israël en Palestina heeft wereldwijd veel aandacht getrokken, maar er zijn weinig echte leiders in zowel het Westen als de Arabische wereld die de moed hebben om op te staan tegen het extremistische en destructieve beleid van Netanyahu's regering. Deze terughoudendheid komt op een moment waarin miljoenen onschuldige Palestijnen lijden onder het brute geweld van de Israëlische regering. Tegelijkertijd blijven internationale leiders aarzelen om duidelijke en effectieve maatregelen te nemen tegen een beleid dat als onrechtvaardig wordt beschouwd door veel mensenrechtenorganisaties en activisten.
Niet alleen de Palestijnen zijn slachtoffers van het beleid van de Israëlische regering, maar ook veel Israëliërs die streven naar vrede en gelijkheid. Deze mensen willen dat hun regering stopt met het annexeren van Palestijns land en in plaats daarvan werkt aan een rechtvaardige en duurzame oplossing. Zij erkennen dat gerechtigheid voor de Palestijnen ook bijdraagt aan hun eigen veiligheid en welzijn. Decennialang hebben zij geprobeerd om bewustzijn te creëren over de negatieve impact van hun regering op het vredesproces.
In het licht van deze realiteit moet men erkennen dat het probleem niet uitsluitend bij één religie of gemeenschap ligt, maar in het extremisme dat wordt gevoed door politici die machtsbehoud boven mensenrechten stellen. De internationale gemeenschap heeft de morele plicht om zich te verenigen en een vreedzame oplossing te bevorderen. Dit kan alleen worden bereikt door leiders die opstaan en zich krachtig uitspreken tegen onrecht, geweld en onderdrukking in al hun vormen.
Het conflict tussen Israël en Palestina is een complexe en diepgewortelde kwestie die vaak onterecht wordt toegeschreven aan brede religieuze gemeenschappen in plaats van aan specifieke extremistische groepen en beleidsmakers. Het is belangrijk om te benadrukken dat het niet de schuld is van joden of moslims, maar van radicale elementen binnen beide gemeenschappen die de situatie hebben verergerd.
Enerzijds is er de regering van Netanyahu, die decennialang controversieel beleid heeft gevoerd, inclusief de uitbreiding van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en het onteigenen van Palestijns land. Dit heeft geleid tot wijdverspreide verontwaardiging en een gevoel van onrechtvaardigheid onder de Palestijnse bevolking. Aan de andere kant is er Hamas, een groepering die door veel landen als terroristische organisatie wordt beschouwd en zich schuldig maakt aan geweld tegen Israëlische burgers als reactie op jarenlange onderdrukking en landverlies.
De recente pro-Palestina-protesten in Nederlandse steden als Amsterdam en Utrecht tonen aan dat mensen wereldwijd het beleid van de Israëlische regering willen aanvechten, en tegelijkertijd de Nederlandse regering oproepen om een sterkere positie in te nemen tegen het huidige Israëlische beleid. Veel betogers zien de regering-Netanyahu als verantwoordelijke voor een humanitaire catastrofe onder de Palestijnen. Hoewel geweld tijdens protesten tegen politie en media onaanvaardbaar is, zijn de emoties van de demonstranten begrijpelijk als men zich realiseert dat ze reageren vanuit wanhoop en frustratie. Politici zoals Wilders, Van der Plas en Yesilgöz, die zich kritisch uitspreken over de protesten, missen het feit dat dit geweld het gevolg is van een verlangen naar gerechtigheid en een roep om actie tegen het beleid van Netanyahu.
Onze landelijke partijleider Van Baarle (DENK) heeft dit benadrukt, door op te komen voor de rechten van de Palestijnen en de benarde situatie van de miljoenen slachtoffers in Gaza onder de aandacht te brengen. Hoewel hij en anderen in soortgelijke posities worden beschuldigd van antisemitisme, is het belangrijk en een oproep naar iedereen om onderscheid te maken tussen kritiek op de Israëlische regering en haat tegen joden als religieuze groep. De geschiedenis van antisemitisme, die voortkomt uit Europese rechtsextremistische kringen, moet duidelijk worden uitgelegd in onderwijsinstellingen om misverstanden bij de jongere generaties te vermijden.
Initiatieven zoals die van mijn collega’s Sheher Khan (DENK) en Itay Garmey van Volt laten zien dat samenwerking en dialoog mogelijk zijn, zelfs tussen mensen met uiteenlopende achtergronden. Dit inspireert tot nieuwsgierigheid en begrip voor elkaar, wat belangrijk is voor vrede in het Midden-Oosten en daarbuiten.
Het is belangrijk om te beseffen dat de oorzaak van het conflict niet in religie ligt, maar in extremisme. Alleen door het aanpakken van extremistische elementen, in plaats van religieuze of culturele gemeenschappen als geheel, kan duurzame vrede worden bereikt, waarin gerechtigheid, gelijkheid en veiligheid voor iedereen mogelijk is.