Israël en de politiek van voldongen feiten

Israël zou uit zijn op een groter Israël dat loopt van Egypte tot het zuiden van Turkije en van de Middellandse Zee tot aan Irak. Daarvoor moeten ze dus Egypte, Libanon, Syrië, Jordanië, Iran, Koeweit en delen van Saoedi-Arabië nog veroveren. Deze ambitie is al jaren bekend en werd tot voor kort afgedaan als een complottheorie. Ik herinner me een filmpje van een Amerikaanse legerleider die na de eerste of tweede Golfoorlog wroeging kreeg nadat hij inzag dat de strijd in Irak niet bedoeld was om mensen te bevrijden, maar eigenlijk alleen om de macht in die regio te vergroten en om een agenda uit te voeren waarbij het hele Midden-Oosten ontwricht moest worden, om het vervolgens langzaam maar zeker onder de invloedssfeer van de Verenigde Staten te brengen.

De naam van deze Amerikaan weet ik niet meer en ik kan het filmpje helaas niet meer vinden, maar ik denk steeds vaker dat dit verhaal klopt. Om deze agenda uit te voeren plegen de Verenigde Staten al decennia militaire interventies in verschillende landen en laten ze daarna een puinhoop achter. Ze hebben Saddam Hoessein verdreven uit Irak, Kaddafhi uit Libië, twintig jaar onrust gestookt in Afghanistan en daarna het land teruggegeven aan de Taliban, ze hebben na een grote ontwrichtende klopjacht Bin Laden opgepakt en daarmee veel ellende achtergelaten in het Midden-Oosten.

En nu steunt Amerika - net als Nederland - Israël in alle acties zonder zich af te vragen of die staat, met een zogenaamd ‘recht op zelfverdediging’, het bouwen van illegale nederzettingen en het bombarderen van Iran, Syrië, Libanon en Jemen, niet eerder dreiging en geweld over zichzelf afroept dan dat het de rust in de regio terugbrengt. Rust die er overigens zelden tot nooit is geweest. Of misschien wel voor de Joden, maar niet voor de Palestijnen en andere volkeren die ruimte moesten maken voor de ‘nieuwe’ staat Israël en de bijbehorende joodse wetten die mensen uit andere bevolkingsgroepen tot tweederangsburgers maken.

Israël houdt al decennialang een spiraal van geweld in stand en zet haar eigen volk, en de Joden in de rest van de wereld, op het spel om haar grondgebied uit te breiden. Een week na de val van de Syrische president Assad bouwt Israël al nederzettingen op de Golonhoogte en annexeert ze dus nieuw grondgebied. En ondertussen breiden Israëlische kolonisten ook doorlopend de illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever uit door Palestijnen te verjagen - of dood te schieten - en hun huizen plat te rijden met bulldozers.

De Palestijnen kunnen niets anders doen dan het slikken en pikken, want wie echt in opstand komt wordt als een dissident opgepakt en zonder enige vorm van proces vastgezet. Nu en dan worden deze gevangenen - en dat zijn er duizenden, waarvan veel jonger zijn dan 18 jaar - geruild tegen gijzelaars die Hamas nog heeft na de aanval van 7 oktober 2023.

Verder is Israël niet echt aanspreekbaar. Als de Israëlische overheid in het nauw gedreven wordt roepen de bewindslieden dat Israël de enige vrije democratie in de regio is, dat het Joodse volk altijd onder vuur ligt, dat we teruggaan naar de Holocaust als we zo doorgaan of dat de staat Israël nou eenmaal een feit is en dat we (Joodse) mensen niet zomaar kunnen vragen het land, bezet grondgebied, te verlaten dat hun familie heeft ingenomen. Zo bedrijft Israël een politiek van ‘eerst de daad en dan de wet’. Ze stelt de internationale gemeenschap voor voldongen feiten en brengt de regeringsleiders die eventueel iets willen beginnen tegen bijvoorbeeld de illegale nederzettingen in verlegenheid. Je zou dit een slimme, of sluwe, strategie kunnen noemen. Iets als de brutalen die de halve wereld hebben.

Het is hoe dan ook een flinke bak ellende en ik geloof dat Israël, met steun van het Westen, inderdaad de agenda voor ‘een groot Israël’ doorvoert en dat ondertussen alle moslims gedemoniseerd worden om een tegengeluid in de kiem te smoren. Amerika, Israël en de landen die hen politiek, moreel, militair of financieel steunen zijn zogenaamd goed en Iran, dat zich verzet tegen deze agenda en daarom de aangevallen landen en organisaties moreel, militair en financieel steunt, is de as van het kwaad en intens slecht.

Dit is het beeld dat de Westerse propaganda wil neerzetten en dat lukt aardig. Ik zou wel eens het verhaal van de andere kant willen horen, maar Saddam Hoessein, Kaddafhi en Bin Laden zijn allemaal omgebracht voordat ze bij het Internationaal Strafhof hun verhaal konden doen en leiders uit Iran, Libanon en bijvoorbeeld ook Rusland, komen in de Nederlandse media amper aan het woord. En als ze wel aan het woord komen worden die woorden als propaganda ter zijde geschoven. Zo komen we de waarheid alleen te weten als we verschillende (internationale) media naast elkaar leggen en ook nog eens flink in de boeken duiken.

Ik doe dat geregeld en mede daarom zat ik afgelopen weekend in een panelgesprek bij een manifestatie van ‘Den Bosch for Palestine’. Het was een goed bezochte bijeenkomst met workshops, een expositie, een dichter en de voorvertoning van de film ‘No Other Land’. Die film was enorm indrukwekkend. Eigenlijk is het een documentaire waarin beelden te zien zijn van Basel Adra, een bewoner van de Westerlijke Jordaanoever, die met hulp van Yuval Abraham, een Joods-Israëlische journalist, filmt hoe het Israëlische leger Palestijnen uit hun dorpen jaagt en met bulldozers huizen en scholen platrijdt, hoe soldaten waterleidingen slopen, elektriciteitsmasten neerhalen en beton over akkers laten stromen.

Het zijn rauwe beelden, vaak gefilmd met een telefoon, die tonen hoe Palestijnen een angstig en onzeker bestaan leiden. Zo zagen we ook hoe Israëlische kolonisten met geweren en stokken richting de Palestijnen liepen en hun uitjouwden en bedreigden en hoe de soldaten deze kolonisten beschermden als de Palestijnen iets terug riepen of stenen gooiden.

De heftigste beelden waren die waarop een soldaat een Palestijn door zijn hoofd schoot omdat hij zijn gereedschapskist niet wilde afgeven en waarop een kolonist een man in zijn buik schoot toen deze vroeg waarom ze hem zijn huis wilde afpakken. Al het geweld kon ongestraft gebeuren en een belangrijk detail is dat alle beelden van voor oktober 2023 zijn, dus van voor de aanval door Hamas. Het werd dus maar weer eens duidelijk dat deze geschiedenis niet op 7 oktober begonnen is, zoals veel mensen nog altijd lijken te denken of willen denken omdat de waarheid hen niet uitkomt.

Het is om boos van te worden. Dat was ik al, maar dat word ik steeds meer. Het is zo frustrerend, en het geeft zo’n machteloos gevoel dat de Palestijnen groot onrecht en leed wordt aangedaan en dat niemand daar echt iets aan doet. Ook ons eigen kabinet komt maar terug op 7 oktober, praat maar over ‘het recht op zelfverdediging’ en laat daarmee alles maar gebeuren.

Daar ging het in het panelgesprek waar ik aan meedeed ook over. Over hoe Israël al decennialang mensenrechten schendt, hoe het land al die tijd al lak heeft aan VN-resoluties en gerechtelijke uitspraken, hoe ze alles en iedereen die dit aankaart of kritiek heeft verdacht maakt door ze antisemitisch of terroristisch te noemen en over dat de internationale gemeenschap kan praten over rode lijnen wat ze wil maar dat er geen consequenties aan verbonden zijn als het Israëlische leger over deze rode lijnen gaat door bijvoorbeeld huis te houden in Rafah, ziekenhuizen en scholen te bombarderen, vluchtelingenkampen in de fik te steken of Blauwhelmen, dus VN-soldaten, in Libanon te beschieten.

Alles is blijkbaar geoorloofd en wie iets anders beweert wordt dus gedemoniseerd. Nieuwszender Al Jeezera is verboden, de krant Haaretz is in de ban gedaan, VN-organisatie UNRWA wordt zwartgemaakt en het land uitgezet, demonstranten worden terrorist, antisemitiet of onaangepast genoemd en zelfs organisaties als Oxfam, Amnesty of Plant een Olijfboom worden als antisemitisch, of zelfs terroristisch, weggezet.

En deze diskwalificaties worden ook nog eens breed gedragen en overgenomen door de media en vooral de politiek en dan met name door Wilders, Yeşilgöz en Van der Plas. Of door minister Keijzer die meent dat antisemitisme in het dna van moslims zit. Deze politici lijken antisemitisme te gebruiken, of misbruiken, om haat tegen moslims te kunnen zaaien.

Mogelijk hebben ze dat nodig om harten en hoofden te winnen voor hun strenge asielbeleid of om meer mensen ervan te overtuigen dat de integratie mislukt is, dat islamitische jongeren ongepast zijn en dat onze cultuur echt onder druk staat. Het is bij de beesten af.

Ons kabinet vecht tegen windmolens en draagt met haar strijd tegen hun imaginaire vijand – de zogenaamde intrinsieke slechtheid van de islam – bij aan racisme, stigmatisering, discriminatie, etnisch profileren en dus aan tweedeling, kansenongelijkheid en (uiteindelijk) aan een opstand van mensen die voelen dat ze er niet bij horen.

Onze vorige premier Rutte wilde zulke sociologische analyses niet maken en ons huidige kabinet is al helemaal wars van duidingen en nuances. Ze willen vooral de onderbuik voeden, die onderbuik laten spreken en vervolgens beleid maken op basis van hun mensen de dingen ervaren, maar dikwijls nooit aan den lijve hebben ondervonden of met eigen ogen hebben gezien. Het is een giftige spiraal naar de bodem. Een duister verhaal dat speelt van Israël en Gaza tot ver in Europa en de rest van de wereld.

De panelleden wilden hoopvol eindigen en zeiden te hopen dat alles uiteindelijk goed zou komen. Ik heb die hoop inmiddels verloren. “Eigenlijk ben ik weinig hoopvol,” zei ik. “Israël gaat het Palestijnse volk verdrijven en wegvagen en hun grondgebied uitbreiden naar andere landen. Over zo’n vijftig jaar zullen we terugkijken, deze geschiedenis betreuren en zeggen dat we het niet geweten hebben. Maar we wisten het wel. Laten we dat hier en nu vaststellen in 2024. We wisten het, we weten het nu en we doen helemaal niets.”