Israël alléén is verantwoordelijk voor het bloedbad bij de voedseluitdeling

Dit alles doet niets af aan het recht van Israël Hamas te verslaan.

Er woedt een propaganda-oorlog rond de honderd(en) doden die gevallen zijn bij een bestorming van trucks met voedsel in het noorden van Gaza. Bronnen rond Hamas beweren dat een hongerige menigte door de IDF bewust in de val is gelokt waarna het prijsschieten was voor de soldaten. Israël probeert met dronebeelden aan te tonen dat de mensen elkaar op grote schaal vertrapten. Er is in die lezing wel geschoten maar alleen op Palestijnen die een dreigende houding aannamen. Wat er precies gebeurd is, zal ongetwijfeld aan het licht komen als de oorlog voorbij is en de tijd aanbreekt voor uitgebreid onafhankelijk onderzoek, bijvoorbeeld naar de oorlogsmisdaden die in Gaza zijn gepleegd.

Wat nu telt, is het volgende: deze ramp vond plaats in een gebied waar de IDF de dominante factor is. Daarom is Israël en uitsluitend Israël verantwoordelijk voor het ordelijk verloop van voedseluitdelingen. Net als voor gezondheidszorg en onderdak.

Volgens de propagandakanalen in Tel Aviv is Hamas tot een vijfde van zijn oorspronkelijke kracht teruggebracht. Het zou alleen nog maar in Rafah de onbetwiste macht uitoefenen.

Er heerst nu hongersnood in Gaza. Bovendien is er groot gebrek aan water. Die combinatie van factoren geeft veel besmettelijke ziektes een kans. Daarom dienen de bondgenoten van Israël – wat mij betreft met Nederland voorop – van Israël te eisen dat het zijn verantwoordelijkheid neemt. In alle gebieden waar de IDF overheerst, dient het land te zorgen voor voldoende voedsel, gezondheidszorg en tijdelijk onderdak.

De tegenwerping zal volgen dat Hamaskrijgers ook in de min of meer bezette gedeeltes van Gaza uit de tunnels tevoorschijn komen voor terreuraanslagen. In dat geval horen de Israëlische strijdkrachten de burgerbevolking tegen hen te beschermen, zodat een ordelijke voedseldistributie voortgang kan krijgen. Ook is Israël verplicht te zorgen voor veiligheid rond noodziekenhuizen en gezondheidsposten. Als het dat in zijn eentje niet voor elkaar krijgt, dan zijn er de bondgenoten om daadwerkelijk ter plekke te helpen.

De Verenigde Staten hebben voedseldroppings aangekondigd. Dat is niet genoeg. Bovendien hebben zulke droppings alleen maar zin als er op de grond een organisatie klaar staat om de afgeworpen zakken te verzamelen zodat een eerlijke distributie kan plaats vinden. Anders vertrappen de mensen elkaar echt in hun gevechten om een afgeworpen zak linzen. In Nederland is het destijds zo ook zo aangepakt. De door de geallieerden afgeworpen voedselhulp is keurig in de distributie gekomen.

Als de Israëlische regering weigert deze verantwoordelijkheid voor het welzijn van de bevolking in de nieuw bezette gebieden te nemen, dan wordt het tijd te stoppen met de leverantie van wapens. Ook dient Netanyahu en de zijnen duidelijk te worden gemaakt dat de volgende stap zal zijn de erkenning van een onafhankelijke Palestijnse staat zodra de Palestijnen erin zijn geslaagd een democratisch gelegitimeerde eenheidsregering te vormen, al dan niet in  ballingschap.

Dit alles doet niets af aan het recht van Israël Hamas te verslaan. Iedereen die het goed voor heeft met de Palestijnen moeten bij deze terreurorganisatie aandringen op een overgave. Daarmee is de weg vrij voor nieuwe verkiezingen onder alle Palestijnen, die het best kunnen plaatsvinden onder toezicht van de Verenigde Naties.

Daarna volgt diplomatieke erkenning van een soevereine Palestijnse staat naast Israël, dat een einde maakt aan de bezetting en zich terugtrekt op de grenzen van 1967.

Dit is een noodzakelijke eerste stap, die een verzoening van beide volkeren mogelijk maakt. Een tweede stap kan zijn een bijzondere status voor Jeruzalem dat tegelijk hoofdstad is van Israël en Palestina en dat door een gemengde commisssie van parlementariërs uit beide staten wordt bestuurd. Via een proces van toenemende federalisering kan dan een vereniging van beide staten tot stand worden gebracht. Het zal helpen als de miljarden die nu ten koste worden gelegd aan de oorlog, kunnen worden besteed aan een breed welvaartsbeleid.

Maar vandaag moet Israël beginnen een snel einde maken aan honger en ziekte in het bezette gedeelte van de Gaza strook.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: rijk worden van bitcoin of heel erg arm