Is weten altijd beter?

Hij voelt zich beroerd, een mengeling van sufheid en misselijkheid. Elke dag voelt als een gevecht. Een gevecht om vast te houden aan het leven. Opgeven is geen optie. Hij heeft nog zoveel plannen. ‘T moet goedkomen, wat de artsen ook hebben gezegd. Ze maken zoveel fouten, dus wie weet hebben ze het nu ook bij het verkeerde eind.

Waarom moest de arts zo direct in zijn gezicht zeggen dat de situatie dreigend is. Kon dat niet anders? De specialist had hem dit nieuws ook kunnen besparen. Gewoon hem in de waan laten dat er hoop is. Wat heeft hij er nu aan? Behalve angst, depressie, moedeloosheid. Hij heeft er echt niets aan. Hoop doet leven. Hij was misschien al begonnen met het boek dat hij wilde schrijven. Geen inspiratie. Geen motivatie. Machteloos en geblokkeerd.

In sommige landen doen ze dat toch beter. Daar vragen de artsen aan de familie wat ze zullen doen. De familie kent de patiënt en daardoor zijn of haar mogelijkheden om met de waarheid om te gaan. Hij snapt ook wel dat sommige mensen het willen weten zodat ze systematisch dingen kunnen afbouwen. Van iedereen afscheid kunnen nemen. Zich spiritueel kunnen voorbereiden op wat komen gaat, eventueel met hulp van anderen. Maar zo zit hij niet in elkaar. Hij doet het anders.

Altijd al gedaan. Misschien door de cultuur waarin hij is opgegroeid, misschien door de familie waaruit hij afkomstig is, misschien door een mengeling van alles. Zo spreek je bijvoorbeeld niet de woorden uit die een ziekte kunnen duiden. Want als je het zegt, krijg je het misschien ook sneller. Het is ook je taak om anderen te sparen. Zoveel mogelijk vermijden dat anderen door jou verdrietig worden. Positieve woorden leiden tot positieve gebeurtenissen. Echt, zo is het en niet anders.

Iemand moet de artsen in Nederland vertellen dat weten niet altijd het beste is. En als hij zijn vrouw hoort fluisteren tegen de huisarts dat ze zich zorgen maakt, moet de huisarts niet zo stom reageren. “Dat gaan we dan aan uw man vragen.

Vroeger sloeg hij geen jaaroverzicht over.