Is mij nog wel een toekomst gegund in dit land?

Vorig jaar juni kreeg ik een brief van het UWV thuis waarin ik arbeidsgeschikt werd verklaard. ‘Yay!’, dacht ik. Eindelijk zien ze dat ik kan werken én dat ik dat ook graag wil! Toen ik verder las werd ik minder blij. Vanaf januari 2018 zou ik 5% gekort worden op mijn uitkering vanwege mijn arbeidsgeschiktheid. WTF? Word ik nu gestraft omdat ik arbeidsgeschikt ben? Ik begrijp het niet meer!

In januari 2016 heb ik na hard werken mijn mbo-3 diploma Maatschappelijke Zorg gehaald. Ik was enthousiast en blij, ik had er zin in! Ik zou wel even snel een baan gaan vinden. Ik koos voor een re-integratietraject, vanwege mijn ervaringen in het verleden. Ik had meer steun en begeleiding nodig om een baan te kunnen behouden. Ik wilde geen teleurstellingen meer. Die had ik genoeg gehad. Het duurde even voor mijn re-integratiecoach een geschikte werkervaringsplek vond waar ik uitzicht had op een contract. Ik kwam terecht bij een verzorgingshuis bij mij in de buurt. Dat was prettig, want zo had ik niet zo’n last van prikkels tijdens het reizen.

Vol enthousiasme ging ik aan de slag. Maar dit ging niet zonder slag of stoot. De eerste maanden was ik heel onzeker en moest ik echt mijn angsten overwinnen. Wat zou er van me worden verwacht? Het kostte me veel energie.

Ik merkte al gauw dat ik veel moeite had met het overzicht behouden en ik had moeite met schakelen in nieuwe situaties. Dit is lastig in een verzorgingshuis, want daar wordt juist flexibiliteit verwacht. Met de bewoners en collega’s had ik echter een goed en warm contact en dat was fijn.

Ik werd goed begeleid door een activiteitenbegeleider. Zij gaf op een gegeven moment aan: Je bent nu nog vrijwilliger maar als je betaald werk wilt moet je je niet te vaak zomaar afmelden. Omdat de situaties zo veranderden ging ik regelmatig met hoofdpijn naar huis. Op dat moment besefte ik dat ik er nog lang niet was en voelde ik ineens de druk om goed te presteren. Er werd immers naar me gekeken of ik in het team paste en of ze op me konden rekenen.

Ik besloot er vol voor te gaan. Ik wilde dat contract! Ik kon het bijna aanraken. Sinds ik in 2006 in de Wajong terecht was gekomen was ik niet meer zo dichtbij een betaalde baan geweest… Ik kreeg wat meer vertrouwen en voelde me zelfverzekerder. Ik deed vaker activiteiten met de bewoners zelfstandig omdat mijn begeleider regelmatig in overleg zat. In het begin vond ik dat doodeng maar naarmate ik hier vaker positieve ervaringen in had, groeide ik ook.

Vanuit het UWV werd druk uitgeoefend, ik was al een half jaar bezig op deze ervaringsplek, er moest nu toch duidelijkheid komen over een contract. Mijn re-integratiecoach en ik gingen het gesprek aan met de locatiemanager. Dat gaf mij vooraf veel spanningen. Ik wist dat ik er nog lang niet was. Ik had veel moeite met het overzicht te behouden, dat zat me echt in de weg om mijn werk goed uit te voeren. Ook had m’n begeleider al aangegeven dat ik verder moest kijken en me niet teveel op één plek moest richten. Dit gaf me het gevoel dat een contract nog lang niet aan de orde was…

Het gesprek was niet negatief maar het werd wel duidelijk dat ze weliswaar blij waren met me als vrijwilliger maar dat een contract er niet in zat. Dit vanwege het feit dat ik niet om kon gaan met de vele wisselende situaties noch hoe ik moest inspelen op de behoefte van de bewoners. Het werd me wel gegund maar het was nét niet de juiste plek voor mij. In het begin pakte ik het positief op. Okay, dit was dus mijn plek niet maar er zou wel weer wat anders komen.

Mijn re-integratiecoach ging meteen voor me op zoek en al snel kon ik op gesprek komen bij een andere organisatie. Dit was een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Het niveau was echter zo laag dat ik er verdrietig van werd. Ik zag mezelf hier niet gelukkig worden.

En plotsklaps kwam de klap. Ik wist niet wat me overkwam. Alle emoties kwamen er ineens uit. Ik was helemaal van slag. De afwijzing was een feit en ik kon niet meer om de teleurstelling heen.

En eigenlijk zit ik daar nog steeds. Ik ben de klap aan het verwerken. Ik weet op dit moment niet meer of ik nog wel een betaalde baan wil of aankan. Ik loop tegen de druk aan. Misschien moet ik maar gewoon vrijwilligerswerk blijven doen. Misschien word ik helemaal niet gelukkig van een betaalde baan.

Ben ik arbeidsongeschikt en moet ik daarover in gesprek met het UWV? En dat terwijl ik daar juist jaren tegen gevochten heb? Ik vond het vreselijk dat ik de Wajong kreeg omdat ik afgekeurd was. Ik weigerde om in het verdomhoekje te gaan zitten. Nu begin ik me af te vragen of mijn beperking me toch teveel in de weg zit. Tevens maak ik me enorm veel zorgen over die 5% korting. Ik wil niet in de schulden terecht komen omdat ik mijn rekeningen niet kan betalen. Moet ik me arbeidsongeschikt laten verklaren zodat ik niet die 5% korting krijg? Moet ik daarvoor mijn talenten vergooien?

Die 5% korting beïnvloedt mijn hele re-integratietraject. Ik voel tijdsdruk. Nog maar een half jaar en dan word ik gekort. Ik ga er volgend jaar 58 euro per maand op achteruit, als ook de verzekering omhoog gaat.

In Nederland heb je als mens basisrechten om te kunnen leven, zou je zeggen. Een dak boven je hoofd en voldoende geld om je rekeningen te kunnen betalen. Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad. Maar nu voel ik voor het eerst angst voor de toekomst. Zorgen om mijn financiële situatie. Ik zou zo graag gewoon mee willen doen in de maatschappij op mijn eigen manier. Maar heb ik wel een toekomst?