Is #geendorhout onze redding?

Vandaag neemt Jacquie Davis het in NRC op voor het dorre hout dat volgens de rechtse columniste M.Z. van De Telegraaf met een zeis gekapt kan worden door de Corona. Ouderen en kwetsbaren roeren zich op de sociale media met #geendorhout en doen een poging om aan te tonen dat wij ouderen wel degelijk nog nut hebben in deze samenleving.

Het initiatief is genomen door een jonge dame van 38 jaar met een vervelende ziekte onder de leden die haar kennelijk tot de dor hout-groep veroordeelt. Als dor hout – bijna 68, astma en hartprobleem – sluit ik me bij de actie van Jacquie aan.

Want wat is dor hout? Ouderen die genieten van hun oude dag? De 322.000 mensen die de afgelopen drie maanden werkeloos zijn geworden door de coronacrisis? Die zijn immers ook overbodig en dankzij de ruimere regelingen kunnen werkgevers er flink op los ontslaan. Of is het de 20% mensen die wel nog een baan heeft maar eigenlijk vindt dat die niets bijdraagt aan de samenleving en net zo goed niet gedaan kon worden, de zogenaamde bullshitbanen. Wat is sowieso maatschappelijk nut nog tegenwoordig? En hoe erg ziek moet je zijn, los van je leeftijd of maatschappelijk nut voordat je gekapt kan worden omdat dat voordelig is voor de totale ziektekosten?

Eigenlijk is het bizar dat mevrouw Z. zoveel aandacht krijgt met een asociale opmerking. Ik beluisterde een podcast waar ik per se niet naar verwijs en waar ik een pure narcist hoorde praten over hoe geweldig ze zichzelf vindt en hoe ze geniet van de aandacht die ze krijgt. Ik kon de uitzending Heb Een Mening! niet afluisteren zo akelig vond ik het.

Voor ouderen die vinden dat hun leven is vervuld en ze vrijwillig besluiten om het te beëindigen heb ik alle respect. De ouderen die worden geparkeerd in een verzorgingstehuis en daar zo goed en slecht als dat gaat nog proberen te genieten van hun leven, moeten we blijven beschermen tegen columnisten als Z. en de roeptoeters die haar volgen.

Een minuut voor twaalf: hoog tijd voor verandering.