Druktemaker Marcel van Roosmalen schaamt zich voor de zogenaamde betrokkenheid in ons land. “Het geschreeuw om context, het ge-ja-maar, het vanaf een afstand bagatelliseren van bloedbaden. Ja maar, ja maar, ja maar… Het zijn niet onze kinderen, moeders, vrouwen en zonen die zijn onteerd, verkracht, ontvoerd en vermoord. We zoeken naar woorden om de daden te veroordelen – verschrikkelijk, mensonterend – maar dan staat de andere helft meteen klaar om die stiekem te rechtvaardigen. Is er iets treuriger dan inwoners van Nederland die elkaar om de oren slaan met geschiedenislesjes?”