Intimidatie houdt niet op, NS moet meer werk maken van veiligheid in de trein

Het is zorgwekkend en teleurstellend dat we in 2024 nog steeds geconfronteerd worden met sociale onveiligheid voor vrouwen en lhbti+ mensen in het openbaar vervoer, met name in de trein. Het lijkt erop dat de NS weinig heeft geleerd van eerdere voorvallen, waaronder mijn eigen ervaring.

Afgelopen juni, nog maar iets meer dan een halfjaar geleden, werd ik belaagd door een agressieve reiziger die mijn genderidentiteit bevroeg, nadat hij zag dat ik een regenboogbandje droeg. Afgelopen week is een vergelijkbaar voorval geweest waarbij Justin (21) en Esad (20) het slachtoffer werden van een homofobe belaging in de trein bij Rhenen, dit keer door een groepje jongeren.

Mijn eigen ervaring met intimidatie en bedreiging in de trein heeft me geraakt, en het feit dat soortgelijke situaties zich blijven voordoen ondermijnt het vertrouwen in de veiligheid van het openbaar vervoer. De NS heeft weliswaar een speciale lijn via WhatsApp voor reizigers die te maken krijgen met sociaal onveilige situaties, maar er lijkt vaak geen passende reactie te volgen op meldingen.

Het probleem heeft diverse facetten, waaronder toenemende polarisatie in de samenleving en beperkte bevoegdheden van het treinpersoneel. In sommige gevallen ervaren zij zelf ook onveilige situaties, waardoor er een angst om te handelen ontstaat. Dat kan ik begrijpen, maar het is van essentieel belang dat er actie wordt ondernomen vanuit de vervoerder.

Een mogelijke oplossing is een grotere investering van de NS in trainingen voor hun personeel om adequaat te reageren op meldingen van intimidatie en bedreiging. Zowel de medewerker achter de WhatsApp-lijn als het treinpersoneel moeten uitgerust zijn om snel en effectief te handelen. Reizigers moeten erop kunnen vertrouwen dat hun veiligheid hoge prioriteit heeft.

Een andere oplossing is dat de politiek besluit om meer bevoegdheden te geven aan het personeel in de trein. Daders van bedreiging, belaging en mishandeling weten maar al te vaak dat het personeel beperkte bevoegdheden geeft en maken daar misbruik van. De tijd van kijken naar mogelijke maatregelen is voorbij, die zijn allang bekend. Het is de hoogste tijd om actie te ondernemen.

De erkenning van de NS en de politiek dat sociale veiligheid onder druk staat, is de eerste stap naar verandering. We hebben te maken met een ernstig probleem dat niet kan worden genegeerd. Het is aan de vervoerders en de politiek om te laten zien dat ze bereid zijn te leren en te groeien, zodat voorvallen zoals Justin, Esad en mij is overkomen tot het verleden behoren en wij een volgende keer weer zonder angst en vol vertrouwen de trein in kunnen stappen. Het is tijd voor verandering, het is tijd om te handelen.