Internationale stelletjes hoeven niet te hopen op empathie in coronatijd

Internationale stelletjes hebben zich in wanhoop tot minister Ferdinand Grapperhaus gewend. Zij vinden dat zij door de coronamaatregelen wel lang genoeg van elkaar gescheiden zijn geweest. Ze vragen toestemming tot ontmoetingen in Nederland. Daarbij tonen de verre minnaars en minnaressen zich bereid aan tal van voorwaarden te voldoen: het overleggen van een recente coronatest, twee weken quarantaine en wat nog meer gevraagd mag worden. Bovendien, zo voegen zij toe, in Denemarken mag het wel. En daar komen van hun soort liefde geen uitbraken.

Nederland staat bezoeken alleen maar toe als stellen getrouwd zijn dan wel spijkerhard kunnen aantonen al minstens een half jaar een exclusieve relatie hebben. Zoenselfies worden als bewijsmateriaal niet geaccepteerd.

Het Ministerie van Veiligheid en Justitie is spijkerhard. Het weigert categorische mee te denken. Het zoekt geen wegen überhaupt iets te kunnen doen voor de hunkerende geliefden. Het is eerder geneigd sluipwegen op te sporen om die ijlings af te sluiten.

Dat was te verwachten. Grapperhaus staat in een oude traditie: Nederland is al in de jaren negentig van de vorige eeuw begonnen grensoverschrijdende liefde te saboteren, althans als een partner van buiten de Europese Unie komt. Het recht op vrije vestiging,  in welke lidstaat dan ook, staat dat in de weg. Ongetwijfeld zou Nederland ook partners uit Roemenië of Bulgarije de voet dwars willen zetten maar daar krijgt het geen kans voor vanwege de Europese afspraken.

Nederlanders mogen hun geliefde in het verre land best trouwen maar men moet vervolgens grote moeite doen om een inreisvisum te verkrijgen. Daar hoort bij een bizar computerexamen kennis Nederlandse taal en samenleving die op de Nederlandse ambassade moet worden afgelegd en vooraf gaat aan de echte inburgeringscursus. Kosten: 150 euro. De aanvraag om naar de partner in Nederland te mogen komen kost 174 euro. Wie binnen een jaar na het examen geen machtiging tot voorlopig verblijf aanvraagt, moet het opnieuw doen.

De partner in Nederland dient te beschikken over een vast inkomen ter hoogte van het minimumloon en voldoende woonruimte. Wat dit inkomen betreft, dit moet je zelf met werk verdienen. Goedgeefsheid van de ouders geldt niet. Een enorme bom spaargeld evenmin, rente en inkomen uit aandelen wel.

Deze sabotagewetgeving vindt zijn wortel in de Nederlandse traditie van Turken stressen en Marokkaantjes treiteren. Op een gegeven moment vatte in beleidskringen de opvatting voet dat het heel erg slecht voor allochtonen was om een partner te zoeken in het voormalig thuisland. Dat zou de integratie tegengaan. Daarom werd wetgeving tot stand gebracht om het sluiten van zulke huwelijken zo veel mogelijk te ontmoedigen. Op die manier greep de overheid diep in in het persoonlijk leven van individuele burgers maar dat mocht de pet niet kreuken. Een grote meerderheid van de Tweede Kamer stond achter deze benadering. Men liet zich bovendien opjuinen door verhalen over schijnhuwelijken: tal van trouwerijen waren alleen maar bedoeld om een felbegeerde Nederlandse verblijftitel in handen te krijgen.

Het Turken stressen valt tot op de huidige dag tegen want door een associatieverdrag met de EU mag Nederland niet zomaar zulke eisen stellen aan Turkse bruiden en bruidegommen. Er wordt nog steeds geprobeerd Turken onder het strenge regime te brengen. Dat lukt steeds maar niet.

Tegelijkertijd toont Nederland uit eigen beweging clementie voor partners uit een specifieke categorie landen. Zij hoeven het inburgeringsexamen niet te doen. Dit zijn: Australië, Canada, Japan, Monaco, New Zeeland, Zuid-Korea, Zwitserland, de Verenigde Staten en Vaticaanstad. Dit wijst erop dat Nederland een zeker wantrouwen toont voor partners van kleur of met een tanige huid. En de Japanners dan? In het Zuid-Afrika van de apartheid golden die ook al als ereblanken.

Elk jaar weer ervaren duizenden Nederlanders van allerlei afkomst en slag aan den lijve hoe potdicht Nederland zit voor hun vakantieliefde, opgedaan in Latijns-Amerika, Afrika, Rusland of Azië. Ze merken bijvoorbeeld dat hun geliefde maar moet zien door zelfstudie zich voldoende Nederlands eigen te maken om door dat rare computerexamen heen te komen. De procedures om aan de juiste papieren te komen zijn ingewikkeld en kosten veel tijd. De ambtenaren van de IND zijn er tuk op foutjes te vinden of extra bewijsmateriaal te vragen. Daarbij wordt er vanuit gegaan dat elk land ter wereld zijn administratie ongeveer net zo heeft ingericht als bij ons. Dat maakt allemaal deel uit van het ontmoedigingsbeleid. De website buitenlandsepartner.nl staat vol met trieste verhalen.

Veel gehoor buiten hun eigen vriendenkring vinden zulke internationale paren zelf niet. Men haalt er de schouders over op. Kamerleden stellen vast dat liefde alles overwint en dat de Nederlandse partner tenslotte ook definitief op kan rotten naar het verre land van de geliefde als hij of zij zo verkikkerd is. Ook worden zulke stellen op een lijn gesteld met de kalende vijftigers die ondanks hun overgewicht op Soy Cowboy of M.H. del Pilar Street van ranke meisjes te horen krijgen hoe aantrekkelijk ze zijn en dit vervolgens geloven.

Natuurlijk is er sprake van misbruik en schijnhuwelijken. Ongetwijfeld gaat het in een aantal gevallen om gearrangeerde trouwerijen waarbij de verbintenis in feite een contract tussen twee families bezegelt. De huidige wetgeving is echter niet gebaseerd op de feiten maar op Nederlandse vooroordelen met betrekking tot toestanden in de warme landen, waar iedereen op het vinkentrouw zou zitten om onze vleespotten leeg te eten. Zo komt het bijvoorbeeld dat werkelijk verliefde paren het van ellende opgeven terwijl het gearrangeerde huwelijk doorgang vindt omdat twee families veel meer uithoudingsvermogen, power en geduld hebben om het door Nederland gebouwde doolhof te overwinnen.

Het schijnt dat bij D66 enig begrip bestaat voor internationale stelletjes die uit elkaar worden gehouden door coronaregels zonder dat de volksgezondheid daardoor in gevaar komt. Het zal te pletter lopen op een muur van verzet. De spijkerharde houding van Grapperhaus is volstrekt consistent met het beleid dat Nederland al decennia voert tegen liefde zonder grenzen. Internationale huwelijken moeten ontmoedigd worden want daar komt ellende van en alsdatte ze dan met elkaar kleine fundamentalistjes kweken die bommen leggen zodra ze groot zijn terwijl ze geeneens de taal spreken.

Het is het zoveelste bewijs van Nederlands kleinheid, van onze navelstaarderij, van onze angst om de eenentwintigste eeuw daadwerkelijk tegemoet te treden. Kortom: het is zorgelijk.