De Syriërs die Nederland bereikten op de vlucht voor het geweld van dictator Assad hebben vrijwel allemaal asiel gekregen. Op enkele opmerkelijke uitzonderingen na, waaronder Christina Lenian (Tina) en haar zoon Jacob. Zij staan op het punt uitgezet te worden. Niet naar Syrië, maar naar Armenië. Een land waar Tina in totaal niet meer dan vier dagen is geweest, Jacob was er zelfs nog nooit. Een land waar ze niets mee te maken hebben, maar de IND die elke mogelijkheid iemand uit te zetten benut, heeft daar geen boodschap aan.
Het is een absurd verhaal. In 2015 vluchtten moeder – dan 26 jaar oud – en zoon voor het geweld in Syrië. Jacob met de scherven nog in zijn been en rug, veroorzaakt door een bom die bij hem op school ontplofte. Terwijl Syriërs met honderdduizenden de levensgevaarlijke overtocht per gammel bootje over de Middellandse Zee waagden, hoorde Tina over een andere, mogelijk minder gevaarlijke oplossing. Haar voorouders zijn Armeense christenen die begin vorige eeuw uit Turkije naar Syrië vluchtten. Tina en haar grootouders hebben de Syrische nationaliteit, maar het gerucht gaat dat met wat geld en de juiste connecties een Armeens paspoort kan worden bemachtigd, waarmee een visum voor Nederland sneller kan worden bemachtigd. De keuze voor Nederland is niet zomaar gemaakt. Tina’s moeder, grootouders, oom en broer wonen hier al jaren en hebben de Nederlandse nationaliteit. Tina zoekt een veilig heenkomen bij haar familie.
Het verhaal over Armenië bleek niet te kloppen, of in elk geval niet volledig. Tina wist na een verblijf van vier dagen in Jerevan inderdaad een Armeens paspoort te krijgen, maar de deur naar Nederland bleef op slot. Wanhopig besloot Tina alsnog met Jacob op een broos bootje te stappen en de overtocht naar Griekenland te maken. Vanuit Samos trok ze met haar zoon per bus, trein en te voet Europa door, om uiteindelijk in vluchtelingenkamp Heumensoord bij Nijmegen te belanden. Daar worden ze uiteindelijk ook opgevangen door het gezin van journalist Kees van den Bosch, die in De Groene het verhaal van Tina en Jacob optekent.
Inmiddels is het 2021 en na vele rechtszaken, hoger beroepen en evenzoveel afwijzingen is het perspectief om in Nederland te blijven tot een nulpunt gedaald voor Tina en haar zoon. Jacob is inmiddels 13 en zit op de havo, met zicht op het vwo. Omdat de IND volhardt in het weigeren van een verblijfsvergunning, lijken er voor moeder en zoon nog maar drie opties te zijn: Teruggaan naar Syrië waar de oorlog nog altijd in alle hevigheid woedt, naar het onbekende Armenië vertrekken waar het inmiddels ook oorlog is, of verdwijnen in de illegaliteit in Nederland. Drie onmogelijke oplossingen.
Na het artikel van Kees van den Bosch is het verhaal van Tina en Jacob opgepakt door onder meer burgerbeweging De Goede Zaak. Die probeert middels een petitie de zaak – met Tina en Jacob gaat het om nog ongeveer honderd anderen – onder de aandacht te brengen van politiek Den Haag. Daarin staat:
“Wij willen dat– de overheid werk maakt van een humaan asielbeleid, waarbij gekeken wordt naar mensen en niet alleen naar de regels.– Wij willen dat Tina, Jacob en alle andere Armeense Syriërs in een soortgelijke situatie een verblijfsvergunning krijgen.– Tina en Jacob na zes jaar eindelijk rust krijgen.”
Ouders van vriendjes van Jacob zetten zich ook in om hem en zijn moeder in Nederland te houden. Zij proberen de gemeenteraad van Nijmegen zover te krijgen zich in te zetten voor een verblijfsvergunning voor het stel. En ook op sociale media krijgt het gezin veel bijval. Onder de hashtag #jacobblijfthier maken veel mensen zich hard voor het lot van Tina en Jacob: