In populaire toeristische Franse bestemmingen is het iedere dag Zwarte Zaterdag, tot verdriet van de bewoners
Vandaag is het Zwarte Zaterdag, een dag waarop het vakantieverkeer zo aanzwelt dat de snelwegen veranderen in eindeloze files. Dat is even een kwelling voor de vakantiegangers maar minder aandacht is voor de overlast die de toeristen zelf veroorzaken. Frankrijk, het populairste vakantieland ter wereld, is groot maar toeristen hebben altijd de neiging allemaal naar dezelfde plekken te trekken. 80 procent van het toerisme vindt plaats in 20 procent van het land. De populairste gemeenten bezwijken in de zomermaanden bijna onder de toeristenstroom. Dat is vooral voor de inwoners geen pretje, om maar een understatement te gebruiken.
France Info vroeg inwoners van zes populaire bestemmingen naar hun ervaringen. In het vakantieseizoen blijkt voor hen vrijwel iedere dag een zwarte dag. "Mensen hebben haast, zijn gestrest en gedragen zich als veroveraars," zegt een bewoner van het kleine eiland Groix voor de zuidkust van Bretagne. De kleine gemeenschap van nog geen 2500 zielen ontvangt dagelijks duizenden toeristen die afkomen op de indrukwekkende kliffen, stranden en de prehistorische resten. "Groix is vandaag de dag slachtoffer van zijn eigen succes."
De bezoekers blijken vaak slecht voorbereid op hun verblijf. "Vanuit mijn raam zie ik honderden fietsers en wandelaars passeren op het kleine pad achter mijn huis aan de kust. Op slippers, zonder waterflessen, zonder zonnebrandcrème… Roodverbrand als kreeften kloppen ze bij ons aan en vragen water. Ze denken dat Groix een badplaats is maar het is hier geen Saint-Tropez, gelukkig niet. Omdat er geen toiletten zijn in de natuur poepen ze overal, de paden door de natuurgebieden zijn bezaaid met wc-papier en tissues. Ze gebruiken zelfs een hunebed als toilet."
Een ander toerismeslachtoffer vertelt: "Sinds mijn geboorte, 55 jaar geleden, woon ik bij het prachtige meer van Aix-les-Bains dat een enorme aantrekkingskracht heeft. Maar vandaag de dag moet ik in de zomer de streek ontvluchten. Overal staan auto's geparkeerd, het verkeer is geblokkeerd. Zelfs op het meer zijn er nu files. We zijn vergeven van de motorboten, waterski's, paddleboards... Dit is al een jaar of tien jaar nog amper te verdragen. Het lastigste is het lawaai. Overal. Heel de tijd. Het werkt op je zenuwen. Op een gegeven moment moet je zeggen stop."
In Toulon is het al even erg: "Alles verandert in de baai van Méjean als de zomer aanbreekt en met de opwarming van de aarde begint die al in april. De pittoreske baai in Toulon is voor de bewoners veranderd in een rampgebied. Er zijn geen egels meer, geen sprinkhanen of hagedissen maar wel veel zwerfkatten en lachgascapsules. Dagelijks gaan er honderden boten in de baai voor anker en slopen de onderwaterflora. Sommige zijn wel 15 meter lang, ze liggen er alle dagen, op een paar meter van het strand. Het is alsof je een camper koopt om 2 kilometer van je huis te gaan kamperen. De muziek staat luid en de feestgangers zijn agressief. De overlast is zo belachelijk groot dat je er om zou kunnen lachen als het niet zo bedroevend was."
Ook in La Rochelle is het leed enorm. "Zodra het mooi weer wordt, moet ik mijn gewoonten gaan veranderen. Alle kleine pleziertjes worden onmogelijk gemaakt, omdat alles in La Rochelle dan helemaal volloopt," aldus een bewoner. "De ringweg staat elke avond vast, toeristen blijven proberen het stadscentrum binnen te komen met de auto. Ik kan niet eens meer naar de markt en moet mijn groenten gaan kopen bij de supermarkt waar het voedsel minder goed is. Ook rijzen de prijzen de pan uit. De stad is helemaal niet gebouwd om in korte tijd het aantal bewoners te zien verdriedubbelen. Lekker wandelen is er niet meer bij, ik kijk niet meer naar de zonsondergang aan het water, ga niet meer op een terrasje wat drinken of een ijsje eten bij de haven. Vrienden kan ik alleen buiten de zomermaanden ontvangen."
"Ik woon binnen de muren van Saint-Malo," legt een ander uit. "Het is een dorp waar iedereen elkaar kent, begroet en gedag zegt. Maar vanaf de paasvakantie verandert de sfeer en begint het bal van rollende koffers op de kasseien. Er is altijd lawaai en het wordt lastig om je door de straten te bewegen. Je moet dringen om naar je werk te kunnen gaan. Het winkelaanbod verandert. Minder slagers, visverkopers en bakkerijen en meer pannekoekenrestaurants en verkopers van Kouign-amanns (Bretonse cake). Bezoekers gooien hun afval op de grond, dat trekt enorm veel meeuwen aan. Soms lijkt het alsof we een tweede Mont Saint-Michel worden."
In Les Goudes, een vissersdorp bij Marseille beroemd vanwege de Calanques, is ook sprake van een toeristentsunami. "Het dorp is alleen bereikbaar via een doodlopende weg. De laatste jaren wordt de drukte erger en erger," vertelt een bewoner. "Er zijn geen parkeerplaatsen meer en alleen nog op ongebruikelijke uren kun je wegkomen uit het dorp. De toeristen lopen vervolgens naar de Calanques en vertrappen de plaatselijke flora, zoals de Sabline de Provence die alleen hier groeit. Om maar niet te spreken van het afval dat overal achtergelaten wordt, in zee beland en door de vissen opgegeten wordt. Steek je hoofd onder water en je ziet het, overal afval."