In mijn leven was het elke dag carnaval

Dit weekend was het carnaval in het zuiden. Het feest waar iedereen een paar dagen legitiem een ander mag zijn. Heerlijk vinden de meesten het. Lekker even vluchten uit het dagelijks leven. Verschilt carnaval echt zoveel met het dagelijks leven? Natuurlijk wordt er over het algemeen minder bier gedronken, de muziek is anders en wanneer je de polonaise opstart wordt je gewoon weer uitgelachen. Je draagt een wat minder gekke outfit.

Wanneer je verder kijkt dan de uiterlijke kenmerken verschilt het niet zo erg. Ik denk dat we in het dagelijks leven vaker een ander spelen dan onszelf. Je hebt van die mensen die zo eerlijk en authentiek zijn, daar straalt de transparantie van af. Je weet wat je aan ze hebt. Ze verbergen zich nergens voor of achter.

Veel vaker dragen mensen toch een masker of spelen ze een rol. Mezelf zeker meegerekend. Je kunt niet altijd laten zien hoe het écht met je gaat. Op bepaalde plaatsen is het niet zo handig, daar moet je je gewoon ‘gedragen’. Maar waarom zijn we niet helemaal onszelf bij vrienden, familie en onze partner? Angst stuurt ons gedrag. We zijn maar wat bang om mensen te verliezen. Alleen te komen staan. Daarom laten we vaak niet het achterste van onze tong zien. Natuurlijk verschillen mensen. Iedereen heeft zijn eigen karakter en manier van leven. Mijn doel was aardig gevonden worden en mijn vrienden behouden. Ten koste van alles. Mijn happy face werd opgeplakt en onder geen enkel beding mocht die eraf. Lekker authentiek zal je denken. Mijn doel is compleet mislukt. Je hoeft niet altijd aardig gevonden te worden en misschien wil je niet eens al je vrienden behouden. In die tijd had ik de meeste mensen om me heen verzameld maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Wanneer je niet jezelf bent en dus niet echt, zijn je vriendschappen dat ook niet. In mijn geval was alles ook nog een keer uitvergroot. Ik stortte in en werd ziek. Dan leer je ook nog eens je échte vrienden kennen.

Jarenlang een rol spelen nekt je, het breekt je. Je bent ook niet bedoeld om iemand anders te spelen. Jij bent bedoeld om jij te zijn. Anders was je wel iemand anders.

Na het hele ziek zijn en therapie heb ik mezelf wel gevonden maar val toch nog redelijk vaak terug in een rol. Op momenten dat het moet, maar ook in mijn relaties. Wanneer het niet goed met me gaat vind ik het moeilijk om dat eerlijk toe te geven. De deur gaat dicht en ik laat niemand meer toe.

Onbewust ben ik bang om gekwetst te worden wanneer ik me kwetsbaar opstel. Maar door jezelf af te sluiten ontneem je de ander de kans om je te helpen. Dus je sluit als het ware de toevoer van reacties af. Zowel positief als negatief. Deze week werd me een spiegel voorgehouden. Een vriendin vertelde dat ze het al zo vaak had aangegeven dat ik haar mocht bellen in moeilijke periodes. Dat ik het nooit deed, en dat ze het daarom ook niet meer probeert. Dat is dus de andere kant.

Wat helpt het nou eigenlijk? Die maskers, rollen en nepheid? Tijdens carnaval is het lekker om even te vluchten. In het dagelijks leven soms ook. Maar het allerbeste is toch dat we onszelf zijn?

Pijn, afwijzing en gekwetst worden horen bij het leven. Krampachtig proberen dit tegen te houden werkt niet. Toch doen we het allemaal. Verwachtingen niet uitspreken, aangeven wanneer er over je grenzen wordt gegaan. Want stel je voor dat je de ander kwetst. Er valt nog zoveel meer winst te behalen. Minder invullen van wat je denkt dat de ander denkt. Vraag het gewoon. Het is vaak niet zo erg als je zelf denkt. Wanneer mensen je niet waarderen zoals je bent, passen ze niet bij jou.

Wanneer carnaval afgelopen is, hoop ik dat wanneer je je pakje weer opbergt, ook je denkbeeldige masker in die verkleedkoffer durft te gooien. Ik wil jou leren kennen zoals je echt bent. Door mijn blog durf ik al veel meer mezelf te zijn. Die eerlijkheid op papier wil ik graag doortrekken naar de ‘offline’ wereld. Ik ben er mee bezig. En jij? Hoe echt durf jij te zijn?