In het huidige politieke klimaat kan ik me geen stem op de SP veroorloven
Met verbazing volg ik de politieke debatten op tv. Waar de VVD alle ruimte krijgt om haar populisme te etaleren, dreigt progressief en sociaal links wederom het onderspit te delven.
Toen GL-PvdA Timmermans presenteerde als de man die Nederland uit de ellende zou trekken, ervaarde ik voor het eerst in jaren een sprankje hoop. Hoop dat we weer naar elkaar zouden omkijken de komende vier jaar. Hoop dat we van een asociaal Nederland weer een sociaal Nederland zouden kunnen maken, waar ieder mens naar zijn mogelijkheden en op zijn eigen manier aan zou bijdragen. Hoop op een nieuw geluid, een coalitie die zich richt op een goede toekomst voor onze kinderen. Een regering die uit gaat van vertrouwen in plaats van wantrouwen, zodat een schandaal zoals de toeslagenaffaire in de toekomst voorkomen kan worden. Een premier die oog heeft voor het feit dat iedereen mens is en het recht heeft om voorzien te worden in diens basisbehoeften. Een frisse wind.
Vanzelfsprekend zouden de bredere schouders volgens de plannen van GL-PvdA meer lasten op zich nemen, maar met een dikke portemonnee en de wereld aan de rand van de afgrond, leek me dit een "offer" wat we met liefde zouden willen brengen voor elkaar. Helaas werd ik tijdens deze verkiezingsperiode weer eens pijnlijk gewezen op hoe onze samenleving er werkelijk aan toe is.
Eigen volk eerst is een sentiment wat breed gedragen lijkt te worden. Ik vraag me af wat al deze mensen zouden doen, mocht er in Nederland oorlog uitbreken. Zouden zij vluchten in de hoop dat een land, welk land dan ook, hen zou verwelkomen en veiligheid zou kunnen bieden? Of zouden zij, net zoals zij van anderen verlangen in oorlogsgebieden, afwachten tot ze sterven, omdat een raket uiteindelijk hun huis raakt?
Ik vraag me ook af wie onze aardbeien gaat plukken of waar die broodnodige handen aan de verpleegbedden vandaan moeten komen als de migratieplannen van bijvoorbeeld VVD of PVV realiteit worden. Dat het diezelfde VVD was die ooit de grenzen wagenwijd open heeft gezet voor gastarbeiders en daarmee de uitbuiting van deze groep immigranten in de hand heeft gewerkt, vergeten we voor het gemak maar.
Zo lijken we wel meer te zijn vergeten: het is diezelfde VVD die 13 jaar lang aan het roer heeft gestaan en de problemen die we nu als crisis zien, fors hebben verergerd, maar toch wijst rechts steeds weer met succes naar links als de beweging die ervoor zou zorgen dat ieder mens in Nederland er – nog verder – op achteruit zou gaan. Sterker nog: links beleid zou menig probleem hebben veroorzaakt. Yeşilgöz wijst een aantal keren met haar vingers naar partijen die de afgelopen 13 jaar hebben meegeregeerd, alsof het niet haar partij was die aan het roer stond en de kaarten in handen had.
Onder andere de SP strijdt al jaren voor het anders inrichten van ons zorgstelsel. Hoe vaak we niet hebben gehoord dat marktwerking de zorg kapot heeft gemaakt. Dit is gebeurd tijdens de regeerperiode van de VVD, maar Yeşilgöz roept nu maar al te graag dat het stelsel hervormd moet worden. Ik lees in de plannen van de VVD echter weinig nieuwe ideeën als het om zorg gaat. Marktwerking heeft vooral veel goede dingen gebracht, winst hoeft in principe niet geweerd te worden in de zorgsector en de macht moet bij verzekeraars blijven liggen als het gaat om welke behandelingen vergoed worden en welke niet. Om het allemaal nog makkelijker te maken voor de burger hadden we vorig jaar in Nederland vier hoofdaanbieders van zorg, welke bij elkaar goed zijn voor maar liefst 57 merken die ieder weer andere polissen aanbieden. Die 57 merken zijn goed voor miljardenwinsten. In 2007 is er een definitief verbod gekomen op het uitbetalen van dividend aan investeerders. Het geld wat aan en in de zorg verdiend wordt, zou hiermee in de zorg blijven en moeten leidden tot lagere premies en betaalbare behandelingen. Dit effect is echter uitgebleven. In plaats van dat de zorg betaalbaarder wordt, hebben zorgverzekeraars uitpuilende reserves op de plank liggen en kunnen burgers het eigen risico niet meer betalen. Onder wiens bewind heeft dit kunnen gebeuren?
We lijken allemaal geen actieve herinnering meer te hebben aan 13 jaar VVD. Wat dat betreft heeft Rutte ons een handige erfenis meegegeven. Tegelijkertijd verbazen we ons over de staat waar ons land in verkeert. De ‘mooie’ woorden en aanvallende houding van Yeşilgöz leggen haar geen windeieren; zelfs de debatleiders lijken onder de indruk van haar vermogen om anderen strategisch in de rede te vallen en hiermee complexe vragen te pareren. De VVD claimt spreektijd en laat zich niet tot orde of verantwoording roepen.
Ook de klim van de partij van Omtzigt, NSC, vind ik verbazingwekkend. De partij die pleit voor openheid en een andere bestuurscultuur, komt met conservatieve ideeën en geeft zelf geen openheid over hoe zij het land zouden willen besturen (misschien wil Omtzigt premier worden van een kabinet met vakministers, maar misschien ook niet). In aanloop naar de verkiezingen krijgen we vage antwoorden en loze kreten. Tot overmaat van ramp belonen we deze wispelturigheid met een groot aantal virtuele zetels.
Ondertussen stijgt de PVV ook hard in de laatste peilingen en lijkt een kabinet op rechts binnen handbereik te liggen. Met name op Facebook zie ik dat dit wordt gevierd; linkse haaien zouden de erfbelasting willen verhogen en daardoor moét je wel rechts stemmen als je niet armer wil worden. De logica ontgaat me. GL-PvdA is altijd transparant geweest over hoe zij armoede in ons land willen verminderen. Zij vragen bewust of de rijken hun vermogen willen delen om zo de armen te ondersteunen en gelijkheid in ons land te bevorderen. Mijns inziens is dit een redelijke eis en gaat dit niet zover dat menig mens een dure reis minder moet maken, of een van hun vier huizen moet verkopen, omdat zij de boodschappen of hypotheek niet meer kunnen betalen. Ik bespeur geen leugen in het programma van GL-PvdA, maar menig mens vindt onder andere het verhogen van de erfbelasting een valse aanval op hun vrijheid. Ik vind dit bijzonder.
Als je iets anders wil, zul je iets anders moeten doen. Dezelfde keuzes leiden tot hetzelfde beleid en daarmee dezelfde beroerde resultaten, maar blijkbaar wil Nederland hier maar al te graag voor kiezen als het alternatief is dat men hun rijkdom deelt en anderen helpt. Ik snap dat dit deels voortkomt uit angst, maar dat verklaart niet alles. Als we eerlijk naar onszelf zouden kijken, zijn we egoïsten geworden. We leven voor onszelf en komen op voor wat wij denken dat goed is voor ons. Als je echter alleen met jezelf bezig bent, betekent dit automatisch dat je geen oog meer hebt voor wat er – écht – om je heen gebeurt of in welke treurnis jij je als bevoorrechte Nederlander nu werkelijk bevindt.
Wie op een willekeurige koude herfstdag door de straten van de stad loopt, ziet mensen die in bushokjes wonen, die in parkeergarages schuilen voor de regen en de kou met al hun bezit in één tas gestopt, zien mensen die in kapotte huizen wonen, maar niet gecompenseerd worden voor de schade aan hun huizen die het gevolg zijn van buitenproportionele gasboringen, zien mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank, ondanks dat zij een baan hebben, etc. Aan de andere kant zien we het vermogen van de rijksten steeds weer groeien. We keken weg, kijken nog steeds weg en zullen dat de komende regeringsperiode naar alle waarschijnlijkheid blijven doen.
Door deze trend zie ik mij genoodzaakt om GL-PvdA te steunen. Een stem op de SP kan ik mij in deze tijd niet veroorloven. Mijn welgemeende excuses, Lilian Marijnissen. U doet uw best voor ons en het wordt noch gezien, noch beloond. Namens Nederland: het spijt me. Dat GL-PvdA dan maar de grootste mag worden!