In een normaal land zou Marjolein Faber allang naar huis zijn gestuurd

Helaas leven we in Nederland anno 2025 waar incompetentie een aanbeveling is en kleinzieligheid een deugd.

Marjolein Faber, onze glorieuze minister voor Vreemdelingenhaat, weigert haar handtekening te zetten onder lintjes voor mensen die zich hebben ingezet voor vluchtelingen. De vrouw die namens de PVV in het kabinet zit om zogenaamd de asielcrisis op te lossen, heeft bij gebrek aan een daadwerkelijk nuttige dagbesteding tijd om mensen te pesten die daadwerkelijk iets doen aan die crisis.

Vijf mensen die hun stinkende best hebben gedaan bij het COA, die nachten hebben doorgehaald terwijl Faber lag te dromen over deportatielijstjes, krijgen geen koninklijk schouderklopje omdat… tsja, waarom eigenlijk niet? Omdat het “botst met haar beleid”. Welk beleid? Het beleid van “alles slopen wat ook maar enigszins naar medemenselijkheid ruikt”?

De procedure voor zo’n lintje is normaal gesproken waterdicht. Burgemeesters, commissarissen, commissies – allemaal zeggen ze ja. En dan komt onze nationale politieke pyromaan die in de overtuiging leeft dat haar persoonlijke rancune zwaarder weeg dan het gehele ambtelijke apparaat.

‘Ik ben beleid,’ sprak deze wandelende bestuurlijke zondvloed ooit. Niet de wetten, niet de procedures, niet het “gezonde verstand” waar haar partij zo graag mee schermt, nee, het zijn de impulsieve oprispingen in de onderbuik van Faber die nu de maatstaf zijn.

Het meest tekenende - en vooruit, hilarische – is dat PVV-nitwit inter pares Faber de lintjesregen niet eens kán tegenhouden. Een andere minister kan simpelweg zijn of haar handtekening zetten en klaar. Oftewel, wat we zien is de zoveelste symbolische vorm van kille kwaadaardigheid, machtsspelletjes van iemand die mentaal het middelbare schoolplein nooit ontgroeid is.

Laten we niet vergeten dat dit dezelfde Faber is die eerder de subsidie van Vluchtelingenwerk Nederland abrupt afkneep, wat haar inmiddels in juridische problemen bracht. De vrouw die na een werkbezoek aan Denemarken bordjes met “hier wordt gewerkt aan uw terugkeer” fabuleerde. En de lijst met bestuurlijk vandalisme gaat door, en door, en door.

In een normaal land zou zo’n minister allang naar huis zijn gestuurd. Helaas leven we in Nederland anno 2025 waar incompetentie een aanbeveling is en kleinzieligheid een deugd. Het is de nieuwe nationale sport: het treiteren van iedereen die ook maar een klein beetje begaan is met de mensen en de wereld om hen heen. Het land waar een militaire coup of spectaculaire staatsgreep niet eens nodig is om het landsbestuur op z’n kop te gooien. Hier sterft de democratie door duizend papercuts van ambtenaren zonder geweten, ministers zonder kennis, kunde of enige vorm van visie, en burgers zonder verzet.

Misschien kan er op de valreep nog een nieuw lintje in het leven geroepen worden. Die voor het meest flagrante misbruik van een ministerspost. Het wordt dringen geblazen, maar Marjolein Faber mag vast plaatsnemen vooraan in de rij. Ondertussen moeten we het doen met deze trieste constatering: ons land wordt bestuurd door iemand die zo vervuld is van angst en wrok voor “de ander”, dat ze zelfs degene straft die wel probeert een handje te helpen. Hoe klein kan een mens zijn.