In brand steken regenboogvlag loopt bijna dodelijk af, maar Nederland blijft stil

Dat is een glasharde, gerichte aanval met een onmiskenbare boodschap: lhbtqia+-mensen zijn niet welkom.

Vorige week, in de nacht van 6 augustus, ontstond brand in een appartement in Breda. De oorzaak: op het balkon hing een regenboogvlag, en iemand heeft die in brand gestoken.

Omroep Brabant schrijft dat het appartement volledig is uitgebrand. De bewoner is alles kwijt. Godzijdank zijn er geen slachtoffers gevallen: de bewoner en omwonenden konden allemaal veilig wegkomen, en de brandweer heeft de huisdieren weten te redden.

Maar dit heeft niet veel gescheeld. Er had maar iets een beetje anders hoeven lopen, en hier hadden doden kunnen vallen. Door een doelbewuste aanval, specifiek omdat de bewoner van het appartement lhbtqia+ is of haar steun voor lhbtqia+-mensen uitspreekt.

Er is geen andere manier om dit te interpreteren. Iemand heeft doelbewust die regenboogvlag in brand gestoken. Dat is een glasharde, gerichte aanval met een onmiskenbare boodschap: lhbtqia+-mensen zijn niet welkom. Het is glasheldere intimidatie en bedreiging, en deze keer dus met verwoestende gevolgen. Ik ga er een beetje vanuit dat iedereen snapt dat vuur kan overslaan, en dat nam deze aanvaller klaarblijkelijk voor lief.

De bewoner had om kunnen komen. Dit was praktisch een aanslag op haar leven. Een aanslag op iemands leven, specifiek omdat die persoon lhbtqia+ is of zo wordt gezien. Ik kan het niet anders zeggen.

Daarom vraag ik me toch af: waarom heeft niemand het hierover? Waarom zie ik bijna niemand hier iets van zeggen? Waarom staat dit op bijna geen enkele landelijke nieuwssite? Waar is de politiek? Waarom is hier niet veel meer woede over? Waar zíjn jullie allemaal?

Zeker aangezien dit de zoveelste keer is dat er een regenboogvlag of ander pride symbool wordt vernield of in brand gestoken. Hierbij worden ook geregeld lhbtqia+-mensen – zelfs -kinderen! - lastiggevallen en aangevallen. Dat iets als dit vroeger of later zou gebeuren was voorspelbaar. En dan heb ik het nog niet eens gehad over al het andere geweld jegens lhbtqia+-mensen. Discriminatie en gewelddadige aanvallen blijven maar toenemen.

Aan de andere kant kan ik ook niet verbaasd zijn over de stilte vanuit het land. Ik schreef anderhalf jaar geleden ook al over hoe Nederland massaal wegkijkt en haat richting lhbtqia+-mensen tolereert, en sindsdien is het alleen maar erger geworden. Wat moet er nog gebeuren voor we wel een keer een grens gaan trekken?

Ik hoop dat de persoon uit Breda (en haar katten) alle hulp krijgen die nodig is om na deze verschrikkelijke aanval door te kunnen. Ik hoop ook dat door deze aanval op zijn minst weer een paar extra mensen gaan beseffen hoe ernstig en gevaarlijk de groeiende haat jegens lhbtqia+-mensen is. Gaan we als Nederlanders, de volgende keer als een lhbtqia+-persoon bijna vermoord wordt, eindelijk wél fundamenteel een grens trekken en ons écht uitspreken tegen de haat die dit veroorzaakt? Ik betwijfel het, maar ik blijf hopen dat ik een keer ongelijk krijg.

Eén ding weet ik helaas wel zeker: dit zal niet de laatste aanval op lhbtqia+-mensen zijn. Maar mijn pride vlag blijft hangen, net zoals die van vele anderen. En zelfs al verbrand je elke pride vlag in het land: je kunt ons niet uitwissen. We zijn hier altijd geweest, we zullen er altijd zijn, en we gaan nergens heen.