'Ik wist niet dat er zoveel aardige mensen zijn'

500 euro, vier kerstpakketten, vijf pakken luiers, drie pakken melkpoeder, speelgoed, een gourmetset en vijf waardebonnen. Dat is de opbrengst van het oproepje in mijn blog over mijn vriendin die alleenstaande moeder is én studeert, waardoor ze geen recht heeft op bijstand. Via Twitter en Facebook startten lezers inzamelingsacties of riepen ze hun volgers op om mee te doen. Zelfs politici en BN’ers boden hulp aan. Ik werd overladen met hartverwarmende initiatieven, zoals een moeder die een crowdfundingproject wil starten om Hafida haar studie te betalen, een bijstandsmoeder die 100 euro stortte en een vrouw die met Hafida mee wil om haar bijstandsaanvraag opnieuw in te dienen. Ook was er een lezer die haar wil helpen aan een baan of stage. De dag voor kerst haalde ik bij vreemden speelgoed en kleding op en op eerste kerstdag een gourmetset, tijdschriften en een speciaal voor Hafida gekocht cadeau. Ik ben er door overweldigd en dat is ook de beste beschrijving voor Hafida’s reactie.

Toen ik haar de spullen bracht nam ik eerst alleen mijn eigen cadeaumand mee. Ik wilde haar alles rustig vertellen. Ze wist nog van niets en moest lachen om de schuilnaam die ik haar gaf (“niet echt een mooie naam”, giechelde ze). Ze was blij dat ik haar privacy en die van haar dochter daarmee probeerde te beschermen. Pas toen ik alle spullen uit de auto haalde besefte ze dat het echt was. “Ik weet niet wat ik moet zeggen”, zei ze herhaaldelijk. Dochter Nadia sprong meteen op een houten speelgoedleeuw en rende even later rond met een Barbie-uitvoering van Assepoester.  Toen de speelkamer van Nadia volstond keek Hafida een beetje ontredderd naar de berg cadeaus en zei: “Ik wist niet dat er zoveel aardige mensen zijn.”

Toch was het ophalen van geld of spullen niet eens het doel van mijn blog. Ik wilde vooral Hafida’s situatie onder de aandacht brengen. Al snel bleek zij niet de enige alleenstaande, studerende moeder die tussen wal en schip valt. Uit het hele land kreeg ik mails van moeders in dezelfde situatie: die ook geen bijstand én geen studiefinanciering krijgen. Voor mij een bevestiging dat er inderdaad een ‘gat in de wet’ is en dat deze groep geholpen moet worden. Ik wil vrouwen die zich aangesproken voelen dan ook vragen contact met mij op te nemen (kijk op mijn site voor mijn contactgegevens). De kracht van de massa is altijd groter, dat blijkt wel uit de reacties op mijn blog. En door ervaringen en tips te delen kan de situatie van deze vrouwen misschien verbeterd worden.

Natuurlijk kwamen er ook kritische vragen, waarvan ik er hier een aantal zal proberen te beantwoorden. Een paar lezers vroegen: “Hafida heeft toch recht op toeslagen, dus ze krijgt toch geld van de overheid?” Dat klopt. Ik schreef ook nergens dat ze niets krijgt. Het gaat me erom dat ze geen recht heeft op bijstand omdat ze studeert, en dat vind ik in haar geval oneerlijk. Ze krijgt huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebonden budget en kinderbijslag. Plus die 100 euro cash per maand van haar ex. Toch is dat niet genoeg om met een kind van rond te komen en om haar studiegeld van te betalen. Ik schreef dat ze talloze bezoekjes aan het UWV deed. Dat werkte verwarrend, omdat het de gemeente is die bijstand verstrekt. In de gemeente waar Hafida woont zit het UWV op dezelfde afdeling als het loket waar je bijstand moet aanvragen. Zij noemde het daarom ‘het UWV’.

Hafida is een volhouder. In het nieuwe jaar gaat ze terug naar de gemeente om haar situatie nogmaals uit te leggen. Ze wil vragen of ze in plaats van het ‘verplichte werk’ dat de gemeente bijstandsontvangers opdraagt, een stage mag doen die bij haar studie pedagogiek past. En ik moest jullie van Hafida nog een boodschap doorgeven: “Ik wil iedereen bedanken en hoop dat alle wensen van deze mensen mogen uitkomen in het nieuwe jaar.”

Dat wens ik jullie ook toe. Ik heb nog steeds een kerstgevoel en ik hoop dat dat nog lang zo blijft.

Dit verhaal is het vervolg op ‘De voedselbank? Dat is toch voor arme mensen?‘ door Annemieke Ruggenberg. Bezoek ook haar website.