Ik werk hard, om malafide Kamerleden te sponsoren
Mij valt iets op. Ik weet het niet van u, maar ik heb geen tv en ik kijk dus nooit naar die sappige shows. Ik lees graag, maar het lezen van kranten kost me veel geld, dat ik niet heb. Als ik een rijke Nederlander was, dan had ik alle abonnementen genomen, op alle kranten. Helaas, pindakaas.
Mijn enige venster, van waaruit ik naar de wereld kijk, is dus NPO Radio 1. Van autorijden houd ik niet. Ik heb niks met auto’s maar toch verheug ik me er op, elke keer dat ik mijzelf of mijn voorraad ergens naar toe moeten verplaatsen. Sleutel in het stuur en meteen aan, mijn NPO Radio 1, ja!
Als mijn autoritten te kort blijken, dan blijf ik vaak nog even op de parkeerplek staan, om de afleveringen tot het eind te beluisteren. 'Wie luistert, weet meer!', is hun slogan. En dat is ook zo. Lezen en luisteren zijn voorwaarden om in een eerlijke en rechtvaardige verbinding met de wereld te blijven. Weten wat er speelt, deskundigen raadplegen, onafhankelijke blik werpen op de zaken, zus en zo en van alles zoiets dat ons helpt om onze meningen te vormen over zaken die ons allen aangaan en die van cruciaal belang zijn als wij eens in de zoveel tijd onze toekomst toevertrouwen aan politici die ons moeten gaan vertegenwoordigen en voor onze belangen zouden moeten opkomen. Leve de democratie!
Ik weet het niet van u, maar de politici op wie ik heb gestemd en aan wie ik mijn belangen heb toevertrouwd, zijn best actief en overal betrokken. En aanwezig. Niet alleen bij de debatten in de Tweede Kamer, maar ook op mijn enige venster op de wereld: NPO Radio 1.
Ook Kamerleden op wie ik niet heb gestemd mengen zich voortdurend in het debat. Hetzij op mijn NPO Radio 1, net als in de landelijke vergaderzaal, de Tweede Kamer. Moeilijke thema’s zoals tech-gedoe in de vorm van rassendiscriminatie gebaseerd op algoritmes, dieren – en mensenwelzijn dat wij met ons gedrag bedreigen, de vrede op aarde, eerlijke inkomsten voor een ieder en ook van die AOW-gerechtigden, zorg en zorgeloos wonen, de eerlijke boer in ons Nederland die nog voor zichzelf moet opkomen…
Geen enkel mensen- of dierensoort voelt zich nog veilig in ons land. Althans dat propageren de populistische politici. Maar als het bij het paaltje neerkomt, of hoe zeg je dat in een goed Nederlands, dan blijven deze vertrouwde, lieve politici gewoon weg. Gewoon weg. Bij debatten niet aanwezig, bij moeilijke, inhoudelijke gesprekken evenmin. Zij lokten u op om hen te stemmen met allerlei beloftes, die ze later verzuimd hebben waar te maken met een stem voor of tegen in de Tweede Kamer.
Wie naar NPO Radio 1 luistert weet van al dit malafide bedrog dat tot aan de verkiezingsavond als beloftes klonk. Gelooft u me, als mens lijd ik voortdurend aan een ziekte genaamd plaatsvervangende schaamte. Omdat mijn medemens als mens gefaald heeft.
Laatst las ik (gratis) over een verkozen politicus die nog nooit iets gezegd heeft. Mijn God. Stel dat u aangenomen bent als schoonmaakster, maar er zou blijken dat u nooit iets schoongemaakt hebt. Wat zou er met u gebeuren? Had u uw loon ook behouden? Zoals zij?
Wat doen onze malafide politici voor het jaloersmakende loon, dat wij hen gegund hebben omwille van onze betere toekomst? Het loon dat ik als kleine ondernemer, ongeacht mijn winst, nog moet sponsoren?
Ik weet het niet van u, maar ik als kleine ondernemer, ik moet best veel bijdragen aan onze gemeenschappelijke kas. Ook als ik geen winst maak. Daarmee sponsor ik ook uw gekozen politicus die in feite niks doet. Die alleen op de sociaal media vloekt en schreeuwt en haat zaait, die op geen enkele manier een inhoudelijke bijdrage levert aan ons debat. Het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar deugt dit wel, die democratische keuze van u? U koos, u vertrouwde. Hebben deze politici uw keuze wel waargemaakt, zoals u hoopte?
Of vindt u het wel prima om hen en hun deftige, luie en leugenachtige leven te sponsoren? Zoals, ongewild en onbedoeld, ik ook moet doen? Echte deugd is ver te zoeken in ons land. Vindt u niet?