Ik werd emotioneel van Muppet Babies

Geloof me, die titel klinkt voor mij net zo vreemd als voor jou, maar toch is het zo. Een paar weken terug kwam er een aflevering uit van Muppet Babies , een show voor kleuters op Disney+ over de Muppets als kleuters. Ik kwam die aflevering toevallig tegen op YouTube, en die heeft me geraakt. Waarom is dat?

De aflevering: Gonzo-rella Deze aflevering gaat over Gonzo. Hij wil graag een prinsessenjurk dragen, maar de anderen zeggen dat alleen de meisjes jurken mogen dragen. Gonzo is teleurgesteld, maar met behulp van zijn “ fairy godfather ” (die ook doodleuk een rokje draagt) krijgt hij een mooie jurk waarin zijn vrienden hem niet herkennen. Aan het einde vertelt hij zijn vrienden dat hij het is, en hij gewoon graag zichzelf wil zijn en een jurk wil dragen. Zijn vrienden zijn eerst verbaasd, maar natuurlijk accepteren ze hem helemaal, en de aflevering sluit af met een feestje waar Gonzo blij zijn jurk draagt. Mocht je het willen zien, dan staan er een paar fragmenten op YouTube.

Het onderwerp wordt voor een kleuterprogramma erg goed behandeld. Het wordt toegankelijk en genuanceerd in beeld gebracht, en de personages gaan er op een realistische en herkenbare manier mee om. Maar los daarvan is het typische kleutertelevisie. Niets waar je anders twee keer naar zou omkijken. Toch raakte deze aflevering me. Waarom? Omdat dit de boodschap is die ik als kind zo graag had willen horen.

De jongen zonder jurk Als kind wilde ik me stiekem ook best wel vaak verkleden in jurkjes of andere ‘meisjesachtige’ dingen. Ik zag figuren zoals prinses Peach, Daisy en Rosalina in Mario Kart. Of de feeën uit Winx Club. Of K3 met hun kleurrijke outfits. Dat vond ik eigenlijk super leuk. Zo wilde ik me ook wel verkleden! Maar dat kon niet. Niet dat het me verboden werd; ik vond andere ‘meisjesdingen’ ook leuk en dat deed ik ook gewoon. Maar als jongetje een jurk dragen was in mijn hoofd een flinke stap te ver. Alleen meisjes droegen jurken en ik was een jongetje, dus dat kon niet. Punt.

Het idee dat je als jongetje ook wel eens ‘meisjesachtige’ kleren zou willen proberen, en al helemaal dat je misschien wel meer als meisje gezien zou willen worden, dat was (in mijn belevingswereld in elk geval) simpelweg niet een ding. Hooguit werden sommige vriendjes met oudere zussen wel eens in hun kleren gehesen (en jaloers dat ik daar op was), maar verder werd over zulke dingen nooit gepraat. Althans, in ieder geval niet in positieve zin.

Wat ik wel hoorde waren de pesters op school en volwassenen die grappen maakten over “travo’s”. Ik herinner me nog heel goed een reclame van Comedy Central waarin ze zeiden dat SpongeBob een “travestiet” was. Blijkbaar betekende dat iets slechts en lachten mensen je daarom uit.

Ditzelfde zag je ook in cartoons. Heel soms droeg een jongen een jurk, maar dan was hij altijd het mikpunt van een grap. Dat wilde ik natuurlijk niet, dus ik keek wel uit. Natuurlijk voelden heel veel kinderen toen ook hetzelfde als ik, maar dat wist ik niet. Ik dacht dat ik de enige was, want ik zag nooit iets anders. Dus ik stopte het weg. Hoe graag ik het ook wilde, ik deed er maar niets mee. Dat kon ja niet. Stel je voor hoe mensen zouden reageren. En ter referentie, ik ben nu 22, dus dit is allemaal nog niet zo heel lang geleden.

De impact van een rolmodel Dit is waarom de aflevering van Muppet Babies mij zo raakte. Dit is wat ik als klein kind had willen zien. Een aflevering als deze had voor mij een punt van houvast, herkenning, begrip en inspiratie kunnen zijn. Ik ben daarom ook zo blij dat kinderen met zulke gevoelens nu steeds vaker wel personages zoals zij kunnen zien. Rolmodellen die hen laten zien dat wat ze voelen oké en normaal is. Dat ze mogen zijn wie ze willen zijn.

Zo’n rolmodel is waardevol. De meeste kinderen hebben wel iemand naar wie zij opkijken. Een popster, een sporter of iemand uit een cartoon die een voorbeeld voor ze is en hen aanmoedigt om de beste versie van hunzelf te zijn. Er komt nu vast een van jouw jeugdhelden in je op.

Een rolmodel heeft enorme waarde voor zowel LHBT+- als niet-LHBT+-kinderen om zich vrij te kunnen voelen in hun uiting. Iemand zoals jij, die naast je zou staan en jou kracht en inspiratie geeft. Heel lang hebben LHBT+-jongeren, en zeker jongere kinderen niet zo iemand gehad. Herinner je je de heisa over Tinky Winky zijn handtas nog? Kort geleden kon alles wat ook maar lichtelijk LHBT+ zou kunnen zijn niet door de beugel. Als jongetje dat een jurk wil dragen, of misschien wel als transgender kind, had je dus heel lang niemand om naar op te kijken. Niemand die was zoals jij.

Ik ben blij dat daar eindelijk verandering in lijkt te komen. Muppet Babies is niet de enige show die dit doet. Zo had Blue’s Clues & jij dit jaar een intersectionele Pride March voor Pride Month. Voor wat oudere kinderen zijn er personages zoals Marco Diaz uit Star vs. de Kracht van het Kwaad die een aantal keer de rol van prinses aanneemt, en natuurlijk de pionier Steven Universe die boordevol zit met LHBT+- vertegenwoordiging en – verhaallijnen. Vertegenwoordiging en diversiteit in media neemt toe, wat meer kinderen een voorbeeld biedt om naar op te kijken en waarin zij zichzelf kunnen herkennen. We zijn er nog niet, maar het wordt steeds beter.

Dus ja, hierom maakte de Muppet Babies mij emotioneel. Om zo’n belangrijke boodschap in een show als deze te zien, dat geeft me hoop. Ik hoop dat kinderen vandaag de dag niet dezelfde angsten hoeven te hebben die ik had, en dat zij wel zichzelf de ruimte leren geven om die gevoelens te verkennen in plaats van ze weg te stoppen. Wat maakt het nou uit wat je gender of je sekse is? Als jij een jurk, een maatpak of wat dan ook wil dragen, dan is dat oké! Ga je gang! Dat is misschien spannend, maar het is niet verkeerd. Kijk maar naar Gonzo.