Ik steun Henk, Lutz en Hans want ook ik kan niet zonder de PvdA

Henk Nijboer en Lutz Jacobi hebben hun actieve rol bij de Partij van de Arbeid neergelegd. Hans Spekman uitte ook zijn zorgen over de toekomst van sociaal democratie. Henk noemde in zijn afscheidsbrief dat “de middengroepen zich nu veel te weinig door ons gehoord voelen.”

Lutz zei dit: “Het gaat eigenlijk alleen om het opstellen van lijstjes en het houden van een gezamenlijk congres. Wat hebben wij daarmee te maken?” Volgens Lutz gaat die linkse samenwerking weinig over de inhoud.

Hans zijn  “vrees” voor de gemeenschappelijke lijst komt “misschien omdat ik wel bang ben voor ons zelf. De politiek heeft steeds meer een elitaire gehalte.” In mijn, en deels in Hans zijn woorden betekent dit dat steeds meer politici in de praktijk niets meer voelen. En ze aan vele blinde vlekken lijden, hoewel ze cruciale beslissingen nemen en wetten creëren die het leven van mensen (on)mogelijk, of beter gezegd (on)dragelijk maken. 

Hans, Lutz en Henk zijn kritisch maar trouw aan de sociaal-democratie. Zij betreuren de vorm, het gestalte, die de kern van de sociaal-democratie dreigt teniet te doen. Die de inhoud en het belang van sociaal-democratie gaan onderdrukken. Doen verdampen en daarmee uiteindelijk ook doen verdwijnen.

“Een wereld zonder sociaal-democratie?!”, schoot het door mijn hoofd. En meteen kreeg ik het er benauwd van. Dat zou voor mijn en uw kleinkinderen een leven betekenen vol zorgen en onzekerheid, vol uitbuiting, oneerlijkheid en ongelijkheid. Een leven waarin zij, mijn kleinkinderen en die van u, geen huis zullen kunnen vinden en geen eerlijke inkomsten kunnen verdienen. Een leven waarin zij hard zouden moeten werken om slechts te overleven. Bang, continu bang of ze de rekeningen kunnen betalen. En of er nog iets schamels over zou blijven voor brood en melk, laat staan voor een fiets, een boek, piano, laptop…  

In een wereld zonder sociaal-democratie pakken ze alles van je af, zelfs als je niks hebt om van je af te pakken. Zij duwen je in de schulden. Zij maken je gelijk met de afgrond. En dan nog een tikje dieper. En dieper. Door al die modder in je kiel kun je niet schreeuwen. Die verstikt je. Hoe groot je wanhoop dan ook is. Dat schreeuwen heeft trouwens ook geen zin. Want in een wereld zonder sociaal-democratie is er geen mens die je hoort, of je wilt horen, je wilt zien en voor je wilt opkomen. Nee. Het zijn alleen maar elitaire politici en hun aanhang (sociaal kapitaal, oftewel netwerk, inclusief lobbyisten) die flink aan en van je verdienen en die niks meer voelen met de praktijk. Slash jou.

“Uit het oog, uit het hart.” Met andere woorden: Zij/ hij, die jij met je stem op de pluche hebt gezet, is uiteindelijk je vijand geworden. Jij rekent op hen, jij hebt ze nodig om je basis rechten en je smalle bestaan te beschermen en te verzekeren. Hoe gaat dat straks in een wereld zonder echte, en dan een Echte Sociaal Democratie? Voor uw kleinkinderen en die van mij?

Zucht. Angst. Mijn naam is Zora Duvnjak. Ik ben een sociaal democraat. Ik ben net als Henk, Lutz en Hans zeer kritisch over de koers die de zogenaamde linkse vleugel in slaat.

Wat Henk, Lutz en Hans onderschrijven (h)erken ik. Niet vanuit mijn pluche, hoewel ik ook een actieve politica van de PvdA was, maar vanuit mijn brandende stoel van een ondernemer, die voor het pure overleven vecht. En die de overheid en de wereld van de politiek als een kille, afstandelijke, tegenwerkende en daarmee vernietigende kracht ervaar.

Links of rechts, zolang je niks voelt bij de praktijk, en je geen besef en weet hebt van wat je doen en laten met de mensen doet, dan ben je in ieder geval geen sociaal-democraat voor mij. Henk, Lutz en Hans zijn nog steeds een lid. En ik ook.

Het huidige systeem heeft mij als mens en ondernemer kapotgemaakt. In komende artikelen zal ik u alles en eerlijk erover vertellen. Maar voor nu houd ik mijn boodschap simpel en vrij: zonder sociaal-democratie was ik niet geworden wie ik ben. Dank PvdA!  

En blijf, alstublieft, blijf de PvdA!

Wordt vervolgd.