Ik stel u en Rob de Wijk graag gerust
‘Rob de Wijk is aan een lange vakantie toe’, dacht ik toen ik de defensiespecialist vrijdagavond op televisie zag. Met een gekreukeld gelaat zat hij aan de talkshowtafel van Op1 om te praten over Poetins annexatie-speech. Die toespraak was onderdeel van een annexatie-ceremonie, wat op zichzelf natuurlijk een heerlijk woord is. Mocht ik ooit een vrouw schaken, dan zal mijn bruiloft een annexatie-ceremonie zijn.
Het is logisch dat De Wijk erdoorheen zit. Sinds februari duidt hij de godganse dag de oorlog, alsof dat niet genoeg is moet hij zich op Twitter verdedigen tegen figuren die Poetin een lesje willen leren. Hoewel een kind kan bedenken dat je een boze meneer met een atoombom niet te veel op de kast moet jagen, is twitterend Nederland zo levensmoe dat Robs genuanceerde mening wordt verguisd.
Geen lichtzinnige escalatie, predikt De Wijk onvermoeibaar, maar afgelopen vrijdag moest hij met een doorwerkt hoofd bij Op1 erkennen dat we in ‘een soort wereldoorlog’ zijn beland. Hier neem ik het stokje over van Rob, ik denk namelijk dat hij het te somber ziet. Ondanks het onverantwoordelijke en machtsdronken optreden van onze leiders – EU-diva Ursula von der Leyen voorop – zijn we nog niet verloren.
Robs wereldoorlog-uitspraak was gebaseerd op de aanname dat Poetin in het nauw zit. Hij zou nog slechts horizontaal kunnen escaleren, oftewel het conflict opschalen naar een oorlog tegen de NAVO, waardoor zijn eigen falen van de afgelopen maanden als het ware oplost in een wereldwijde apocalyps. Maar Poetin zit allesbehalve in het nauw, concludeerde ik na het bekijken van de annexatie-speech.
Ik zag een gedecideerde Russische heerser, vastbesloten zijn plek in de geschiedenis in te nemen. Dat dit met onbeschrijflijk menselijk leed gepaard gaat vind ik net zo walgelijk als iedere westerling, begrijp me goed. Toch keken hoge vertegenwoordigers van kerk en staat tevreden toe hoe Poetin in een Kremlin-balzaal zijn verhaal afstak.
Russische nationalisten hebben de tijd. Sinds de ineenstorting van het communisme aan het begin van de jaren negentig wint hun ideologie langzaam terrein. Symbolisch genoeg overleed de bekendste vertegenwoordiger van nationalistisch gedachtengoed vlak na de inval in februari. Vladimir Zjirinovski gold decennialang als rechts-radicale clown, nu worden zijn ideeën door Poetin in daden omgezet.
Een atoombom zal de huidige Kremlin-top niet inzetten, dat is veel te leuk om mee te dreigen. In plaats daarvan worden honderdduizenden dienstplichtigen geofferd op het altaar van Groot Rusland, een rijk dat over honderd jaar ook West-Europa opslokt. Vergeet de Chinezen, dit wordt de eeuw van Rusland! Betaald door het Kremlin word ik niet voor voorgaande ronkende zinnen, het mag natuurlijk wel.
Alle gekheid op een kernkop: voorlopig komen de Russen niet. Mocht er toch een atoomoorlog uitbreken, kan niemand mijn geruststellende woorden achteraf belachelijk maken.