Ik sta helemaal strak

Mijn nagels zijn afgekloven. Ik kijk schichtig om me heen, met angst en beven loop ik richting een hoek van de straat, ik knipper zenuwachtig met mijn ogen. Ik durf de deur niet meer uit. Ik ben ongelofelijk bang. Wat is er toch aan de hand met deze, normaal gezien, onbevreesde man? Wat maakt me een nerveus wrak? Nou, het is de stroom aan berichten over onveiligheid.

Ik lees in de krant veel berichten over jongeren en ook volwassenen met messen; levensgevaarlijk! We worden systematisch in de gaten gehouden door camera’s, want we zouden zomaar overvallen kunnen worden. Preventief fouilleren is ingevoerd, want ja, je zou iets bij je kunnen hebben wat de waan van de dag verbiedt. Rugzakken zijn bloedje gevaarlijk. Een vrouw in een nikab is een groot gevaar. Een doos bij een deur is al een verdacht pakket: dat vraagt om de bombsquad. En dan lees ik ook nog dat er een AZC komt bomvol “verkrachters, dieven en terroristen”, aldus Facebookers. De winkel uitlopen met een messenset kan echt niet meer, vanwege een messenverbod. En dan komt er ook nog eens het coronavirus bovenop. Dus iemand een hand geven is ook al erg link.

Ik sta op instorten. Ik moet steeds “alert” zijn. Ik hoopte zó op geruststellende woorden van onze burgemeesters. Zo van: mensen het valt allemaal reuze mee, we wonen in een van de allerveiligste landen van de wereld. Dat van die messen zijn incidenten die we aanpakken. Maar néé. Ieder incident wordt heel makkelijk gebruikt om me nóg meer angst aan te jagen, zodat ik wéér de volgende inperking van burgerrechten moet accepteren. Al die angsten beginnen aan me te vreten. Langzaam schuiven we richting een samenleving waarin iedereen een gevaar vormt, behalve natuurlijk de overheid die regels verzint, maar zelf om de haverklap door de rechter wordt teruggefloten of misstanden verbergt.

Kortom: door alle dreigingen, verdachtmakingen, verboden en controles ben ik bang, vooral van de mensen die de afschaffing van burgerrechten goedpraten. Ik sta helemaal strak.