Ik schaam me dood dat ik me ooit door Plasterk liet bedriegen

Hem ging het puur en louter om hemzelf en zijn eigen belang en zijn verborgen, smerige, zijn o zo smerige dubbele agenda.

Het zijn geruchten nog, maar waar rook is, is ook vuur. En in mij woedt al een felle vlam vol verontwaardiging. En woede.

Ik verwijt mijzelf vooral dat ik de persoon van Plasterk niet eerder doorhad.

In 2018 liep ik met mijn hond en Plasterk een campagne voor de PvdA. Hij zei iets opmerkelijks tegen mij, iets dat ik toen niet, en nu wel kan plaatsen.

Hij wilde niet echt uitbundig op de foto’s en dergelijke. Hij zei tegen mij dat hij voorzichtig is ook omdat hij diverse rollen vervult. In mijn goedgelovige Ik gingen de bellen niet rinkelen en ik vroeg ook niet door.

Ik twijfel niet gauw aan iemands integriteit. Integendeel. Ik geloof in mensen.

Immers stond er toen ook een voormalig minister naast me. Niet dat dit indruk op me maakt; ik waardeer mensen op hun mens zijn en niet op de ladder waarop ze zitten. Ik geloofde vooral in Plasterk zijn PvdA-identiteit en in zijn loutere intenties om samen met mij de “PvdA-hondjesrondjes” te lopen, zodat wij mensen tegen zouden komen en spreken, om hen samen aan het denken te zetten en hen proberen mee te nemen en hen dichterbij te brengen bij onze PvdA-idealen.

O, o, wat ben ik bedrogen en misleid.

O, o, wat heeft Plasterk mijn hond en alle andere honden en hondenbezitters in het Vondelpark van toen voor de gek gehouden.

Hem ging het niet om onze PvdA-idealen en om ons verhaal evenmin. Hem ging het puur en louter om hemzelf en zijn eigen belang en zijn verborgen, smerige, zijn o zo smerige dubbele agenda.

Plasterks masker is pas in 2024 voor mij afgevallen. Had ik dat eerder niet door kunnen hebben gehad? En die “hondjesrondjes” niet gefaciliteerd hebben?

O, o, mijn domme, goedgelovige Ik.

Of Plasterk de wetenschap en de wetenschappers heeft bedrogen en bestolen, daar heb ik het nu niet over. Ik vertegenwoordig hier en nu alleen mijzelf. En mijn sociaaldemocratische hart dat met de mogelijke benoeming van Plasterk als Wilders' premier tot aan het hartinfarct tekeer gaat.

Ik wil mijn hart niet vasthouden. Ik wil mijn hart laten opluchten. Mijn hart aan het woord laten. Om de besmetting die Plasterk veroorzaakt heeft ongedaan te maken.

Meneer Plasterk, of u Wilders' premier wordt of niet, keer alstublieft terug op elke stap die u in 2018 met mij en mijn hond zette in de naam van sociaaldemocratie. Met uw kandidatuur en uw betrokkenheid bij dit ultrarechtse gezelschap in wording hebt u laten zien dat u mijn ideologie niet waardeert en u er niet achter staat, integendeel. Alles waarvoor ik en mijn sociaaldemocratische hart vechten is niet te verenigen met de idealen van uw baas – meneer Wilders. Ik ben voor de eerlijkheid, rechtvaardigheid, solidariteit. In mijn wereld worden mensen niet misleid, niet misbruikt en niet gedemoniseerd omwille van iemands (materieel) belang. In mijn wereld delen we de lusten en de lasten eerlijk.

Daar in mijn wereld, daar respecteren wij elkaar ook. En stelen wij de slimme breinen en hun uitvindingen niet omwille van een paar miljoenen euro’s op onze/uw spaarrekeningen.

In mijn wereld is men altijd en onvoorwaardelijk eerlijk, oprecht, integer en deugdzaam. Hoort u daar wel bij? Zo niet, waarom deed u dan de hele tijd alsof dat wel zo is? U kent uzelf beter dan ik. Waarom toonde u aan mij en aan mijn partij een ander gezicht? In mijn wereld heet dat bedrog. En in de wereld van u en dit aankomende ultrarechtse kabinet waarin u zo graag, zo graag premier wil worden? Ook ten koste van uw eigen trots en aanzien. 

Meneer Plasterk, of u Wilders' premier wordt (of niet), zou u bij uw verdere bestaan en uw mogelijke inauguratie, zou u elke stap die u met mij en mijn hond in het Vondelpark in 2018 maakte, namens en in de naam van mijn partij en mijn sociaaldemocratische hart en ziel terug willen lopen, alstublieft? Geef mij die stappen terug die u vooruit hebben geholpen in uw lust naar geld en macht, dankzij mijn onvoorwaardelijk vertrouwen en mijn idealen. En mijn hond. Die u allen misbruikt hebt. Omwille van uw eigen belang.

Meneer Plasterk, mocht u Wilders' premier worden… U zult mijn premier nooit zijn. Ik laat me alleen leiden en vertegenwoordigen door mensen met moraal. Onder uw voetzolen zit nog de schoonheid van mijn pure en eerlijke “PvdA hondjesrondjes”. Die zijn schoon, die sporen van mij. Uw voetzolen daaromheen ruiken heel naar. En gevaarlijk. Geef mij mijn oprechtheid terug, alstublieft. Elke stap die u met mij en mij hond toen maakte, namens de sociaaldemocratie, geef mij die terug. Alstublieft. Uw bedrog kan ik niet verdragen.

Meneer Plasterk. U bent een leugen. En geen sociaaldemocraat. Bied daarom aan alle sociaaldemocraten excuus aan voor uw bedrog jegens ons en onze partij. Dat mag ook via de Telegraaf. Als meneer Omtzigt een excuus van u mag eisen, dan mag ik dat ook, toch? Alleen, met uw excuus aan mij wordt u never nooit een sociaaldemocraat en niet iemand in wie ik nog ooit vertrouwen zal hebben of serieus neem. Meneer Omtzigt is wellicht van een ander kaliber. Met niet gemeende, geïnstrueerde excuses neemt hij blijkbaar genoegen. Of moet hij dat? Omdat meneer Wilders het zo bevolen heeft?