Ik, Karim Oliedief: een Noord-Afrikaanse kakkerlak met een boodschap aan de grote mensenwereld

Dagboek, bladzijde 18392. Ja, ik heb een dagboek. Wat dacht je dan? Dat alleen mensen dat doen? Mijn naam is Karim, ik ben een trotse kakkerlak en ik heb het overleefd sinds de tijd dat dinosauriërs de aarde bewandelden. Geen kattenpis, al zeg ik het zelf.

Elke ochtend word ik wakker in mijn comfortabele donkere hoekje achter de koelkast. Het leven is simpel: een beetje rondkruipen, voedsel zoeken, en ervoor zorgen dat ik niet platgestampt word door die gigantische menselijke pantoffels. Soms vraag ik me af wat die mensen toch tegen ons hebben. Het is niet alsof wij ervoor kiezen om hun huizen binnen te vallen. We volgen gewoon het eten, net als iedereen.

Mijn familie is groot. Echt groot. We leven met z'n allen in een gezellige kolonie. Familiebanden zijn belangrijk voor ons. We delen eten, helpen elkaar bij het vervellen, en zorgen voor de kleintjes. Mijn vrouw Maryem en ik hebben er een sport van gemaakt om te zien hoeveel eitjes we kunnen verstoppen voordat de mens ons opmerkt. We moeten blijven voortplanten om onze soort te laten voortbestaan. Het paringsproces? Laten we het erop houden dat het een avontuur is dat zijn weerga niet kent.

Maar wat ik echt niet begrijp, is waarom mensen zo neerkijken op ons. Neem bijvoorbeeld de jaarlijkse migratie van Nederlanders naar Marokko. Elk jaar is het hetzelfde liedje. “Oh nee, de kakkerlakken komen!” Alsof wij een leger van demonen zijn die hun vakantie willen verpesten. Misschien moeten ze eens nadenken over ons perspectief. Voor ons is die keuken gewoon een vijfsterrenrestaurant. En laten we eerlijk zijn, de tajines zijn verrukkelijk. Jullie zien ons als indringers, maar wij zien kansen in jullie overvloed.

En dan heb je de mensen die denken dat we onoverwinnelijk zijn. Mijn neefje Ahmed heeft ooit een mens horen zeggen: “Kakkerlakken kunnen zelfs een nucleaire oorlog overleven.” Nou, dat is misschien wat overdreven, maar ik zie het als een compliment. Het laat zien hoe sterk en veerkrachtig we zijn.

Mensen in Marokko zijn vaak niet zo bang voor ons als onze Europese vrienden. Ze weten dat we er zijn en leven ermee. Maar ja, als je je hele leven in Nederland hebt gewoond, waar het enige gevaarlijke insect een verdwaalde mug is, dan snap ik die schrikreactie wel. Toch, een beetje begrip zou fijn zijn. We zijn tenslotte overlevingskunstenaars. En geef toe, als je al miljoenen jaren op deze planeet overleeft, doe je iets goed, toch?

Het doet me ook denken aan hoe Marokkaanse Nederlanders zich soms voelen. In Nederland worden ze vaak als 'allochtoon' bestempeld, nooit volledig geaccepteerd als Nederlands. En wanneer ze naar Marokko terugkeren voor vakantie, krijgen ze een andere label: 'Vacancien'. Ze zijn noch volledig Nederlands, noch volledig Marokkaans. Deze dubbele identiteit zorgt voor vervreemding en onbegrip aan beide kanten.

Dus misschien, als jullie de tijd nemen om ons te begrijpen, zullen jullie zien dat we niet zo verschillend zijn. Zowel wij kakkerlakken als Marokkaanse Nederlanders zoeken gewoon naar een plek waar we kunnen floreren en geaccepteerd worden. Misschien kunnen we samen een manier vinden om in harmonie te leven. Jullie kunnen jullie omgeving beter beheren, en wij zullen onze aanwezigheid minimaliseren.

Lieve mensen, voordat je weer hysterisch de spuitbus pakt bij het zien van mij of mijn familie, bedenk dan dat wij ook gewoon proberen te overleven. We hebben geen kwaad in de zin, we zoeken alleen maar een hapje eten en een veilig plekje. Misschien kunnen we een soort vredesverdrag sluiten: wij blijven uit jullie keukenkastjes, en jullie laten ons met rust. Wie weet, kunnen we dan eindelijk in vrede samenleven, als ware overlevingsstrijders die elkaar respecteren.

Met vriendelijke groet,

Karim Oliedief aka ‘SeraQ Ziet’, een trotse kakkerlak met een boodschap