Ik kan het toch niet laten iets te schrijven over reageerders

“Daar kun je beter niet aan beginnen,” zei Joops eindredacteur Van Jole tegen mij. “Reageren op de reacties op je dagelijkse stukjes. Dan heb je straks geen tijd meer om de columns zelf te schrijven.” Het negeren van de rechtse roeptoeters of mensen die hun eigen naam niet willen gebruiken maar een suffe schermnaam verzinnen om zich achter te verschuilen, gaat me al redelijk af. Vandaag kan ik het echter niet laten om toch iets te schrijven over die reageerders.

Gisteren vielen veel lezers over mijn veronderstelling dat de mens in wezen goedaardig is en dat  deze wereld nog te redden is.

Volgens mij verdeelt de wereld zich in optimisten en pessimisten (met daartussen een grote groep die een van die twee soorten napraat of zijn hoofd in het zand steekt). Gisteren was de teneur pessimistisch. ‘Iedereen is een kleine Eichman’, ‘U droomt’, ‘Voor fantasie wordt geen geld vrijgemaakt’, etcetera als reactie op mijn column over duurzaamheid.

Inderdaad lijkt het alsof optimisten dromen. Maar nadat Martin Luther King dat woord iconisch heeft gemaakt voel ik me daar helemaal okay mee. We moeten juist dromen en fantasie gebruiken om een nieuwe wereld te scheppen want als we blijven doorborduren op wat de pessimisten aan doemscenario’s kunnen verzinnen gaan we zeker ten onder.

Ik had als beeldspraak een T-kruising waar we op afstevenen en de goede en foute afslag die we kunnen nemen. Logisch dat mensen over links en rechts beginnen maar wie durft een SP of PvdA nou nog serieus links te noemen? Nederlandse politieke partijen verdringen zich allemaal in het populistische midden omdat volgens hen daar de meeste kiezers zitten. Links en rechts zijn uit de tijd, passé, niet meer aan de orde. Visie ontbreekt in de politiek en socialisme en liberalisme (beiden in wezen idealistische theorieën die uitgaan van de goedheid van de mens), worden nergens meer beleden.

We moeten juist gokken op die kleine groep mensen die nog wel gelooft dat een schone, veilige toekomst haalbaar is. Want dromen zijn niet altijd bedrog. De Sustainable Development Goals 2030, hoe onbekend dan ook schetsen een wereld waar ook pessimisten heel blij van worden. En anders wel een wereld die voor onze kinderen nog leefbaar is.