Ik heb meegestaakt met de vuilnisophalers
Het is zo een gure ochtend waarop ik de hond met tegenzin moet uitlaten. Niet omdat het koud is. Een trage winter kan ik beter verdragen dan een haastige zomer. Nee, het is iets anders. Wat schuurt op mijn netvliezen, mijn neus penetreert met een ongebruikelijk scherpe odeur is de binnenstad die in een week tijd eruit ziet als een stortkoker. Drankflessen, botten met vleesresten, snoepzakjes. Om nog niet te spreken over de hoeveelheid blikjes die de arme voetkussens van menig hondjes openhalen. Gelukkig, (nou ja, gelukkig…) is de tijd dat wij op blote lopen voorbij. Maar goed, toen waren zulke vreemde abstracte verpakkingen ook iets buitenaards.
Toen de vuilnisbakken ontploften, kwam daar een oplossing voor. Plots werden onze mooie plantenbakken de nieuwe dumpplaats. ''Guck mal!'', hoor ik een paar Duitse toeristen hardop zeggen. ''So eine Schweinerei habe ich noch nie gesehen!''
Nee, ik ook niet, of, nou ja, wel, op plekken waar ze geen afvalverbranding hebben. Derde wereldlanden. Dit perspectief (op derdewereldlanden) mag trouwens ook weleens bijgeschaafd worden. Dat luxe een problematische vorm van mentale armoe is, wordt maar weer bewezen wanneer de straten vollopen en de wereld lachend struikelt over een overschot aan spullen. Compleet verward en beduusd loop ik naar huis.
Als we zo rijk zijn, zo begaan met het milieu, waarom is dit zo gruwelijk geëscaleerd? Nou, ik kan je je vertellen waarom. Afgelopen week hebben de afvalophalers gestaakt. Daarom! Omdat zij, net als vele andere hardwerkende mensen, om een beter CAO vragen. En hoe kun je je eigen onmisbaarheid duidelijk kenbaar maken? Door de burger met de feiten op de neus te drukken. Het protest, de staking van de puinruimers voelt als een collectieve aftakeling. Is dat gelukt?
Wat mij persoonlijk betreft wel. Ik ben diep geraakt door de hoeveelheid rotzooi. Ikzelf woon midden in dit ruwe landschap. Wekelijks loopt mijn buurman (4 uur per week) met zijn prikkertje naar de vijver, vist een vijver uit de fiets, of vist een fiets uit de vijver. Inmiddels, ben ik vrijwillig aangehaakt, en heb ik mijn prikkertje bij de gemeente aangevraagd.
Uit protest heb ik de afgelopen week meegestaakt, mijn nagels niet geborsteld, en ja, ik heb de prullenbakken leeg geschraapt, compleet vernederd, in vuilniszakken gegrabbeld. Als een mokkend kind heb ik de zakken vol blikjes mee naar huis gesleept. Mijn corveeplicht vervuld.
Nu gebruik ik de blikjes om er kevertjes mee te maken, robot kevertjes, die de toekomstige kevertjes hoogstwaarschijnlijk uitroeien. Die kevertjes wil ik gaan uitdelen aan alle afvalophalers. Het is geen koninklijke onderscheiding, maar het komt al in de buurt.