Ik had medelijden met Amalia

Uit alles blijkt dat Amalia het koningschap wel ziet zitten. Toch had ik medelijden met haar. De vertoning waaraan zij woensdagmiddag werd onderworpen was een voorafschaduwing van het leven dat haar wacht. Ze wordt omgeven door buigende lakeien die haar niettemin in een strak keurslijf van gedragsregels rijgen. Om het grof te zeggen: ze doen of elke scheet die zij laat ruikt als Chanel Grand Extrait maar als ze het mocht wagen iets inhoudelijks te zeggen, dan is onmiddellijk het huis te klein.

Iedereen probeert te voorkomen dat het zover komt. Amalia ging aan tafel zitten bij een groep, voor een belangrijk deel bestaand uit ex-politici die als beloning voor bewezen diensten aan de gevestigde orde een fraai baantje hebben gekregen. Wat ze werkelijk waard zijn, hebben ze bewezen door hun cruciale bijdrage aan het ongekend onrecht van de toeslagenaffaire. Ten overstaan van dit publiek hield zij een nederig praatje waaraan geen mens zich een buil kon vallen en waarin zij voorgaf dat ze zoveel van haar gehoor ging leren. Hierna mocht zij een paar scheppen aarde gooien bij een reeds geplante boom, wat haar toekomstig leven aardig symboliseerde. Tenslotte volgde wat door moest gaan voor een persconferentie. Zorgvuldig geselecteerde hermelijnvlooien uit de media mochten een voor een aan de microfoon  een lullige vraag stellen. Het viel mij op dat Amalia doodzenuwachtig was bij het formuleren van haar zinledige antwoorden. Achter al die leegheid school de echte boodschap die elke Nederlander meteen kon ontcijferen: ik ga geen scheve schaats rijden.

‘s-Avonds verscheen weer zo’n engnek op de televisie, Peter Rehwinkel. Hij benadrukte dat van Amalia een sober koningschap werd verwacht. Voor mijn geestesoog deed zich opnieuw de persconferentie voor. Amalia had daarin gezegd, dat er geen school voor koninginnen was, hetgeen in de media was gevierd als een hoogtepunt in haar geniale optreden. Ik stelde mij voor, dat zij vervolgens op vaste toon daaraan had toegevoegd: “Zoals U weet ben ik verwant aan de Romanovs. Mijn voorbeeld is Catharina de Grote. Volgens mij lijken wij op elkaar. En dan uit mijn moederland – Nederland is mijn vaderland weet U – en dan uit mijn moederland, Encarnación Ezcurra al zal ik niet zoals zij een echtgenoot nodig hebben om vooruit te duwen. Ik wil een lijfgarde van gedisciplineerde jonge mannen en dan voor hen zélf het uniform ontwerpen. Eerst volgt natuurlijk mijn studie en ik ben uiteraard van plan mijn masters in het buitenland te doen en niet in Uw midden.”

Dat was koninklijk geweest. En stijlvol.

Dat had Amalia ook meteen de vrijheid gegeven  haar dromen na te jagen en haar wetenschappelijke passies te volgen. Die moeten er zijn. Het is een hoog intelligente meid.

Ja, ik had medelijden met haar.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.