Ik ga als aanrander altijd vrijuit, want vrouw

“Nee is geloof ik een woord dat je niet begrijpt.” Dat is zo’n beetje de beste samenvatting die je kunt maken van mijn houding jegens mannen. Dus terwijl de koppen blijven rollen in Hilversum (en omstreken) vraag ik me af wanneer het tijd wordt dat de vrouwen, en daarmee ook ik, aan de beurt zijn.

Sinds de allereerste #metoo-berichten op sociale media verschenen ben ik met een steekproef begonnen. Ik vraag aan willekeurige mannen of ze ooit zijn aangerand door een vrouw. “Nee!”, is het standaard, snel gegeven, lacherige antwoord. Maar dan vraag ik door. Of ze weleens ‘nee’ hebben gezegd tegen een vrouw, die dat volstrekt negeerde, vervolgens aan ze begon te zitten, waarna ze toch overstag gingen. Je ziet ze peinzen. “Ja, dat heb ik weleens meegemaakt.” Zonder uitzondering. Toch volgt al snel de tegenwerping: “Ja, maar, dat is geen aanranding, want ik wilde het zelf.”

Nu zijn er meerdere dingen aan de hand. Ten eerste is het maatschappelijk ongeaccepteerd dat vrouwen de (seksuele) agressor zijn. Dus als er al sprake was van expliciet geweld, of iets waar mannen zich achteraf ongemakkelijk bij voelen, dan houden ze dat waarschijnlijk voor zich.

Ten tweede hoor je als man in je handen te klappen bij elke optie tot seks. Zelfs binnen relaties is het zo dat een vrouw prima geen zin mag hebben, maar o wee als een man even geen goesting heeft. Die wordt getrakteerd op een ‘vind je me soms te dik/lelijk/etc.’-geweeklaag of, als het over een andere boeg wordt gegooid: er zal wel iets mis met hem zijn.

Ten derde zijn mannen gigantisch makkelijk te manipuleren tot seks. Ik weet er het fijne niet van, maar hormonaal is het (meestal) zo geregeld dat de knop bij mannen snel ‘aan’ gaat. Oftewel meteen fysiek, oftewel psychisch, of meteen allebei.

Hoe ik dat als vrouw kan weten? Omdat ik er mijn halve leven misbruik van heb gemaakt. Dat ging soms relatief onschuldig: iemand mee naar huis sleuren, de driehonderd keer dat hij ‘nee’ zei negerend om me thuis, waar hij tegen bleef stribbelen, maar gewoon uit te kleden. Ik beschouw die verovering nog steeds als een prestatie van formaat.

Slechter voel ik me over de keer dat ik een ex-vriendje koelbloedig heb verkracht, net nadat hij een nieuwe vriendin kreeg. Hij was half buiten westen, maar zei absoluut ‘nee’ en daar trok ik me bar weinig van aan. Het zal mijn straf zijn geweest dat hij in zijn slaap mijn bed onderpiste.

Koppen rollen voor minder. De grens binnen grensoverschrijdend gedrag lijkt elke dag iets op te schuiven. Van een uitnodiging om samen de hond een keer uit te laten tot een affaire op het werk 33 jaar geleden. Ik ben benieuwd hoeveel mannen sidderen en beven, tot zij aan de beurt zijn. Een vriend gaf laatst om deze reden aan blij te zijn ‘geen publiek figuur’ te zijn.

Toch denk ik dat vrouwen voorlopig nog niet aan de beurt zijn. Ik zal niet gecanceld worden, eeuwenlange onderdrukking geven me eigenlijk een vrijbrief voor zo’n beetje alles. Toch is het goed als we het seksuele geweld van vrouwen ook benoemen en bespreekbaar maken. Want in de huidige ontspoorde slachtoffer-dadercultus zijn het enkel de mannen die het gedaan hebben.

Nu is het bijna onmogelijk om uitspraken te doen over de verantwoordelijkheid van vrouwen zonder meteen hele spreekbeurten te krijgen over geïnternaliseerd seksisme (vrouwelijke zelfhaat, in een korte samenvatting). Toch zou het mooi zijn als vrouwen de handschoen oppakken en hun eigen gedrag tegen het licht te houden.

Volgens mij blijven vrouwen na een one-night-stand regelmatig achter met een kater en een schrale nasmaak. Omdat ze er meer van hadden verwacht, omdat hij nooit meer belde, omdat ze zich sletterig voelen of omdat ze er simpelweg spijt van hebben.

Dat is geen metoo. Dat is gewoon het leven. In het leven zeggen mensen ‘nee’, dringen mensen aan en gebeuren soms dingen waar je later spijt van hebt. Ik bood tien jaar later mijn excuses aan mijn ex aan. Hij kon het zich vaag nog wel herinneren. Ik drong aan, dat het werkelijk verschrikkelijk was en ik me al tien jaar schuldig voelde. Weet je wat hij zei? “Ah, joh. Dat kan toch gebeuren.” En zo kan het ook. Je kunt ook verder gaan met je leven in plaats van elk onwelgevallig incident een mediarel te maken.