Ik ben bang

De  hitterecords  van de afgelopen dagen,  smeltend permafrost  en de  Noordpool die in brand staat , maken de op hol geslagen klimaatontwrichting momenteel pijnlijk duidelijk. De gevolgen zullen bij twee graden opwarming al gigantisch zijn, maar helemaal catastrofaal bij de vier tot zes graden waar we nu op af stevenen.

Uitstervingsgolf Bovenop de klimaatcrisis komt ook nog eens de zesde massale uitstervingsgolf waar we ons in bevinden.  Het aantal wilde dieren is sinds 1970 met 60% afgenomen. De natuurlijke wereld stort voor onze ogen in. Door toedoen van de mens verdwijnen diersoorten nu  1.000 tot zelfs 10.000 keer zo snel  als voorheen het geval was. Wij doen dit: door overbevissing, door trofeejacht, maar bovenal door hun leefgebied op ongekende schaal te vernietigen. En we gaan enthousiast verder. 

Ik ben bang. Ik had graag iets anders gezegd – iets strijdbaars – maar ik kan geen term bedenken die de lading beter dekt.

Bang omdat de Braziliaanse president Bolsonaro er simpelweg genoegen in schept de Amazone te kappen. Sinds zijn aantreden als president  versnelt deze vernietiging. Mark Rutte gaat doodleuk grijnzend met deze schurk op de foto. Als een van de belangrijkste handelspartners van Brazilië doen we bovendien geen enkele moeite de kap van het regenwoud tegen te gaan, want het moet allemaal wel lekker goedkoop blijven.

Afgrond Bang vanwege het succes van Thierry Baudet, die de rol van de mens als aanjager van klimaatontwrichting ontkent en daarmee nog een groot publiek weet te verleiden ook. Maar ik ben minstens net zo bang van zelfverklaarde realistische types als Klaas Dijkhoff die willen dat het allemaal niet te snel gaat. Beter op behapbaar tempo de afgrond in, dan snel de noodzakelijke maatregelen nemen.

Bang omdat de grootste partij van het land, de VVD, “ #vroemvroem ” een steekhoudend argument vindt om snelwegen te verbreden en de maximale snelheid te hoog te houden,  zonder enig positief resultaat  maar met alle nadelige gevolgen voor klimaat, veiligheid en omwonenden van dien. Wel meer asfalt waar  beschonken Kamerleden/huisjesmelkers  over kunnen scheuren.

Bang omdat Schiphol koste wat kost nóg verder moet  groeien , ook al zouden we eigenlijk de komende paar jaar de CO² uitstoot drastisch moeten terugdringen. Op de dag dat het Nederlandse hitterecord werd gebroken, werd er tevens een  mondiaal recordaantal vluchten  geregistreerd. We  subsidiëren de luchtvaart  met gigantische bedragen om spotgoedkope stedentrips mogelijk te houden, maar bovenal om een veelvliegende elite de hand boven het hoofd te houden.

Boterzacht klimaatakkoord Bang omdat economische groei centraal blijft staan in onze politiek. Wat kan mij die procent meer of minder groei schelen als we de planeet verschroeien. Het gevolg is wel dat we de grootvervuilende multinationals steevast  ontzien en belastingvoordeel gunnen , en dat we zijn opgezadeld met een boterzacht klimaatakkoord. 

Bang omdat de grote kranten en tv dit onderwerp nauwelijks de aandacht geven die het verdient, maar dat zij alarmerende recordtemperaturen berichten voorzien van vrolijke foto’s van blij spelende kinderen en genietende badgasten. Nog erger is dat de hoofredacteur van de Volkskrant  trots verkondigt  dat hij met Martin Sommer toch maar mooi een klimaatsceptische columnist heeft.

Bang omdat de catastrofale gevolgen van klimaatontwrichting het eerst en het sterkst de  zwaksten  zullen treffen. Het aanpakken van klimaatontwrichting en natuurvernietiging is daarmee uiteindelijk een kwestie van sociale rechtvaardigheid.

Kinderen Ik ben bang voor mijn eigen toekomst, maar bovenal voor toekomstige generaties; om kinderen op een straks haast onleefbare planeet te zetten. Ik moet de laatste tijd veel denken aan deze woorden van Bob Dylan uit zijn krachtige  Masters of War  uit 1963:

“You’ve thrown the worst fear That can ever be hurled Fear to bring children Into the world For threatening my baby Unborn and unnamed You ain’t worth the blood That runs in your veins”

Gericht tegen de oorlogszuchtige politici van die tijd, maar evenzogoed toepasbaar op de struisvogelpolitici van vandaag.

Ik beng bang maar niet hopeloos. Vanwege inspirerende jonge politici als de Amerikaanse Alexandria Ocasio-Cortez die opkomen voor  radicale klimaatrechtvaardigheid  en het hele debat herschrijven. Vanwege opborrelend protest, van stakende scholieren tot de overal opkomende  Extinction Rebellion. Ik twijfel of het genoeg is, maar de status quo is geen optie.