De hypocrisie van de Boef-razernij

Kappen nou met dat gedoe over Boef en de misogynie van rappers. Het duurt nu al vijf dagen en de dubbele standaard is niet langer te verstouwen. Eergisteren hoorde ik wat Boef had gezegd in verband met “Kechs” (straattaal voor hoer). Smerig, dacht ik toen. En waarom altijd die baby-rappers, waar is de goede oude tijd van conscious hiphop? De volgende dag was ik blij verrast dat Nederland het met me eens bleek te zijn. Naief dacht ik nog dat #MeToo toch wel wat had bewerkstelligd. Maar toen donderdag. Donderdag was Boef ineens alomtegenwoordig in alle media. Radio dj’s gaan zijn muziek niet meer draaien, festivaloptredens zijn gecanceld. Iedereen is kwaad, erg kwaad. Hmm.

Op Joop.nl heeft Arthemis Imaan Snijders het onderwerp al opengebroken en de xenofobe/islamofobe onderstroom van deze “controverse” aangedaan. Maar wat zij niet bespreekt, en wat mij betreft bijgeteld mag worden in de xenofobe sfeer, is de “kleur” van rap.  We kunnen eindeloos discussiëren over cultural appropriation en of dat van toepassing is in hiphop en wat de sociaal-maatschappelijke implicaties zijn van een muziekgenre die zwart wordt genoemd en of dat terecht is. Maar dat is allemaal voorbij mijn punt. Mijn punt is simpelweg dat hiphop niet kleurloos is in het algemene discours en zodoende een niet te negeren achtergrond vormt in de xenofobe context van deze Boef-razernij.

Hiphop is van oudsher een hyperpolitieke muziekstroom geweest. En wat was één van de eerste politieke kwesties die werd bezongen? Juist, racisme. Hiphop werd in de jaren ’70 en ’80 veroordeeld als een destructie van Amerikaanse waarden. En dat stond geenszins los van de weerzin voor “ urban culture ”-identiteit (lees: zwarte cultuur) die hiphop tekent. In zijn vroege dagen in New York maar ook aan de West-kust iets later, werd hiphop-cultuur en de   4 elements – MCing, Turntablism, Grafitti en B-boying/girling – ingezet als artistieke uiting van de frustraties van een gemarginaliseerde bevolkingsgroep en als medium in de strijd voor sociale rechtvaardigheid. Voor Nederlandse context zie Fresku’s “ Zo doe je dat ”.

Dat niet alle hiphop politiek wordt ingezet en dat hiphop-cultuur misogyne elementen heeft zal ik echt niet ontkennen. Ik waan mezelf geen feminist als ik keihard meegil “ Girls rub on your titties! ” op Simon Says van Pharoahe Monch – niet dat het me overigens ooit heeft weerhouden. Maar dat feminisme en hiphop elkaar uit zouden sluiten is nonsens. Zie bijvoorbeeld de bekende feminist anthems What’s the 411 van Mary J Blidge of U.N.I.T.Y van Queen Latifah. Hiphop mag natuurlijk echt nog wel wat feministischer en voldoet als genre juist aan alle voorwaarden om feminisme te dragen zoals het ook anti-racisme draagt. Een mogelijk intersectioneel Walhalla is het, en er zijn dan ook wel degelijk artiesten die daar gebruik van maken en pleiten voor politieke hiphop dat feminisme insluit. Daarbij, zonder dat ik slecht gedrag wil verexcuseren, is hiphops misogynie in feite natuurlijk niets anders dan een spiegel van hoe doordrongen onze cultuur überhaupt is van misogynie.

Maar, zoals gezegd, slecht gedrag is niet te verexcuseren. En dus werd ik ook boos op Boef. Grappig genoeg is verontwaardiging voor hem altijd een groot deel van zijn businessmodel geweest dus hoe meer schok en razernij, hoe meer Boef bekend raakt, hoe meer hij wordt geluisterd (want Spotify trekt zich echt niks aan van wat radio dj’s draaien), hoe meer centjes op zijn rekening. Dat zou al genoeg motivatie moeten zijn om te kappen met deze massale furie. Maar erbij komt ook nog eens de hypocrisie van de buitensporigheid van de respons. Hoe hypocriet moet je zijn om Jan Roos’ tweet aan Aafke Romeijn met “Hoer!” of GeenStijls vunzige “Zou u haar doen”-artikel gewoon te laten gaan of zelfs te verdedigen? Want boys will be boys betekent eigenlijk witte boys will be boys?

Een maand geleden werd #MeToo door dezen en genen nog weggehoond als politiek correct geneuzel maar Nederland is ineens te klein als een jongen die niet wit genoeg is iets wanstaltigs zegt over vrouwen? Waar zijn nu al die nieuw-rechtse knakkers met hun verdediging van de vrijheid van meningsuiting? Als Geert Wilders moet kunnen zeggen wat hij zegt, en het is een gotspe dat GeenStijl de mond wordt gesnoerd door adverteerders op te roepen tot boycotten, dan geldt dat toch zeker ook voor Boef? Toch? Op de bres jong en lui. Baudet vooraan lijkt me. Want vrijheid van meningsuiting. (Plus: de kans om in koor met Boef “meh, vrouwen” te zuchten.)

Of is het eigenlijk, stiekem, gewoon het klassieke xenofobe pareltje waarin “hullie” van “onze” vrouwen af moeten blijven?

Als dj’s nu ook en masse besluiten Baudets vrouwonvriendelijke uitspraken te censureren en we een vier dagen durende frenzy hebben over elke-fucking-keer dat GeenStijl iets smerigs weet te ratelen over vrouwen, dan ben ik helemaal vóór deze massale verontwaardiging. Maar tot die tijd doe ik niet mee aan dit dansje. Zo lang we in Nederland alleen maar feminist en LGBTQ-recht verdedigers worden als het in een xenofoob jasje wordt gehesen heeft het nul inhoud en mag je me er buiten houden.