Huu, straks komen aardbevingsslachtoffers nog naar Nederland ook!

"Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig, en danst nooit op het slappe koord.
Wel worden weerloozen gekweld."

Veel Nederlanders van Turkse afkomst willen van huis en haard beroofde familieleden een paar maanden bij hen thuis ontvangen. Helaas, hun tanige huidskleur blijkt daarbij een hinderpaal. Nederland heeft voor Turkse ingezetenen een trage visumprocedure ontworpen die nog steeds met kracht wordt gehandhaafd. Het staat daarin niet alleen, maar beschaafde regeringen zoals die van België en Duitsland zien in dat het nu niet de tijd is om moeilijk te doen bij het prompt verstrekken van inreisdocumenten voor tijdelijk verblijf. In ons land overheerst echter steeds meer de mentaliteit van ON-anchor woman Raisa Blommestijn die als BN-er deelnam aan het belteam voor de steunactie van woensdag maar tussen de drukke werkzaamheden door toch nog tijd vond om deze tweet de wereld in te zenden.

Hierop aangesproken, deed zij er nog een schepje bovenop:

Minister van Buitenlandse Zaken Hoekstra was aanvankelijk terughoudend. Pas woensdag deed hij een concessie: visumaanvragen uit het rampgebied worden bovenop de stapel gelegd, maar de procedure zelf wordt niet versoepeld. Ook blijven de toelatingseisen hetzelfde.

Voor Syriërs is het allemaal nog veel lastiger.

Zelfs dit gaat sommigen te ver. In de NRC schrijft headhunter Aylin Bilic dat visa géén oplossing zijn voor slachtoffers van de aardbevingen. Vroege vogels kennen haar als vaste gaste bij Goede Morgen Nederland.

We zien ze op de televisie, die slachtoffers. Ze houden half versuft de wacht bij puinhopen waaronder hun geliefde liggen. Zij krijgen soep in grote tenten. Werver van toppersoneel Aylen Bilic kijkt daar echter dwars doorheen. Zij schrijft:

"De vraag is of je mensen uit het rampgebied naar Nederland, België of Duitsland moet laten komen. Ten eerste is opvang in de regio het beste, omdat kinderen daar les kunnen krijgen in hun eigen taal en volwassenen weer veel sneller aan het werk kunnen dan bij ons. Hun taal, diploma’s, contacten en kennis sluiten daar veel beter aan op de arbeidsmarkt dan bij ons."

Ook is er volgens Bilic in de hotels langs de kust van de Middellandse Zee ruimte genoeg voor de slachtoffers. Tenslotte zijn zij keihard nodig voor de wederopbouw. Dat argument hoor je vaker: die mensen moeten hun eigen land opbouwen.

Let wel: het gaat hier om het verzoek van Turkse Nederlanders, die familie bij henzelf thuis korte tijd op willen vangen om op verhaal te komen.

Bilic wijst er tenslotte op dat ons land al eivol zit met Oekraïners.

Nee, die Turken moeten voor hun eigen bestwil thuis blijven. Niet vanwege ons belang maar voor hun eigen bestwil. Ons hart bloedt, maar we houden toch de deur dicht.

Nooit horen wij dat de Oekraïense vluchtelingen zich aan hun eigen fronten in de strijd moeten werpen omdat oorlog in deze moderne tijd een zaak is van mannen en vrouwen gezamenlijk. En dat dit uiteindelijk beter is voor de Oekraïense natievorming. Nooit. Nee, het is de tanige huidskleur die Turken in de weg staat.

Je neemt hiervan kennis. En onwillekeurig komt dit gedicht van Slauerhoff naar boven.

In Nederland wil ik niet leven,
Men moet er steeds zijn lusten reven,
Ter wille van de goede buren,
Die gretig door elk gaatje gluren.
‘k Ga liever leven in de steppen,
Waar men geen last heeft van zijn naasten:
Om ‘t krijschen van mijn lust zal zich geen reiger reppen,
Geen vos zijn tred verhaasten.

In Nederland wil ik niet sterven,
En in de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkrend zwerven
En kom terecht bij de nomaden.
Mijn landgenooten smaden mij: ,,Hij is mislukt.”
Ja, dat ik hen niet meer kon schaden,
Heeft mij in vrijheid nog te vaak bedrukt.

In Nederland wil ik niet leven,
Men moet er altijd naar iets streven,
Om ‘t welzijn van zijn medemenschen denken.
In het geniep slechts mag men krenken,
Maar niet een facie ranslen dat het knalt,
Alleen omdat die trek mij niet bevalt.
Iemand mishandlen zonder reden
Getuigt van tuchtelooze zeden.

Ik wil niet in die smalle huizen wonen.
Die Leelijkheid in steden en in dorpen
Bij duizendtallen heeft geworpen…
Daar loopen allen met een stijve boord
– Uit stijlgevoel niet, om te toonen
Dat men wel weet hoe het behoort –
Des Zondags om elkaar te groeten
De straten door in zwarte stoeten.

In Nederland wil ik niet blijven,
Ik zou dichtgroeien en verstijven.
Het gaat mij daar te kalm, te deftig,
Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig,
En danst nooit op het slappe koord.
Wel worden weerloozen gekweld,
Nooit wordt zoo’n plompe boerenkop gesneld,
En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke opinie mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: natuurrampen, wat leren we er van?