Humo werkt zich met affaire Brusselmans steeds dieper in de nesten

Herman Brusselmans schrijft al heel lang voor het Vlaamse programmablad Humo. De door hem aangeleverde kopij  is ongetwijfeld allemaal op lengte en gesteld in gespierd standaard Nederlands. De auteur vindt zichzelf wars van elk taboe. Dus elke column bevat een prikkelende mening. Dat hoort allemaal bij de inmiddels eeuwenoude formule van de Humo. Niet voor niets is de ondertitel van de Humo-website 'The wild site'.

Dus de kopij is vrij ongelezen door de bureauredactie gegaan. Dat zal vanaf verleden week nooit meer gebeuren want de redacteur van dienst heeft gefaald. Dat zal vanaf nu nooit meer gebeuren. Bij Herman Brusselmans wordt over niets meer heen gelezen. Nog geen leesteken.

Ongetwijfeld heeft de driekoppige hoofdredactie bestaande uit, Bart Vanegeren, Matthias Vanderaspoilden en Sam Feys intern een knoopje laten vallen. Wie weet heeft zelfs Erik Roddenhof opgebeld, de CEO van DPG Media, ook al eigenaar van de Humo om te vragen of ze gek waren geworden want de redactie en de directie zijn natuurlijk volstrekt gescheiden maar dat speelt niet zo´n rol als een titel op fatale wijze in opspraak komt zodat het de onderneming geld kan kosten.

Wat had moeten gebeuren, is het volgende. De bureauredactrice belt Herman Brusselmans.
Brusselmans: "Wat kan ik voor je betekenen, poes?"
Bureauredactrice: "Herman, we hadden afgesproken dat je zulke taal niet meer tegen mij zou gebruiken."
Brusselmans: "Grmpf."
Bureauredactrice: "Goed stuk heb je geschreven over Gaza. Spijker op de kop. Je brengt de woede van velen onder woorden. Maar ik heb wel een vraagje. Er staat iets in over een willekeurige jood die je een puntig mes in zijn in zijn keel wil rammen. Weet je dat zeker? Je gaat toch niet  naar de Pelikaanstraat gaan…? Of moeten ze daar een straatje om lopen als jij toevallig voorbij komt…?"
Brusselmans: "Dat is overdrachtelijk. Heb je wel eens van een hyperbool gehoord? Dat is bij wijze van spreken."
Bureauredactrice: "Dat kan wel wezen maar letterlijk staat het er zo niet. Bovendien stel je hiermee elke jood ter wereld in principe verantwoordelijk voor dat bloedbad op die school. Volgens mij denk je er niet zo over."
Brusselmans: "Hoe denk ik er dan over?"
Bureauredactrice: "Jij wilt zeggen: 'Ik zou de bestuurder van de drone wel een puntig mes in zijn keel  willen rammen. Of de officier die de opdracht gaf tot het bloedbad." Volgens mij wil je dat zeggen."
Brusselmans: "Misschien is dat ook wel zo."

Op een dergelijke manier maar dan met Zuid-Nederlandse zinswendingen die ik niet zo gauw paraat heb, had het horen te gaan. Daarna wijzigt Brusselmans zijn formulering. Alles con amore en heel collegiaal.  Dat is niet gebeurd vanwege een slordige houding ter redactie. Daarna maakte men het nog erger door het eigen gedrag te rechtvaardigen. De hoofdredacteur had moeten zeggen: "Wij hebben dit er doorheen laten glippen. Dat had nooit moeten gebeuren. Herman is het hier achteraf mee eens. Het zal niet meer voorkomen."

En als Brusselmans een vént was, zou hij zeggen: "Ik heb dit geschreven in het vuur van mijn verontwaardiging. Ik bedoel dit niet. Ik had het nooit zo moeten formuleren. Ik zal voortaan mijn columns goed nalezen voor ik ze aan Humo mail. En ik bied mijn lezers oprechte excuses aan voor deze slip of the pen. Ik schaam me diep en uiteraard haal ik de gewraakte column terug."

Dat was professionele damage control geweest, volgens de handleiding die elke voorlichter en PR-deskundige  te voorschijn haalt als de eigen organisatie in opspraak komt. Fouten volmondig erkennen en die zelf naar buiten brengen. Het initiatief naar je toetrekken en niet overlaten aan de anderen. Benadrukken dat dit niet nog een keer zal gebeuren en welke maatregelen je hebt genomen.

In plaats daarvan kwam de hoofdredactie met lamlendige verhalen over satirische columns die geen interview of journalistiek artikel waren. Herman Brusselmans noemde zijn zinsnedes overdrachtelijke bedoeld. Het was in geen geval een aanzetten tot moord. En natuurlijk volgde weer die formulering van likmevessie dat men de ophef betreurde of het betreurde dat sommige mensen er aanstoot aan hadden genomen. Niet eens "er ongelukkig van waren geworden".

In feite probeer je dan een antisemitische uitspraak met de mantel der liefde te bedekken. Geen wonder als mensen daar dan een houding of een overtuiging achter zoeken. Daarom heeft Arnon Grunberg na een kwart eeuw zijn medewerking aan de Humo terecht opgezegd. Met een redactie die zich in een crisissituatie zo laf opstelt wil je niet samenwerken. Hoe men er intern werkelijk over denkt blijkt uit het feit dat de column offline is gehaald.

En Herman Brusselmans? Die kijkt voortaan wel uit maar zijn reputatie is blijvend geschaad, net als die van Humo.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: hoe oorlogen beginnen.

cc-foto: Wouter Verhelst