Huidhonger kan niet gestild worden tijdens een pandemie

Het is al bijna 9 maanden geleden sinds ik voor het laatst iemand, zonder erbij na te denken, heb geknuffeld. Het moet mijn laatste dag op kantoor zijn geweest. Thuiswerk-laptop onder de arm en samen met een paar verloren collega ’s struinend over de lege vloeren van het pand. Het is gek je te bedenken dat we een week daarvoor nog met elkaar hadden gegrapt dat we wel een ‘coronavakantie’ konden gebruiken.

Schaapachtig keek ik naar de mensen die hun spullen vluchtig bij elkaar zochten, het was snel gegaan. De voorgaande avond had ik nog met vrienden bij mijn favoriete cafeetje in Utrecht gezeten. “Tot volgende week he! Ik heb wel weer zin in een concertje!” zei een vriend triomfantelijk toen we afscheid namen. We hadden de hele avond gepraat over onze favoriete band, die we de week daarna weer live zouden zien. Ons enthousiasme moet tussen de op elkaar gepropte mensenmassa over de drukke kroeg vloeren hebben gedanst.

“Nou Milou, dat was het dan! Tot over een paar weken!” Een collega sloeg ietwat onhandig zijn arm om mij heen, en drukte daarbij zijn thuiswerk-laptop tegen mijn heup. “Niet ziek worden he?” zei ik lachend terwijl ik hem onnadenkend knuffelde. Ik wist toen nog niet dat ik nooit meer samen met deze collega op kantoor zou werken, omdat zijn contract middenin de pandemie verliep.

We zijn inmiddels een tijd verder. De wereld die toen langzaam groen begon te worden door het aankomend voorjaar, is nu killer dan ooit. Elke keer dat ik iemand zie die ik liefheb, denk ik na of ik ze even vast zal pakken. Meestal gaan er een aantal twijfelachtige blikken en een “zullen we?” vooraf aan een omhelzing. Ik kan niet relaxen in de armen van een naaste, door het gevoel van illegaliteit dat langs mijn ruggengraat kruipt zodra iemand mij aanraakt.

De pandemie heeft me doen beseffen dat mijn ‘love language’ voornamelijk bestaat uit aanraking. 1,5 meter lijkt maar een kleine afstand, maar kan als een enorme kloof voelen zodra de wereld zover bij je vandaan is. Als ik mensen op tv zie handenschudden, of knuffelen, voel ik me verontwaardigd. En ik raak geïrriteerd wanneer iemand vlak langs me passeert in de supermarkt. Het is gek om te bedenken dat ik begin dit jaar nog schouders stond te wrijven met vreemde mensen aan de bar. Hoe er dan geen excuses, maar een glimlach volgde.

Ik was gewend geraakt aan de indringende geur van zweet en lauw bier, soms extra opgezweept door het dansende publiek. Nu ben ik inmiddels gewend aan de geur van desinfectiemiddel, en duffe mondkapjes.

Het is een eerste levensbehoefte om lichamelijk contact te hebben. Van een kleine aanraking, tot het samenvloeien met een ander. Ik hunker om weer iemand te kunnen voelen, en proeven. Om gewoon voor één avond al mijn zintuigen op spanning te hebben staan. Om instinctief iemand te kunnen troosten, of juist open te kunnen scheuren. Ik mis de tijd waarin het niet vies was om mens te zijn.

Huidhonger is een sluipmoordenaar. Mijn verlangen naar contact groeit, de goeie oude tijd voelt nu slechts als een droom. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik daar ooit nog wakker uit wil worden. Laten we dan ook met Oud en Nieuw proosten op de toekomst, en wensen dat we in 2021 elkaar weer eens echt mogen voelen.