Hugo de Jonge bestrijdt nieuwe woningnood gewoon met oude middelen
Er is nogal wat te doen over het voorstel van minister Hugo de Jonge om woningkopers niet zomaar een vergunning te geven voor het betrekken van hun eigen huis. Daar komt zijn voorstel immers op neer. Zo'n vergunning wordt geweigerd als je volgens een bepaalde verdeelsleutel een te hoog jaarinkomen hebt. Zo blijft de onderkant van de woningmarkt gereserveerd voor mensen met wat lagere inkomens. De voorstanders van deze regeling hebben het dan graag over politie-agenten, zorgpersoneel en leerkrachten.
Dat is helemaal niet nieuw. Tot diep in de jaren tachtig van de vorige eeuw was dit de gewoonste zaak van de wereld. In 1978 kreeg ik een nieuwe baan die de koop van een huis mogelijk maakte als ik tenminste eerst genoeg spaarde want geen bank gaf je een hypotheek voor 100% van de prijs plus kosten koper. De hypotheekrente schommelde rond de 10%. Ik kwam niet uit een familie van huizenbezitters. Deze twee gegevens maakten mij op zich al beducht genoeg. Dat was nog niet alles: gezien mijn nieuwe salaris mocht ik geen huizen betrekken beneden de anderhalve ton, tenminste als ik het mij goed herinner. Ik kon ze wel kopen en verhuren aan mensen met een laag inkomen. Er zelf gaan wonen mocht niet.
Veel gemeentes stelden veertig jaar terug nog extra eisen: je moest een economische binding hebben om je er te mogen vestigen. Of je moest er geboren en getogen zijn om een huis te kunnen bewonen beneden een behoorlijk hoge koopprijs. Zo beschermden besturen hun eigen jongeren, die zich tegenwoordig vaak gedwongen zien elders in het land hun heil te zoeken. Ongetwijfeld kon je niet zomaar een huis maandenlang ongebruikt laten om het tijdens de vakantie als tweede woning te gebruiken.
Al deze regels waren na de bevrijding in het leven geroepen om het bestaande woningbezit zo efficiënt en zo eerlijk mogelijk te verdelen. Zij zijn vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw allemaal afgeschaft, nadat de markt heilig werd verklaard. Daarom durfde ik het pas na de eeuwwisseling aan mijn eigen huurhuis te kopen. Toen waren al die regelingen afgeschaft. Ik kocht mijn appartement omdat doorgaan met huren in vergelijking met kopen zeker hogere netto maandlasten op zou leveren. Niet als investering.
Nu probeert Hugo de Jonge de nieuwe woningnood gewoon met oude middelen te bestrijden.
Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.
Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: Poetins pensioenvooruitzichten