Hollandse hoeren doen het overal

Tilburg University heeft de traditie het academisch jaar te openen met een cantus. Zo’n 3000 studenten verzamelen zich op een groot plein, en zingen daar verschillende liedjes mee met de cantusband.

Alleen tussen de nummers door mag je bier drinken; je krijgt immers maar een aantal seconden, dan begint het volgende nummer alweer. Voordat je het glas aan je mond zet, roep je nog wel even: “Seks op de cantus, achter het gordijn. Hollandse hoeren doen het overal.” En blijven opletten, want tijdens het refrein van ‘Klein Café aan de Haven’ is het poëtische ‘Kuthoer’ erin gefietst. Die vernuftige studenten weten wel hoe je een nummer wat schwung meegeeft.

En dat doet weinig onder voor de vrouwonvriendelijke, seksistische cultuur die aan studentenverenigingen kleeft. We herinneren ons het bangalijstje en de ‘slet van de zomer’-bokaal nog. Voor alle duidelijkheid: de Tilburg University Cantus (TUC) promoot geen misogynie en als je meezingt ben je niet per definitie een vrouwenhater, maar het zet wel de toon.

Dat toontje liep ook als rode draad door de liederenbundel van de Utrechtse Aardwetenschappen Vereniging (UAV), waarvoor de studievereniging recentelijk door de mangel is gehaald. De bundel stond vol vrouwonvriendelijke teksten, en onder druk van furieuze ouders zijn de woorden ‘hoer’ en ‘slet’ uit de nummers geschrapt. Ze zagen in dat die termen van denigrerende aard waren. De Universiteit Utrecht nam wel maatregelen: de geldkraan naar de studievereniging is voorlopig dichtgedraaid.

En je kunt die vereniging van alles verwijten. Op zijn minst naïviteit: het zijn jonge studenten die voortborduren op tradities die ze nooit kritisch tegen het licht hielden. Er was geen buitenstaander die zei: ‘Die teksten van jullie, dat kan niet door de beugel.’

Het opmerkelijke aan de TUC is dat hier niet uitsluitend studenten bij zijn betrokken. Integendeel, iedereen met enige affiniteit met Tilburg en haar universiteit is aanwezig. Het College van Bestuur opent het drankfestijn. Directeuren, bestuurders, decanen, hoogleraren, wethouders, ondernemers, allemaal zijn ze aanwezig. En blijkbaar vindt niemand het nodig om aan de bel te trekken.

Daar sta je dan als universiteit. Je ontwikkelt een diversiteitsprogramma. Je draagt uit een veilige omgeving voor studenten en werknemers te willen creëren. Maar je staat erbij en kijkt ernaar, als 3000 studenten deze tekst na ieder nummer herhalen. Was er dan niemand, al was het maar tijdens de stilte tussen twee nummers in, die zich afvroeg wat we in godsnaam aan het roepen waren?