(Hoge) Nood vrachtwagenchauffeurs kenmerkt de matige kwaliteit van ons bestuur

Vrachtwagenchauffeurs klaagden zaterdagavond hun nood in Nieuwsuur. Op hun lange ritten door het land kunnen zij nergens meer buiten hun eigen cabines terecht omdat de hele horeca gesloten is. Mogelijkheden om gebruik te maken van douche en sanitair zijn schaars geworden. De ridders van de snelweg zien zich er toe veroordeeld achter het stuur afhaalmaaltijden te verorberen. Dit is een duidelijke misstand. Het is bovendien gevaarlijk. Vrachtwagenchauffeurs zijn onmisbaar voor de Nederlandse logistiek. Als zij het laten afweten, raakt de hele bevoorrading in het ongerede. In een crisis zoals die van nu, zouden zij juist moeten worden gesteund in plaats van tegengewerkt. Er is dan ook een verzoek bij minister Cora van Nieuwenhuizen ingediend vrachtwagenchauffeurs toestemming te geven wel in wegrestaurants te eten. Omdat het voor hun welzijn, voor de hygiene en voor het soepele vervoer noodzakelijk is. De weigering kwam per kerende post. Wel vindt de minister dat wegrestaurants toiletten en douchegelegenheden open moeten houden.

We moeten immers streng, streng, streng zijn. Anders krijgen we met zijn allen corona er niet onder, nietwaar.

De oplossing is heel eenvoudig: horeca-ondernemers mogen geen maaltijden serveren behalve aan klanten die een geldig groot rijbewijs laten zien. In de praktijk zullen dan alleen chauffeursrestaurants hun deuren openen want voor hen is het de moeite waard en ze krijgen niet de scheve ogen die het een gewoon eetzaakje zou opleveren als daar een eenzame chauffeur wel aan een tafeltje mag plaas nemen.

Niet moeilijk. Je lost er een groot probleem mee op. Overigens hebben klanten van vervoerbedrijven tijdens deze lockdown sterk de neiging hun toiletten te sluiten voor chauffeurs die bestellingen komen afleveren of ophalen. Dat komt er dan nog bij.

Het is niet de eerste keer dat de chauffeurs zich officieel beklagen. Tijdens de lente lockdown vielen zij ook al tussen de wal en het schip. De zomer blijkt niet gebruikt om voor hun problematiek een oplossing te verzinnen.

De weigering van Cora van Nieuwenhuizen de chauffeurs serieus te nemen is symptomatisch voor de matige kwaliteit van het coronabeleid: op het Binnenhof de mond vol hebben over maatwerk maar daar in de praktijk niks van bakken. Niet gaandeweg verbeteringen en verfijningen doorvoeren maar strak vast houden aan een eenmaal gekozen marsroute. Nee, lieverkoekjes worden niet gebakken. Nee, er worden geen uitzonderingen gemaakt.

Het is een herfstige lockdown. De dagen worden korter, de temperaturen lager. Het is van wezenlijk belang dat wij alle daklozen van straat halen en onderbrengen. Opnieuw wordt er niets tot nauwelijks iets gedaan. Ja, de nachtopvang laat positief getesten niet meer toe. Dat wel. Die gaan dus dwalend door de stad het virus verder verspreiden. Wat moeten ze anders? Lotgenoten leren de teststraat te mijden als de pest want anders kun je straks koude nachten op een parkbank doorbrengen als je daar tenminste niet door een boa vanaf gejaagd wordt.

Tien dagen terug vroeg het Rode Kruis om bijdragen. 25.000 Nederlanders vallen zo buiten alle mogelijke boten dat ze van de overheid geen cent krijgen. Met de gulle gaven van de burgerij kan men ze dan eenvoudige maaltijden verschaffen. Eenvoudige maaltijden! Wat betekent dat in concreto? De honger is terug in Nederland. Op kleine schaal uiteraard maar de honger is wel terug. Anders hoeft het Rode Kruis zulke initiatieven niet te nemen.

De seinen sprongen bepaald niet op rood in Den Haag. De hele politiek zweeg in alle talen over dit beschamend knelpunt. Men keek er langs heen. Net zoals men langs de chauffeurs en de daklozen heen kijkt. Men ziet immers iets anders: als iedereen zich nou maar aan de regeltjes hield, wie weet hebben we dan toch een fijne Kerst met zijn allen, maar ja we zijn natuurlijk een ongezeglijk volkje. Pas nog kon je zien hoe een boa een wildplassende vrachtwagenchauffeur bekeurde. Nee hoor, geen discussie. Lik op stuk. De tijd van vriendelijke waarschuwingen is voorbij.

Ondertussen bonkt de hamer steeds weer op verkeerde plekken neer. Dat is de realiteit van de lockdown met hollandaisesaus en Haagse bluf.