Hoeveel Shafilea Ahmeds komen er nog?

Levenslang. Pas na 25 jaar kunnen de ouders van Shafilea Ahmed in aanmerking komen voor gratie nadat ze maandag schuldig werden bevonden voor de moord op hun Brits-Pakistaans dochter Shafiliea Ahmed, die op 17-jarige leeftijd het leven liet. Shafilea was ‘verwesterd’. Ze wilde studeren, een carrière opbouwen en weigerde om te trouwen met een tien jaar oudere neef in Pakistan. Om schande in de gemeenschap te vermijden, besloot haar vader om op haar in te slaan en moeder stopte een prop plastic in de mond van haar dochter zodat ze zou stikken. Koudbloedig werd het lichaam gedumpt bij een rivier. De eer van de familie was gered en het leven ging doodleuk verder.

Shafilea is één van de velen. Naar schatting vindt in Engeland elke maand tenminste één geval van eerwraak plaats, en God mag weten hoeveel zaken er niet geregistreerd worden. Shafilea is niet zozeer een slachttoffer van haar ouders als dat ze een slachttoffer van de gemeenschap is geweest. De ouders handelden uit het streven voor gezichtsbehoud naar de gemeenschap toe en die was elke prijs waard, ook het leven van hun dochter.

Dit is een terugkerend thema in Pakistaanse en soortgelijke gemeenschappen, waar de vraag wat ‘mensen wel niet zullen denken’ een rode draad vormt. Een groot deel van je leven wordt in een vacuüm van angst geleefd waarbij niet wordt gedacht aan het welzijn van de kinderen, maar aan de roddels en de achterklap van mensen uit de gemeenschap om je heen.  Wanneer wordt onze gemeenschap wakker? Als Nederlands-Pakistaanse jongere opgegroeid in Nederland heb ik vanaf de zijlijn meegekeken hoe families kapotgingen doordat de gemeenschap hen veroordeelde. Elke stap wordt onder een vergrootglas neergelegd en er wordt van schande gesproken als de dochter van iemand geen hoofddoek draagt of van huis wegloopt. Nooit neemt iemand de moeite zich af te vragen waarom deze jongeren deze stap nemen en of het gedrag van de ouders hier geen rol in speelt. Dochters werden gedwongen uitgehuwelijkt, gezinnen voelden zich genoodzaakt om terug naar het land van herkomst te verhuizen om hun eer te redden. God weet hoeveel Shafilea Ahmeds nog hun leven moeten geven voordat we allemaal eens wakker worden. Hoeveel jonge vrouwen als zij moeten nog jaren lijden voordat er hulp komt? 

We zijn allemaal schuldig, de hele gemeenschap is schuldig. We kijken allemaal toe en we zien het gebeuren, maar er is niemand die ook maar een vinger uitsteekt om deze meiden bij te staan, hun een helpende hand te bieden binnen een cultuur waarin ze zich verstikt voelen. Waar is de collectieve verontwaardiging?

Voor Shafilea maakt het niet meer uit. Rust zacht Shafilea, hopelijk zal jouw dood ons gemeenschap tot het nadenken zetten.