Hoeveel Pride is nog Rotterdams?

Dit is een verhaal over mijn persoonlijke ervaringen. Ik maak meteen een ‘navelstaarder-disclaimer’, omdat ik me ervan bewust ben dat mijn verhaal nooit een hele groep kan representeren, en dat ik nu ruimte inneem die voor meer dan slechts voor mij bedoeld is. Toch denk ik dat er waarde ligt in delen van persoonlijke verhalen, als een manier om een gesprek op gang te krijgen over gedeelde ervaringen, waardes en betekenis. Ik ben er van overtuigd dat dat laatste de essentie van een beweging is.

Ik ben geboren en getogen in Rotterdam, and ik heb nooit geleerd ‘trots’ te zijn – want dat is niet Rotterdams. Althans, tot dat ene moment. Dat moment, waarop ik over de Lijnbaan marcheerde met mijn community, was wanneer ik leerde hoe ‘trots zijn’ voelde!

Het was september 2015, niet meer dan een maand nadat mijn partner-in-crime en ik tegen de organisatie van Rotterdam Pride hadden gezegd dat we vonden dat de essentie van een Pride een demonstratie is. De toenmalige directrice gaf toe dat we een punt hadden en zei: doe het.

Dat deden we. We maakten een Facebook event en nodigden iedereen die we kenden uit. Ik verwachtte niet veel mensen en ergens hoopte ik dat ook, want ik was stiknerveus over onze veiligheid, maar deze realisaties kwamen te laat. Dus op de desbetreffende vrijdagmiddag fietste ik met oranje megafoon en roze pruik naar het stadhuis, rekenend op een kleine bijeenkomst. Er kwamen 300 mensen.

Zo zag dit er uit:

Hebben wij de straten geclaimd of niet?! Met niet veel meer dan onze lichamen, een brassband en heel veel Hang-Out spirit.

— we hadden geen subsidies, we hadden namelijk geen geld nodig. —

Hierna werd het cliché waar: omdat de demonstratie een succes was, nam Rotterdam Pride het van ons over. Ze maakten er iets van wat, als je het mij vraagt, voorbij gaat aan alles wat het moet zijn. Ze vertelden me dat KPN zou sponsoren. Ik reageerde kritisch: hoe kan een multinational een politieke demonstratie sponsoren? (als je je dat echt afvraagt, lees verder of lees meer ) ik vertelde ze ook dat we amper geld nodig hadden, en dat ik al wat fondsen had gevonden die wilden steunen. Maar ze hielden vast aan KPN en maakten van de demonstratie een event, met een podium en een VIP-tent. Ik deed wat ik nog kon door te spreken op dat podium, over het belang van zichtbaarheid van de community niet voor de grote massa, maar juist voor de jonge LHBT+ers in Rotterdam die denken dat ze er alleen voor staan. Ik probeerde iedereen in de VIP-tent te krijgen (gratis drank!) en sleurde met mijn vrienden de ‘roze ouderen’ naar voren. De jongeren van The Hang-Out 010 dansten alsof het hun laatste keer was, zoals ze altijd doen.

Ik was weer heel trots, maar toch miste er iets. We hadden iets verloren. We deden het niet op onze manier, maar we werden in een keurslijf gedrukt, en er werd over onze politieke, kritische boodschap heengestapt om meteen naar het ‘vieren’ te kunnen gaan. Maar wat valt er te vieren voor LHBT+kids als hen niks gevraagd wordt?

Nu is het tijd om terug te claimen waar overheen is gestapt In Rotterdam moet nog steeds worden uitgezocht of we überhaupt trots kunnen zijn, of we in staat zijn tot ‘Pride’. En als het antwoord ‘ja’ is, hoe zo’n Pride er dan uitziet.

Rotterdam heeft geen enkel beleid als het om vluchtelingen gaat. Rotterdam vindt dat een ieder in de bijstand werkschuw tuig is. Rotterdam gooit vreedzame demonstranten in de cel. Rotterdam doet aan etnisch profileren. Rotterdam geeft de islam overal de schuld van. Rotterdam wordt geregeerd door fascisten in een doorsnee pakje die zeggen dat ze zo ‘gewoon’ zijn. Rotterdam jaagt mensen die de stad hebben gebouwd uit hun woning om de rijken te verwelkomen… ik kan nog wel even doorgaan.

Maar ook: Rotterdam is de meest cultureel diverse stad in Nederland. En in Rotterdam leven al deze verschillende mensen elke dag samen, en dat gaat best goed. Rotterdam is eerlijk, Rotterdam heeft een echte skyline, Rotterdam is de ‘beautiful underdog’, Rotterdam heeft een supertoffe LHBT+gemeenschap (met het beste feest , natuurlijk :)), Rotterdam is onvoorspelbaar, Rotterdam is zelfbewust maar niet arrogant, enfin —  Jules Deelder kan dit beter.

Ik hou van mijn stad. Ik geloof dat deze stad me heeft gevormd en dat al mijn events ergens anders niet hetzelfde waren geweest. The Hang-Out 010 laat volgens mij het beste zien wat typisch Rotterdams is, en wat daar zo gaaf aan is: het was niet van tevoren bedacht, het gebeurde gewoon. We begonnen met iets kleins, en mensen haakten aan, iedereen deed een bijdrage, en zo gebeurde het. De eerste edities van Rotterdam Pride gingen ook zo. Het was amateuristisch, het was rommelig, je moest er goed naar zoeken en tegen de tijd dat je het gevonden had was het alweer bijna afgelopen—maar we kregen mensen bij elkaar en we maakten een verschil, vooral voor elkaar. Dat is mijn Rotterdam.

KPN’s slogan, Voel je Vrij , is zo ironisch dat Alanis zich er geen raad mee zou weten. Zouden ze dit doorhebben? Zouden ze weten dat rechtse Rotterdamse politici al decennia lang verdeeldheid zaaien, met vrijheden voor slechts 1%? Hebben ze door dat ze het hebben over een vrijheid die te koop is? Zijn ze zich bewust van het feit dat de meeste transgender-personen zich helemaal niet vrij voelen, ongeacht hoeveel Mb’s ze hebben per maand? Hebben ze nou echt niet door hoe respectloos en lomp zo’n slogan is? Zijn ze echt zo dom?

Ik denk het niet. Ik denk dat ze juist best slimme PR-strategen hebben. Wie wel dom zijn, dat is Rotterdam Pride. Zij denken dat dit de manier is om trots te kunnen worden. Ze denken dat het een goed begin is voor Pride als we ‘bruggen bouwen’ tussen de kwetsbare gemeenschap en hetero’s met macht.

Nee, Rotterdam Pride: een Pride gaat in eerste instantie over veiligere ruimtes voor queers, over een gemeenschap die elkaar vindt in een veiligere haven omdat ze daarbuiten door de norm worden uitgesloten. Nog steeds. Die veiligheid is weg als je de onderdrukker uitnodigt! Er is nog steeds zoveel geweld en (micro)agressie naar minderheden, laten we eerst naar hen luisteren, voordat we van ze vragen vriendjes te worden met de geweldplegers.

Rotterdam Pride, this is your wake up call — not sponsored by KPN. De mensen van We Reclaim Our Pride , een Nederlands queer collectief dat de Prides wil teruggeven aan de gemeenschap, hebben een actiegroep in Rotterdam gevormd om de Pride Walk weer terug te brengen naar een demonstratie over issues waarbij levens op het spel staan. We zullen ons laten zien, gewapend met banners, vlaggen en flyers over de inhoud van een Pride.

ik hoop dat dit het begin is van goede gesprekken en kritische reflectie, een herdefiniëren wat wat Rotterdam Pride, en zeker Pride Walk, is. En belangrijker nog: ik hoop dat we de Rotterdamse jongeren kunnen laten zien dat er een gemeenschap op ze wacht die hoopvol, warm en herkenbaar is, maar die ook niet bang is om te strijden voor elkaar, in solidariteit: tegen pinkwashing, islamofobie, homofobie, transfobie, racisme, discriminatie, seksisme, haat, fascisme, en al die andere troep die we dezer dagen moeten verwerken, omdat ze deel uitmaken van onze gedeelde dagelijkse ervaringen.

We hebben je nodig! Meedoen? Sluit je aan!