Hoeveel is het leven van een Palestijns kind waard?

Bij de Israëlische aanvallen van de afgelopen week op Gaza zijn acht Palestijnse kinderen gedood, waarvan vijf uit één familie. In dit laatste geval heeft het Israëlische leger al erkend dat dit een fout was: de militairen dachten dat het huis leeg was. Het is bepaald niet de eerste keer dat er minderjarige slachtoffers vallen als gevolg van buitensporig geweld door Israël.

Othman Hilles woonde ook in Gaza, had een volière met vogels en droomde ervan wiskundeleraar te worden. Op 13 juli 2018 werd hij, op 14-jarige leeftijd, gedood door een Israëlische soldaat terwijl hij deelnam aan een geweldloze demonstratie vlakbij het hek van Gaza. Op beelden is duidelijk te zien dat Othman geen vuurwapen of steen vasthield. Toen hij het hek naderde liepen de gewapende soldaten, die zich op dat moment achter een verhoging verstopten, dan ook geen enkel gevaar.

Zijn onnodige dood maakt deel uit van een lange lijst van Palestijnse sterfgevallen: alleen al in 2018 werden 55 Palestijnse kinderen gedood door Israëlische veiligheidstroepen, een gemiddelde van één gedood Palestijns kind per week.

Het verhaal van de onnodige dood van Othman Hilles had een andere afloop dan gebruikelijk. Meestal worden dit soort zaken niet onderzocht, of afgesloten zonder aanklacht. Volgens de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem is de kans dat een klacht tegen het gedrag van een soldaat tot een aanklacht zal leiden 3%. In dit geval had de familie van Othman ‘geluk’: de soldaat die Othman neerschoot werd eind oktober 2019 berecht en veroordeeld. De soldaat gaf toe, als onderdeel van een strafregeling, dat hij op Othman schoot zonder toestemming van zijn commandanten, en dat hij de instructies voor het openen van vuur niet had opgevolgd. Het leger zag echter geen bewijs voor een causaal verband tussen de schietpartij van de soldaat en de verwonding van Othman, die kort daarna stierf. De schutter werd daarom alleen veroordeeld voor het niet volgen van de regels, niet voor doodslag, en kreeg slechts één maand taakstraf. Echte gerechtigheid werd dus ook deze keer niet bereikt.

Het verhaal van Othman Hilles laat wel weer zien dat Israëlische soldaten illegaal het vuur openen op ongewapende demonstranten. Dit is in strijd met het internationale recht. Het Israëlische leger erkende dit zelfs indirect toen eerder dit jaar werd de instructies voor het openen van vuur werden gewijzigd. Dit was nodig omdat bleek dat schieten op het onderlichaam boven de knie onnodige doden veroorzaakte. En dus wijzigde het Israëlische leger het beleid, na honderden onnodige doden.

20 november is de Internationale Dag van de Rechten van het kind. Israël, dat het Verdrag inzake de rechten van het kind heeft geratificeerd, is verplicht om te zorgen voor de veiligheid van alle kinderen onder zijn heerschappij, inclusief Palestijnse. Een gemiddelde van één kind dat per week wordt gedood laat zien dat Israël die verantwoordelijkheid niet serieus neemt. Het verhaal van Palestijnse kinderen, die meer dan vijftig jaar onder bezetting leven, wordt vaak overschaduwd doordat de wereld de Israëlische bezetting passief legitimeert. Israël wil ons laten geloven dat het een rechtssysteem handhaaft en van tijd tot tijd – zoals in het geval van Othman – wordt er zelfs een intern onderzoek uitgevoerd naar het gedrag van een soldaat.

Het is moeilijk te verkroppen dat een soldaat enkel een maand taakstraf krijgt voor het doodschieten van een kind. Bij een vergelijking met de veroordelingen van Palestijnse kinderen die kleine delicten hebben begaan, zoals de acht maanden gevangenisstraf die het meisje Ehad Tamimi vorig jaar kreeg voor het slaan van een gewapende soldaat die de binnenplaats van haar huis binnenviel, zien we hoe onrechtvaardig de situatie is. Duizenden pagina’s met rapporten van Israëlische en Palestijnse mensenrechtenorganisaties bewijzen dat er geen echte gerechtigheid is voor Palestijnen. Als er al een onderzoek en proces plaatsvinden, zijn die enkel bedoeld om de onrechtvaardigheden van de bezetting te verbergen. Ze dienen dus als een vijgenblad voor de internationale gemeenschap.

Om de hierboven genoemde redenen geeft Nederland er, net als andere landen, de voorkeur aan af te zien van het bekritiseren van Israël, terwijl er genoeg bewijs is dat Israël de verplichtingen die voortvloeien uit verdragen die het heeft ondertekend niet nakomt en het internationale recht ernstig schendt. Nederland moet afzien van elke samenwerking die bijdraagt aan deze schendingen. Militaire samenwerking tussen Nederland en Israël – ook al gaat het alleen om beveiligingsproducten of militaire kennis – draagt bij aan de voortzetting van de bestaande situatie en de dood en verwonding van Palestijnse kinderen.