Hoe twee Iraakse vrouwen de Nederlandse bureaucratie op de knieën kregen

Van warzone naar rechtszaal

Zoals elke ochtend begin ik mijn dag op mijn vaste plekje in de Dudok aan de Meent in Rotterdam. Het is een ritueel geworden: snel door het nieuws bladeren, op zoek naar iets dat mijn aandacht trekt. Met een haver cappuccino, want ja, lactose-intolerant, en een stuk Dudok-appelgebak voor me, start ik mijn ochtendroutine.

Tot mijn stomme verbazing stuit ik op een bericht dat mijn bloed doet koken en mijn hart sneller laat kloppen. Twee Iraakse vrouwen hebben de Nederlandse Staat voor het EU-Hof gedaagd en gewonnen. Deze vrouwen, die alles hebben achtergelaten in hun door oorlog verscheurde land, zochten veiligheid in Nederland. Wat zij vonden, was bureaucratische onverschilligheid en een gebrek aan steun. De moed die het kostte om tegen de Nederlandse Staat in te gaan, is bewonderenswaardig. Ze stonden op tegen het systeem en kregen gelijk van het EU-Hof.

Nederland, zo oordeelde het Hof, had zijn verplichtingen onder het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) geschonden. Artikel 3 van het EVRM, dat foltering en onmenselijke behandeling verbiedt, was geschonden. De procedurele fouten van Nederlandse autoriteiten waren schrijnend: slordige beoordelingen en voorzieningen die niet voldeden aan de minimale standaardvereisten.

Stel je voor, je bent gedwongen je huis, je familie, je vrienden, alles wat je kent en liefhebt, achter te laten. Deze vrouwen vluchtten uit Irak, niet omdat ze wilden, maar omdat ze moesten. Dreigingen, geweld, een leven in constante angst. In Nederland zochten ze bescherming, maar vonden alleen bureaucratische rompslomp en ontoereikende hulp. En dan, eindelijk, het EU-Hof dat hen gelijk geeft. Dit voelt als een overwinning, niet alleen voor hen, maar voor alle asielzoekers die strijden voor erkenning en rechtvaardigheid.

De uitspraak van het EU-Hof is een harde tik op de vingers van Nederland. Onze procedures moeten worden herzien en aangepast om te voldoen aan de vereisten van het EVRM. Dit is niet alleen een juridische plicht, maar een morele. Het biedt ook hoop voor asielzoekers in heel Europa. Dit is een signaal dat hun rechten serieus genomen moeten worden. De persoonlijke verhalen van deze vrouwen laten zien dat niemand vrijwillig zijn moederland verlaat. De pijn en angst van het achterlaten van alles wat hen dierbaar is, is onvoorstelbaar. Deze uitspraak is een stap in de richting van rechtvaardigheid en respect voor mensenrechten.

Na het lezen van het artikel nip ik aan mijn inmiddels koud geworden haver cappuccino. Ik voel een mix van opluchting en woede. Opluchting omdat gerechtigheid eindelijk heeft gezegevierd, maar woede omdat het zover moest komen. Hoeveel anderen zijn nog steeds verstrikt in het systeem zonder hoop op een eerlijk proces?

We moeten blijven vechten voor gelijkheid en mensenrechten. Achter elke asielaanvraag schuilt een verhaal van hoop en de zoektocht naar waardigheid. Laten we hen niet teleurstellen. De persoonlijke verhalen van deze vrouwen laten zien dat niemand vrijwillig zijn moederland verlaat. De pijn en angst van het achterlaten van alles wat hen dierbaar is, is onvoorstelbaar. Deze uitspraak is een stap in de richting van rechtvaardigheid en respect voor mensenrechten.

Ik sta op, reken af, en verlaat de Dudok met een vastberaden gevoel. De strijd voor gelijkheid en rechtvaardigheid is nog lang niet voorbij, en ik ben klaar om mijn bijdrage te leveren, één column tegelijk.