Hoe nu verder voor mensen met een beperking?

De zomerperiode loopt op zijn einde en naar verwachting wordt de 1,5 meter maatregel binnenkort losgelaten. De samenleving begint weer op gang te komen en ik voel weer de druk om mee te willen doen en vooral de trein niet te missen.

’t Klinkt misschien gek, maar de afgelopen 1,5 jaar voelde voor mij als een soort rustperiode. Er kwamen minder prikkels binnen en tijdens de lockdown hoefde je even helemaal niks want er kon ook niks. De druk die ik doorgaans voel om mee te willen doen viel even compleet weg.

Alle veranderingen waren moeilijk in het begin, maar toen ik er eenmaal aan gewend was vond ik het toch wel fijn. ’t Zwemmen op afspraak bijvoorbeeld, met maar 10 mensen in het water. Heerlijk rustig vond ik dat. Eindelijk geen schreeuwende en plonzende kinderen meer in ’t water. Prikkelvrij zwemmen, zou dat ook zonder corona mogelijk kunnen zijn?

Tuurlijk vind ik het fijn dat er weer dingen kunnen worden opgestart. Zo ga ik binnenkort kijken of ik bij een buurthuis vrijwilligerswerk zou kunnen doen. Ik mis de gesprekken met mensen en hoop op deze manier nieuwe contacten op te doen. Toch merk ik dat ik alweer in de spanning zit, zal ’t dit keer lukken of wordt ’t een nieuwe teleurstelling? En hoe moet het dan verder?

Toen ik nog als stagiaire bij de dagbesteding voor ouderen werkte was er geen druk noch verwachtingen want ik was stagiaire en dat werkte. Bij vrijwilligerswerk liggen er nu eenmaal wel verwachtingen. De vraag is hoe ik daarmee om moet gaan en of ik dat kan leren of dat ik altijd aan de kant zal blijven staan…

Ik wil zo graag meedoen dat ik voor mezelf vaak al de lat erg hoog leg terwijl de druk vanuit het UWV niet eens aanwezig is omdat ik in de oude Wajong-regeling zit. Ik heb geen sollicitatieplicht en daar ben ik blij om. Toch zal ik altijd blijven zoeken naar een manier die voor mij werkt om wel mee te kunnen doen in de samenleving!

Bij een land waar zoveel mogelijk is, zou dit toch ook mogelijk moeten zijn voor mensen met een beperking?